Adem Zaplluzha: Mbi flokët e ullukëve

Adem Zaplluzha – Katër poezi nga libri “Mbi flokët e ullukëve”

 

TI ASKURRKUND

 

Nën stërkalat e shiut të kujtesës

Po bie një tjetër shi

Hëna e thyer në qindra copë

I shlyen rrugët e zhurit

 

Pritja ime nuk i përngjante heshtjes

E as pritjes së hijeve

Një mistere e së kaluarës

Rri varur në çengelet e mjegullave

 

Me kohë i ftuam meteorët

Në dyert e hapura nuk trokitën lejlekët

Ishin ato çaste të mbushura me helm

Mbi ullukët e dhembjes qanin zogjtë

 

Si zërin tim i ftova metaforat

Ti askurrkund

Vetëm palltoja e jote kishte mbetur

Si një lloj pengu nën akaciet e lagjes

 

Më duket se çdo pritje ishte e kot

Të kota ishin edhe ofshamat

Çdo tregim tjetër për kopshtin e pjeshkave

I përngjante një mashtrimi të hershëm

 

 

KAH PO IKIN SONTE

 

Më fal e dashur

Sonte nuk jam këtu

Kam ikur jashtë lëkurës sime

Kjo hënë e re

M’i ka mbërthyer këto kocka

Për mishin e një përralle të vjetër

 

Të thash se nuk jam këtu

Përse troket në mendjen time

Unë nuk di

Se si mund t’i hapi dyert

Që asnjëherë s’kanë qenë të mbyllura

 

Këto mjegulla të dendura

Po ma zënë frymën

Edhe frymëmarrja e pemëve

Disi po kollitet

Kush po troket sonte në mendjen time

Mos vallë është ringjallur “korbi”

 

Një natë si kjo

Mos ardhtë më asnjëherë

Po kam dhembje në kraharor

Më dhemb frymëmarrja

Kah po ikin sonte

Lejlekët e verdh të zhgjëndrrave

 

 

PËRSE VRINGËLLOJNË ARMËT

 

Çfarë do të thonë këto vringëllima armësh

Mos është çmendur bota

Që sonte po i shuguron emrat

E të vdekurve

 

Një zog i trishtuar si dimri

Një kohë të gjatë

Po rri në degët e thyera

Të dy mendësisë sime

 

Pranverat do të vijnë të pikëlluara

Si çdo herë

Por ky dimër i mbrapshtë

Nuk ka ndërmend të largohet

 

Përse vringëllojnë armët

Në mendjen e sëmurë të shtrëngatës

Dikush i shuguroi mbrëmë

Armët e një shekulli të panjohur

 

 

FAJSËSOJNË ÇDO KË

 

Thonë se kam qenë çamarrok

Kurrë dy gur s’i lashë bashkë

Fjalët s’maten sot

As me okë

Kur përzihen me lëmashk

 

Njerëzit flasin çfarë u do shpirti

Për t’u treguar sa më bujar

Fajësojnë çdo kë

Po të jetë edhe Krishti

Vetëm mëkatin e vetë për ta larë

 

Kështu e ka

Dhe e ka pas ky soj

E kërkoj fajtorin përherë diku larg

Vetë notoi si tapa mbi ujë

Duke shkelur mbi çdo plagë