Agim Mato: Nuk jam bardi yt, o det

AGIM MATO

 

NUK JAM BARDI YT, O DET

 

Nuk jam bardi yt, o det,

siç duan të besojnë.

 

Pranë njeri tjetrit vumë në provë vetmitë tona,

ti i zbrazur nga anijet, unë i zbrazur nga  shpresat,

mënjanë botës së madhe,

me dy fare të vjetër me dritë acetileni në shpinën tënde,

dhe unë me dy ëndrra të grisura,

të skicuara

në fletoret me kuadrate të matematikës.

 

Vëllai im, det!

 

Të betohesha në vetminë time

mbi pllakat e brigjeve të tua

se nuk do të të braktisja kurrë,

se nuk do të rroja dot larg zemëratave të tua,

larg paqtimit tënd nanuritës,

dhe ja ku jam,

si një roje e përjetëshme

e fateve tona mitike,

buzë gërmadhave të botëve të shkuara,

pranë skeleteve të sistemeve shoqërore

që i ndryshku koha si anije të braktisura.

 

Vëllai im, det!

 

Duke u futur çdo natë brenda meje,

ma zgjerove shpirtin,

mi fashite dhimbjet

dhe më bëre ti mëshiroj ata që luftuan njeriun,

të verbuar prej ideologjive.

 

Me një dritë të lëngëshme më pagëzove të tërin,

duke e ndjerë veten

inkandeshent e të tejdukshëm.

 

Nuk jam bardi yt, o det,

siç duan të besojnë:

është energjia jote

që e ngre si një balonë këngën time

mbi hapësirat e tua.

 

 

GJURMËT E FËMIJËRISË SATE

 

Ku ti gjej gjurmët e fëmijërisë sate?

Ku ke shkelur me sandalet e gjelbra të periferisë

që fërfërinin si gjethe të një pylli?

 

Në ç’breglum je ropatur?

 

A ke zbritur në kanione,

a ke dëgjuar zhurmat shurdhuese të katarakteve?

 

Në ç’shkëmbenj i ke gjakosur ëndrrat?

 

A i ke parë troftat të hidhen në lartësi,

si akrobacitë e dëshirave të tua fëminore?

 

Më duhet të hulumtoj shpellat, gjiret, vorbullat

ku pati shkelur këmba jote e brishtë.

 

 

SHËMBËLLIMI

 

Pas vetes, si pas një dritareje, qëndroja në pritje të lirive

    të munguara.

 

Për vite me radhë vononte të ndodhte. Ishte një shpresë e

        paplotësuar

                që më gërricte tërë poret e lëkurës

dhe më bënte të përpëlitesha netëve.

 

Ndryshimin e prisja me padurim

dhe frikesha  se mos të tjerët

e pikasnin ngutjen time.

 

Një ditë, në shtëpi, erdhi im at,

i sapodalë nga burgu

dhe këtej e tutje

flija nën një çati

me klasën e përmbysur.

 

Të shtyrë në moshë,

të harruar nga perëndia,

e shihja të ndizte fenerin e shpresave të veta.

Dilte i vetëm, me një kostum mbretërie,

me një kapele republike,

me dy gisht mustaqe,

që i bënte ta urrenin ata që kishin në dorë fatin e të

tjerëve

dhe ta tregonin me gisht si armikun e klasës.

 

Mbasdite mbyllej në një kthinë të vogël dhe dëgjonte

“Zërin e Amerikës”,

Radio Vatikanin. Sinjali i lajmeve në shqip

vinte si një ankth dhe ajri rretherrotull

mbushej me sekrete. Ishte si një zhurmërim meteorësh,

si shakullima planetesh. Një diksion qeniesh të largëta,

si nga dimensioni i katërt i botës.

 

Vdekja e diktatorit lëshoi një dritë të egër.

Marshe funebre.

Prapa syzeve të rrepta, im at, ndiqte

i shtangur kortezhin absurd. Nëna, e ndikuar nga

atmosfera e përzishme, u ngashërye.

“Ç’ pate?!”- i tha,

“Të erdhi keq për atë që të çoi jetën nëpër stalla derrash

dhe sharroi trungun e pemës së fatit  tënd e të fëmijve të

         tu?”

 

Kur pa t’i ndërtonin Piramidën këtij Keopsi

dhe i ngritën monumentin

më të madh se të  Skënderbeut,

tim atë e lanë  shpresat,

i shterën energjitë

dhe shpirti e braktisi afër të njëqindave.

 

E ndjeva të strehohej brenda meje ai shpirt

dhe të shfaqej tek unë shëmbëllimi i tij.