Sejdi Berisha: Baladë iliriane

Cikël poezish

 

Sejdi BERISHA:

 

BALADË ILIRIANE...

 

Në Zürich, Kapeshnicë e Jarinë

Në Stuttgard, Lagje të Trimave

Edhe në Tamnik e në Bernë

Mahallë t’Hadumit e n’Çarshi të Vogël

Kudo Peja, Prishtina

Gjilani, Ferizaji e Gjakova

Në Sent Galent përfundova

Kudo që shkova

Vetveten e takova

Ec më tej

Bruxel, Amsterdam, Paris

Shqiptarë të Kosovës

Shqipërisë e të Maqedonisë

Në mbarim e në nismë

Në Oslo, Malme edhe në Helsinki

Tash e më parë

Njerëz me derte e për mall

 

Kërceva

Bëra hop deri n’Angli

Gjithkund shqiptarë

Edhe në Australi

Shqiptarë në Egjipt, Turqi e Itali

Në Amerikë e Kanada

 

Baladë lotësh pa ia ndarë

Kudo që shkova u përvëlova

Shqiptarë pleq e të rinj pashë

Por tokën e tyre nuk e takova

U ndala...

Mendova si fëmijë

Athua tërë bota qenka Iliri

Por

Edhe pse me rraqe e jetë në thes

Njeriu nuk vdes

 

Duke biseduar me vetveten

Si me një tjetër njeri

Me një grusht dhe të Ballkanit

Mbulova dhe globin përvëlova

E tash unë me vetveten

Në Berlin, Londër e në Gjakovë

Në Diseldorf e në Gjenevë

Sërish vendi im

 

Në kthim

E putha vajzën time

E cila ujitë kopshtin me lule në Kosovë

 

 

DIELL NË SOFËR...

(Edhe sot duke kujtuar MIGJENIN!)

 

Ju rreze dielli

Që kotheret e bukës m’i ngrohni

Në sofrën me dërrasat e çara

Që duart e babait m’i kujtojnë

Së pari ma sillni

Bukën për zogjtë e mi...

Por ma sillni edhe lumturinë

 

Në darkë

Me ne rri në sofër

Se na trimëron

Me dritë për gjumin e ëmbël

Për ëndrrat e bukura

Për mëngjesin e ri

O, diell

Që kotheret e bukës

Në sofër m’i ngrohë

 

 

DHE NË SHTRATIN TËND...

 

Pse nxiton ujë

Nga bukuria e ujëvarës rrëshqet

Lumit të qetë i bashkohesh

Si loti faqeve të kujtimit

 

Rrëmbyeshëm ikën

Duke lënë gjurmë heshtjeje

Shkëmbinjve me shikim shekujsh

E mbi ta shkruan fjalën fjalës

Dhe në shtratin e lumit

Bëhesh spektator i brigjeve

 

Pastaj

Kush e di sa kah ikën

Ndoshta

Në lot shndërrohesh

E syri në burim ëndrrash

Të gurgullimës sate