Adem Zaplluzha: Më pritni

Adem Zaplluzha

Katër poezi nga libri “Stoli në parkun e vjetër”

 

MË PRITNI

 

I kujt është ky vegim

Që ma paska zënë stolin

Mos ka ikur

Nga azili i pleqve

Vallë

Sonte kjo natë

I paska humbur të gjitha rrugët

 

Ju lutem

Shtrijeni dorën e mëshirës

Hijes

Që po galopon si meteorët

Pas yjeve të këputura

 

Kemi mbetur të vetmuar

Po na bezdisin mizat

Duke pirë ujë

Nga kujtesa e jonë

Gllënjkat e vuajtjeve

Akoma na mbesin në grykë

si shtëllungat e trishtimeve

 

Më pritni

Nëse nuk më pengojnë mjegullat

Do të vij në parkun e vjetër

S’dua të lë në vetmi

Stolin e drunjtë të qytetit

 

NË GRAHMËN E FUNDIT

 

Ne të gjithë e njohim atë njeri

Më kujtohet

Kur në majat e plepave

I prekte degët e ajrit

Dhe e përbuzte vdekjen

 

I kalëronte rrufetë

U dilte përballë vetëtimave

Besa edhe këndonte

Deri në mëngjes serenata

Vashave

Që dilnin në penxhere

Dhe na gjuanin

Me shikimet e tyre joshëse

 

Ishte një ndër të parët

Që shijoi aromën e guximit

Sa herë që kollitej

Dridheshin  malet

Pas tij vërshonte hukama e lumit

 

Nuk e duronte padrejtësinë

Edhe në grahmën e fundit

Qeshi me vdekjen

Dhe eci vertikalisht nëpër kohë

Dhe eci vertikalisht

Nëpër vetëdijen e ndërgjegjes

 

NUK DINË SE KU SHKOJNË

 

Kur më largojnë

Që askush nuk di se ku

Në gishtin e madh të këmbës

Mund të lexoi etiketën

Ku shkruan

Njeriu  që e deshi  jetën

 

E di

Kanë me më degdisur

Diku në ndonjë skutë

Ku as qentë e rrugëve

Nuk ndalen të pshurren

 

Ju mos u merakosni

Kështu ka qenë çdoherë

Jeta është si fati i elefantëve

Heshtazi niset diku

E nuk di se ku mbërrin

Dhe ku përfundon

Kjo odise

 

kalon përtej mundësisë

së ujit

Në lagjen e skeleteve

Ndalet për pak pushim

Nëse mund të ecë

Vazhdon

 

Askush nuk thotë

Udha e mbarë

Këtu s‘përshëndeten lisat

Kur fillojnë t’i shkundin degët

Ecin deri sa përfundojnë

Diku në cepat e kthesës së parë

 

Para se të ndalen

I urinojnë kaçubat

Pastaj nëse vazhdojnë

Më besoni

As vet nuk dinë

Se çka ka pak më përtej

Asaj shkurre ku shkojnë

 

KUR TË ARRIJ

 

Kam të ftohtë

Do të hy në xhepat diellit

Kjo grahmë e furtunës

Në këtë acar

Po m’i shkulë thinjat e flokëve

 

Qe njëqind vjet

Askush nuk më ngrohi

Ditën  mbulohesha ma qulla kuajsh

Kurse natën

Me lëkurën time të zeshktë

 

I zgjata duart kah qielli

Asnjë zot

Nuk m’i plotësoi dëshirat

Mbeta lypës i papërmirësueshëm

I ledhatimeve të freskisë

 

Nuk do të ndalem

Edhe dyqind vjet të tjerë

Do të ecin deri sa të arrij

T’i mëkojë yjet

Në rrënjët e drurëve

 

Do i lë peng duart e plagosura

Të vetmisë

Dhe hukamën e erës

Do ua fali njerëzve

Që vuajnë nga frymëmarrja

Gjymtyrët e mi të shëndoshë