Poezi nga Adem Zaplluzha

ADEM ZAPLLUZHA

 

JEPU NJË SHANS DUARVE TUA

 

Jepu një shans duarve tua

Dhe gëzohu

Si fëmijëria e ime kur m’i mbathnin

Këpucët e arnuara

Sa herë që na vinin festat

 

Fare mirë më kujtohet

Këmisha e verdhë

Si të atyre kukullave

Të dyllta

Nëpër vitrinat e qytetit pa emër

 

Hej njeri

Ti ethshëm po fluturon

Ngjyrave të verdha të kohës

Cila është rruga e jote

Në këtë univers të vogël

 

Bërtit deri në kupë të qiellit

Askurrë nuk të dëgjojnë

Zogjtë e shurdhër

Sonte

Qenkan dehur si kjo natë

Buzët e kuqe të hënës

 

2.

 

Të thash

Jepu një shans duarve tua

Të brishta

Dhe fluturo ku të duash

Nëpër botën e miniaturave

 

Jepi edhe një shans këmishës tënde

Sa qenka e vogël hapësira

Kur ajo nëpër skutat e mendjes

Pa dashje i ndryshon

Ngjyrat  e kapëseve

 

Jepu një shans duarve tua

Dhe provo të çiftëzohesh

Si zogjtë endacak në fluturim

O njeri

Jepu një shans duarve tua

 

DALIN NJERËZIT

 

Përtej nesh

Zhurmët e motorëve

Kurse nga brendia e jonë

Një kujtesë e largët

Pikon si balsam rrëshire

 

Ec deri te ëndrra jote

Nëse mbërrin

I tejkalon të gjitha dhimbjet

Dhe parashikimet

Që ta zënë rrugën

Nëpër tërmalet e kalldrëmeve

 

Një piskamë

Vjenë nga larg dhe uturin

Si zëri i ndërgjegjes

Dëgjohen rrapëllimat e erës

Së përzier me frikën

 

Përtej nesh

Hapat e pasigurta të ditës

Çapojnë nëpër baltën prej deltine

Nga gryka e malit

Zbresin hingëllimat

E kuajve të egër

 

Nëpër korije

Nuk pushojnë çiftëzimet

E kaprojve

Te arkivolet e qytetit pa emër

Dalin njerëzit

Dhe i presin ardhjet e ngutshme

Të fluturave të metalta

 

DËNESIN NËNAT PA LOT

 

Edhe pak

Sa pak paska mbetur

Deri te ëndrrat e lumit

Kjo natë ziliqare

Akoma nuk u takua

Me ardhjet e zogjve shtegtarë

 

Kur na ikën djemtë

Ishin kohërat e liga

Më të liga se çdo ligësi

Iknin edhe pulëbardhat

Nga kiçat e dhunuara të anijeve

 

Këto tërbime valësh

Me gjasa

Po tunden në shpirtra varkash

Po ikin shirat nga kjo tokë

Po ikin mjegullat

 

Nënat te moli nuk qajnë më

Një zë i lashtë del nga uji

Dhe si nëpër legjenda

Dëgjohen këngët e sirenave

Këndon deti

Në elegjitë e nënave pa lot

 

PEMA

 

Kjo pemë

Që degëzohet në disa drejtime

Shpirtin e ka thellë në tokë

Herë i lëshon rrënjët si bubullimat

E herë

Shkreptijnë si vetëtimat

 

Rritet në shpirt pa kaçerr

Dru prej ashti

E mishi i trojeve tona

Kjo pemë

Nëna e zogjve shtegtarë

Thellë në shpirtin e saj

I kashais legjendat

 

Kjo pemë

Që po mbinë nga kujtesa

Erdhi me një kërrabë prej ashti

Pema e fshatit tim

Kambana që zgjohet

Para lindjes së diellit