Kulturë
Cikël poetik nga Neki Lulaj
E premte, 18.10.2013, 07:10 PM
NEKI LULAJ
QERRE NUSËRIE
Në muzgëtim
vesha vellon e nusërisë
Riga e shiut
përlotej tejmatanë qelqit
Lotonte diçka e
pa kuptuar përjashta
Qerre e kuqe
nusërie
Krushqit me
flamur në oborr
E atë ditë
përgëzimi
Babai m’i rrahu
shpatullat
Nëna më puthi në
ballë
Gjyshja këndoi
uratën në heshtje
Motra më njomi
me lot
Vëllezërit më
thanë shqip:
U trashëgofsh
për jetë e mot
NË GJIRIN E
NATËS
Duart e dridhura
mes këmbëve të natës
Fluska dëbore
mbi fytyrë e krahëror
I shtrirë nga
lodhja pranë gardhit në drit’
Si një hu pa
shpirt rënqethje e trazuar
Sa prek mendjen
me dorë ajo më thotë prit
Rrëshirë të
levarashtë kullon trupi
Unë në pellgun e
shpirtit kërkoj muranë
Ta godasë kohën
duke e ndarë në copa
Me dorën plotë
gjurmë pezmatimi
Ta kthej erën e ngrohtë në këtë acar
Në shtratin e
përjteshëm të pushimit
Çka më sillet
rreth mendjes n’këtë natë acari
Në zgrip e
kërkoj çarçafin që ta shploj hënën
Nëpër faqet e
lisave mbledhë cegma kohe
Këtë natë me
zgallë ta shlyej prej kësaj bote
E të puthemi
sërish me Diellin e kreshpëruar
TRASTA MBI TRA
Trasta rri varë
plot ëndrra mbi trarin e vjetër
Që shpesh nga
pesha e drithit krahun ma lëndoi
Nga zgërbnoja e
lisit më vjen një tringëllimë përmallimi
Sipër lavrës
thehen rrezet mbi petale një pikë vesë
Heshtjen nuk e
prishin as dallëndyshet mbi tra
Pllugu nën
drithnjak puthet me ndryshkun shekullor
S’di ku ta
mbledhë forcën me grushta në ajër
Zodiak ku
ndodhen dymbëdhjetë yjësi njomak
Gjej shteg për
ta përbiruar fjalën n’oborrin me bar
Vesa mbi gurë e
shkurre si pasqyrë e thyer
Dherat e
mërgimit plot thinja e halle
Ti kthehem
sërish shtegut mbi supe me trastë
KORNIZË JETE
Të gjata e
shkurta ishin kornizat
Motet u
ndryshkën deri në këputje
Me zinxhirët e
kapitur të kohës
Mes zgavrave të
murit dëneste nata
Shkundeshin me
furi thundrat e kohës
Ato rëndë ishin
ngarkuar me mykun e urrejtjes
Lotët e zhduknin
mjegullën e dritave të shpirtit
Gurrat e faqeve
derdhnin kristale
Një feks gjumi
mortor
Ankthi fshihte
cynamin e besës
Mes valëve të
padurmit
Kërcasin
gishtrinjtë e ëndrrës
Shtrëngohen
fortë për të prurë
Në Oqeanin
e lotëve ujin njelmët
Lotët e shiut
nga shumë mërgimtarë
LISAT
Shtati i lisave
e lëvizë kohën
Fotografi e
foltore mbi hapësirë
Degët plotë
gjethe pipa e gjemba jetën përtërinë
E hija e tyre
mbi shtatë bjeshkë këndell dashurinë
Atje vashat me
llëra të zhveshura
E me gjinjë si
suka të ëmbla bjeshke
Qëndisin Diellin
e mbarë gjithësinë
E me gjergjef
qëndisin imazh dashurinë
Duke soditur
kohën e krisur të thatësisë
Poshtë një
relikt i vjetër i plasaritur nga motet
I veshur me
zgalema e myshk shekulli
Kalaja me bedena
fortifikatë e pamposhtur
Thërret kohën
vrastare në moskthim
Pëllumbit ia
lemoj flatrat e thërras për bashkim
E JONI
Leqeve të
shkumbëzuara të Jonit
Buzë deti nën
strehë shkëmbi
Shtrirë nën
shtjellat e mjegullës
Sa një konop
samari hija e jetës
Kumbojnë tingujt
e Orfeut
Mbi shkëmbinj e
valë pushojnë pulëbardhat
E me këngë të
bekuara dashurie
Ngrisin epshin e
ndezur të nimfave
Shtrirë mbi
stomin e shkëmbinjve
Shtegut të
fjalëve një dritë i shtohet
Yjet dhe hëna po
lahen mbi Jon
E mbi kalldremin
e valëve
Peshku i artë
grepon hënën
Duke i ruajtur
nën gjuhë
Perlat e
Albanisë iliriane
RRUGËTIM I
PAPRITUR
(Kushtuar
Kolonelit Ahmet Krasniqi)
Heshtja ka
pllakosur në atë vargan të gjatë kolone
Lëvizje e
ngadaltë me plagën e rëndë të dhimbjes
Pikon plaga e
hapur në përcjelljen e pafund mortore
Kolona bluan në
mullirin e kohës me ritëm befasie
Kush ta zuri
pritën, vëlla kush e vrau ylberin
Kush i veshi
rrobat mjerane të tradhtisë
Kush e vrau,
kush qëlloi mbi kolonelin
Kush e vrau atë
dritë që donte vetëm dritë
Hedhim hapat në
rrugëtimin e fundit kur ndalet jeta
Po dredhim
në heshtjen mortore një duhan kaçak me
dhimbje
Malli për ty
shtrydh gjoksin ndrydh ndjenja
Shtrëngojmë
duart e kafshojmë buzët në dridhje
E s’duam loti të
na tradhëtojë në ligësinë shkullore
Teksa turma
memece gjarpëron nëpër udhë
Seicili ka hapur
kalendarin e veprës madhështore
Që kur ishe
fëmijë kolonel deri sa u bëre burrë
O tërmet o
tradhëti e lashtë shekspiriane
Në gjirin e
nënës ti ishe atlet për pavarësi
Mos thuaj se
s’të kemi më odave ku ka fjalë mentare
E në bjeshkët
tona s’do ta ringrejmë flamurin kuq e zi
Zvarranikët ecin
drejt aktit të fundit të turpit të zi
E Kosova ngjason
sot me një lëndinë e plagosur në petale
Hienat mes
turmës anonime i shoh duke zgërdhirë
E koloneli nga
arkivoli tinguj tmerri lëshon me batare:
Kapni kusarët e
kriminelët që jetën e vrasin
Kosovës sonë të
dashur kurrë të mos i ndalet hapi!|
Jam njeriu që
lindi në burg
Për ata që nuk
vdesin nëse më pyesni
Dëshmorëve të
kombit nga u erdhi fuqia
Unë ju tregoj
Nëse më pyesni
A luftuan ata
për emër a për Liri
Unë ju tregoj
Nëse më pyesni
A u shkrua për
ta në histori një kapitull i ri
Unë ju tregoj
Nëse më pyesni
Kosharja, Loxha,
Prekazi e Gllogjani
A janë djepa
trimërie
Unë di t’ju
tregoj
Nëse me pyesni
A jetojnë
dëshmorët e cilën ditë të lindjes kanë
Unë me saktësi
ua tregoj
Nëse më pyesni
A jetojnë në
Parajsën e Pavarësisë
I pari dhe i fundit unë, unë ua tregoj