Gëzim Llojdia: Njeriu o kokoshkave të dashurisë

NJERIU I KOKOSHKAVE TË DASHURISË

NGA GËZIM LLOJDIA*

Gojë më gojë u përcuall lajmi,për zeshkanin Beqo . Në Vlorë ky njeri zë ëmbël njihej si: “Njeriu i kokoshkave”. Zeshkani  papritur pësoi një aksident ndërsa ishte duke  shitur kokoshka.  Një dhimbje pasoi ndër njerëzinë e qytetit.  Dimër u kulluan sytë .  Nuk ka urë të hidhet.  Në udhën e tij, ndërkaq në punën e tij.  Tek ëndrrat e   tia. Varrezën e lotëve e rajvizova.  Tek unaza e   hënës . Mbetur pyetja.  Pse,pse,pse. . . ?Ai  kërkonte mbijetesën.  Bukën e pritshme.  Sopi i saj i mundimshëm gjithsesi.  Penguar nga murre dhe kufij. Ai quhej Beqo.  Ishte banor i qytetit.  Dimër dhe verë.  Në zheg e acar.  Bridhte udhët e këtij qyteti me thirrjet: Kokoshka dashurie, Kokoshka dashurie. Stina   e tij e  bekuar ishte  vera.  Plazhistët merrnin kokoshka vetëm tek ai. Të ardhurit cucurisnin ndë zë kur dëgjonin  thirjet e tij:” Kokoshka dashurie. -Cuditshëm,skemi dëgjuar kështu. Kokoshka dashurie!Papritur një ditë dimri këtë dimër,ndër rrjetet sociale qarkoi lajmi se njeriu i kokoshkave të dashurisë kishte pësuar aksident. Frymëhapësira e ngushtuar. Duke çarë përmes turmës. Në trotuar një makine e goditi.  Gjysma e lajmit e përgjumur. E mpirë,pakica tjetër. Ngushtësia. Do të lexonte dëshminë. Ftohtë. Të ftohtin,do ta ndiesh,do të thotë. Kurdhimbja nuk ka kufij . Nuk ka formulë të fshehtë, për të gjetur dhimbjen e njerëzve për atë që sakrifikojnë jetët e tyre në kushtet një mbijetese ekstreme.  Bequa nuk ishte një personazh vip,por lajmi bëri bujë.  As aktor nuk ishte. As muzikant. As politikanë.  Ishte një njeri i thjeshtë.  Shitës ambulant.  Mbante në dorë një thes  ku shiste kokoshka.  Nganjëherë e shikoje me një megafon,ku kishte incizuar fjalët:”Hajde kokoshka dashurie.  I veçantë dhe në zë.  Zëholl i ëmbël;Hajde kokoshka dashurie.  E gjithë kjo sakrificë.  Për bukën e gojës. Ajo që më duhet të shpreh është dhimbja.  Dhimbja për një njeri të thjeshtë . Nëse do të lexoje qiellin e shpirtit.  Ishte pus i mërrtyer.  Dhimbje.  Me një kapele në kokë në zheg të verës bridhte plazh nga cepi në cep ,aty këtu dhe njerëzia ishte mësuar tash me thirrjet e tij :”Hadje kokoshka dashurie”.

Poetja Laureta Petoshati shkroi këtë poezi , që po e përcjell të plotë.  Njeriu i kokoshkave :

Ku vajti njeriu i kokoshkave të dashurisë,

i dobët, i zeshkët, që regëtinte çdo ditë,

sa imazhet dhe mirazhet e mërzisë,

kapeshin për flokësh në çdo britmë!

Kokoshka dashurie! Kokoshka! Kokoshka!

Pranë derës së teatrit, në plazh, në shkolla:

- Merrni ju bukuroshe, më rrofshi, ju rrofsha!

- Hani kokoshka të jeni më të holla!

Ku vajti burri që shiste kokoshka dashurie,

që me dashuri bukën e fëmijëve nxirrte,

në shi e në diell nuk njohu as strehë, as hije:

- Kokoshka dashurie! Kokoshka! – bërtiste.

E goditi padashur një makinë,- thanë,

ndërsa shiste kokoshkat, pjekur në ëndrra,

kokoshkat e dashurisë të gjitha u shpërndanë,

të bardha, të bardha, të kuqe nga brenda.

Dikush shkroi në rrjetet sociale se njeriu i kokoshkave ishte gjallë,kishte pësuar një aksident në këmbë . Dhe në verën e sivjetme ai do tu rikthehej sërish punës së tij të përditshme.  Bukës së tij me thirrjet:” kokoshka dashurie.  Kjo histori e shkurtër për një njeri të thjeshtë ka një domethënie.  Nëse politikanët e këtij vendi  do të vepronin kështu do të kishin jo vetëm dhimbje në ditë-ikjet e tyre,por të pavdekshëm në këngë do të ishin.