Puntorie Ziba: Kanibali

Puntorie Ziba

Kanibali

Nata shtrin flatrat e zisë së thellë
terri futet dhomë më dhomë,
frika nga vdekja ia pi shpirtin
si me kupë
kanibalit bjerrës,
kurse ai,
mes zogorie ujqish
nis e çaravesh
surratin e imazhit tim.
Me xhelozi
shikon fytyrën time prej zogu
dhe mbyll kapakët
ndjell gjumë,
ndjell e ndjell
gjumi nuk i vjen,
nervi i tij ters
pëson metamorfozë,
ai hap dhëmballët prej kanibali
nis e më shkul mishtë
e më përbin
unë fluturoj hareshëm
me kal meiti
lart mbi shtat qiej të qetë
si deti pa dallgë,
ai përsëri më ndjek;
pasi nuk më zë
nis e pështyn
thonjtë e imazhit tim
pështyn
e pështyn,
qull e bën
surratin e tij prej kafshe.
Unë, përpëlitem të fluturoj mbi re
n’majë të qiellit bëhem pirg,
ai zgjat gishtërinjtë
mrrol vetullat
huazon rrufetë
nis e më rrjep
më djeg,
jargë lëshon
kur imagjinon
mishrat e copëzuara
të imazhit tim
në bark zogorish.
Ah, nëne moj nëne!
Çka e gjeti imazhin tim,
nga truri prej balte
asnjë copëz epiderme
prej tyli të mëndafshtë
në figurën e kolme
nuk më lë.
Dhe ai,
me sy kuqërr
ndërsen urrejtjen
ndaj qenies time
që nuk e arrin
dhe gjumi s’e ze
e ëndrra s’e prek
në divane
ferrash e dëllinjash
duke u çjerrë:
Do ta përbij
qenien apo imazhin
qenien apo imazhin,
qenien apo imazhin !?
Dhe nis e cof nga mnera
nga pak,
e ngadalë
ky njeri i ujkëzuar
mes zogorish
derrash të egër.