Sabile Basha: Përtej harrimit

SABILE KEÇMEZI-BASHA
sabile_basha@hotmail.com

PËRTEJ HARRIMIT

SHPIRT I TRAZUAR
(Adem Demaqit)

Na pate thënë
Se as  fëmijë nuk ke qenë
Kur ke kalua
Me këmbë të zbathura
Mbi varre të heshtura (varrë)
Nëna në ndarje ka qarë
E verbua ishte
Shumë vite më vonë
Nga dhembja e mërzia

Na pate thënë
Edhe sot kur sheh ëndrra
I aglomeron dhembjet
E i prek me gjuhë
Kafkat e kuqe
Në barrikadim për rrënjët

Sa shumë ëndrra
Sa shumë udhë
Deri te malli
E vatani
Bacë
Për këtë ditë të madhe

KONTINUITET

Guida vazhdimisht flet
Nuk ndalet...
Për tragjedinë e madhe
Për dyndjet e reve
Për rrugët që ndaheshin
Për lindje
Për perëndim
E ata
Fëmijët e mi
Nuk bëzanin

Skleroza zhdavaritet ngadalë
Dhe sa ora
Jemi në ajzën e ndërmendjës
Dhe të largësive-vjet dritë
E kaluara i takon
Të kaluarës,
Pëshpëriti burri
Mjekërbardhë
Kujtesa e përhershme në
Arkën e të parëve
Zë vend
Me hile

E zezonat
Ende flasin shqip
Në fushat e Bursës
Në Anadollin plakë

DHEMBJE E ESHTRAVE

Lëvizën varret, nga malli
Eshtrat kanë dhembje
Mallkojnë  kështjellat
Në Çanakala

Unë isha aty
E nuk isha...
Në natën futë
Shijoja bukurin e zezë
E cila më mbështolli
Tej përtej harresës

Kafka e lodhur
Më tregoi rrugën

E Ti,
Mblidhje eshtrat
Tej përtej harresës
E këndej pari
Fluturuan sëmbimet
Që shpuan kipcin tonë...

Mbi citadelën gjigante
vura lule e germa shqip
Që ishin dëshmi
E eshtrave të shkërmoqur

KUSH DO TA BËJË HAPIN

Kush do e varros
Hijen e Doruntinës
Në këtë bregore (parzmore)
Të Egjeut plak

Kush do e bëjë hapin
I pari o i fundit
Gjiri i gjakosur
Lot të njelmët rrjedh
Gishti i vogël
I vëllait
Qëndron përtej harresës (besës)

Ti ecë përtej ëndrrës
Konstandini ajkëton shqip
Dhe nuk rënkohet
Për ditën anëcake

HARRESË

Lubitë fryjën
Harresa dremit lakuriq
E nata qëndis mallin
Me rruaza të kuqe
Mbi kokat tona
Të bardha- plis

Mos pandeh
Se të gjitha udhët
Përfundojnë në udhë
Të pa kalimit

Ehe,
Mbaje peng fjalëkalimin
Që kur të kthehem
Të stolisi hijen
Me harbutërinë e harbuar
Të të gjitha stinëve
Të tokës Arbërore

PËR ÇDO DITË

Për çdo ditë
Fëmijët shkruanin nga një letër
Me ngjyrë të kuqe
Baulja rritej e rritej
Në muzeun tekanjoz
I heshtur si morti
Deti edhe më tej
trazohej valë-valë

E pse çuditesh
Se një ditë do të flas historia
Kur heshtin varret
Gjymtyrët e lodhura
Në helmeta do shndërrohen

Dynjaja edhe më tej
Do të pësoi metamorfozë