Sabit Rrustemi: Në fytyrën e një gjethi (2)

Sabit RRUSTEMI

NË FYTYRËN E NJË GJETHI
2012

S'E KAM NDËRMEND...

S'e kam ndërmend t'i ndahem këtij shtegu
kësaj përpjetëze Çepuri
për sa më punon laku
pa le të bjerë borë
le të mos ketë rra'
le të bjerë dhe shi
një gjeth a një degë lisi
do të më bëhet çati
Le të fryjë dhe jug a veri
lugjet do jenë aty
dhe ëndrra ime për ty

Këtij shtegu ndërmend s'e kam t'i ndahem
edhe nëse rastësisht shkas përplasem
do të ngrihem sërish do të nisem
gjunjëz a duarsh
deri te ajo Rogë
te ajo Vojsë që pret e vetme si Ti
mbështjellë nën atë lëkurë
plasaritur kohësh
si fytyra jote prej pritjesh

T'i ndahem këtij shtegu ndërmend s'e kam
deri tek ajo Majë ajo shenjë e lashtë
për ta parë si rikthehet me ag ai Top i Zjarrtë
imja fëmijëri
ajo shtëpi
që në themel ende rri
si kjo dashuri
e nuk i bindet të verdhës vetmi

S'e kam ndërmend jo
ani se pas më pret dhe një tatëpjetëz
do të nisem prapë ditën tjetër
me Ty në timen bebëz

(29 janar, 2012)

KALLET JANARI

Në ditën e mbramë
më shpërblen me acar
më mashtron me diell
akujsh mbështjellë

Harresash ende s'jam vrarë
në mal për të dalë
s'është e thënë kur do ti
kuajt për t'i ngarë

As të mbyllem
nga ky pushtim i bardhë
mend s'e kam

Qe
a dola
mes përmes acarit tënd
kohën time vola

Aq sa m'u desh
për vete mora

As i hukata duart
as i mërdhiva këmbët

Vetëm eca
eca e eca e eca
dhe në ecjen time
acarin tënd shkriva

As më ra ndërmend për ty
mendjen e kisha tek ajo
dhe u ngroh kjo zemër
u ngroh

Në ditën e mbramë
me prushin e këtij shpirti
u kall janari
si një fije e tharë bari

(31 janar, 2012)

MOS E GËZO DHIMBJEN

Dhimbja ka vetëm këtë emër
përherë vjen kur s'e presim
në telin më të ndjeshëm shtrihet
kutullaç pret ditën tjetër
e nuk ikën as kur i a qet këpucët
tej pragut të derës

Ajo njëmend ta ha loçkën e zemrës

Po ti mos u jep
si ai kep
qëndro
e mos e gëzo këtë mysafire të paftuar

Dhembja s'kalohet duke e dëgjuar
........................
Ajo e ka vetëm këtë emër
dhe kur na godet m'u në zemër

(8 shkurt, 2012)

JU NËNA

Fshihni lotët
dhimbjet

Heshtni gjëmat
se korbat pastaj vallëzojnë
qiejve të zemrave tona

Mbillni vetëm lule
syve tanë
vetëm dritë
e liri
me aromë paqeje

Të paqtat tona
ju paçim përherë
ora juaj në çdo kohë
troket

(9 shkurt, 2012)

AS LUTJA

Të shtatat na mbërthyen
nëpër nëntë rrathët e ferrit
aty midis sheshit

As lutja e Paqtores sonë
nuk çeli udhë

Acari karpatian na qëlloi në ballë
e bota
memece u bë dhe njëherë

(10 shkurt, 2012)

NË DITËN E DYMBËDHJETË

Në Ditën e Dymbëdhjetë
pikëllimi mbuloi retë

Shpirtra të bardhë
fluturuan drejt qiejve
për t'i shkrirë akujt e pikëllimit

Dhe ata ortekë
tek çmendeshin tatëpjetave

Sharri i moçëm ngrysi vetullat
palca shpërtheu
në lot kristali

Në Ditën e Dymbëdhjetë
ndeza pikëllimin
të shkrihet si qiriri

(12 shkurt, 2012)

LULJA AMSERË

Një gjëmë e madhe
nga kulmi i qiellit
në atë maje kodre ra
e u shfry mbi ne

Njomëza ime
e paqtë si bora
fli

Rrënojat e trupit tim
djep t’u bëfshin
e engjëjt të shpëtofshin

Fli
e bukura e zemrës
deri në zgjimin e ri
deri në vajin e dytë
të rilindjes sate
fli

Bota krejt s’do shembet
dikush do mbetet
do të vijë të të zgjojë

Sa për të na kujtuar
përherë
lulja Amserë

(13 shkurt, 2012)

SE TË KAM ATDHE

Në secilën pore të trupit tënd
një gjurmë kam lënë

Diku hapin tim të vogël
gjurin e vrarë
bërrylat e gërvishtur

Diku hundë e buzë troshitur
dhe në mend s'më ka shkuar
për të të fyer
a për t'u hidhëruar

Jam ngritur e kam ecur

Diku një pemë kam mbjellë
një arë kam lëruar
farë kam hedhur
dhe lule kam mbjellë
e një ëndërr
më të bukurën ëndërr kam ëndërruar
nën hijen e saj

Dhe mendjesh s'kam fluturuar

Trupit tënd jam kacavarur
përpjetëzave
tatëpjetëzave

E sa herë jam shpërblyer
jam ndëshkuar

Po nuk jam zbrapsur

As kur më kanë dëbuar
shpresash nuk jam thyer
drejt gjirit tënd
kam vrapuar
jam kthyer
si i eturi për ujë

Nën hije të një there jam mbështetur
kulla të reja kam projektuar
e rrugë
prej nga do të vinte
ajo e ëndërrta ime

Qiejt kam trazuar prej gëzimit
duke fshirë rrëketë e thella të gjakut
pikëllimit
për ta shijuar një buzëqeshje të çiltër
agimeve të lirisë
duke shtrirë krahët universit
dritaret e dashurisë

Se nën dhe e mbi dhe
të kam vetëm ty
imi atdhe

(16 shkurt, 2012)

NJË DITË PAS FESTËS

Rrëzë Çepurit heshtak
shpërlava fytyrën
nga pluhur nate
e ëndrra
për t'u çelur
në ajër të freskët
tej dritares

Gjithçka e ngrohtë
më braktisi
dhe zogjtë

Ktheva brenda
me një shportë dru
ndeza ftohtësinë

Vetëm bora
kjo dashuri e shkurtër
më mbeti jashtë

(18 shkurt, 2012)

MUNGON

Teksti nuk është djegur
nga ndërprerjet e rrymës

Është ngrënë prej autorit

Shihni si i është fryrë barku
se lukthi nuk i a bloi fjalët

Kot pi ujë të nxehtë
kot fut gishtërinjtë
thellë në fyt

E ngrëna nuk villet lehtë

Ruana zot
po plasi nga të pathënat e pangrëna

Ç'vërshim i madh do të na përfshijë

(20 shkurt, 2012)