Shefqet Dibrani: Intervistë me Kadrin Osmanin (Manin) - 15 qershor 1999

INTERVISTË EKSKLUZIVE ME KADRI OSMANIN,

publikuar më 15 qershor 1999.

Historia nuk i pranon histerikët!

Fol një fjalë që të zë vend!

(Murat Osmani)

Intervistoi: SHEFQET DIBRANI

Datëlindjen e kemi rregulluar bashkë me gruan time, dhe anash i kemi lënë datat e saktësitë, pra fshati i lindjes, Makreshi i Poshtëm, komuna e Gjilanit. Nëpunës administrate dhe mësues: në nja 10 ndërmarrje e shkolla, prej nga gjysma e tyre kam ikur me vullnetin tim, e nga gjysma tjetër më ka përjashtuar për papërshtatshmëria "ideopolitike"! Notesi (libreza) i punës mban firmat e Entit Higjenik në Gjilan, Komuna në Prishtinë, Enti Krahinor i Statistikës në Prishtinë, Ndërmarrja e Mobilieve në Prishtinë, Revista „Jeta e Re“ në Prishtinë, Shkolla 8-vjeçare në Koliq, Shkolla 8-vjeçare në Keqekollë, Shkolla 8-vjeçare „Vlladimir Nazor“ në Prishtinë, Gjimnazi në Viti.

Qysh në moshën 12- vjeçare më kanë dyshuar, për shkak të vëllaut Ramiz, i cili më 1949 qe dënuar me 18-vjet burgim, si pjesëtar i NDSH-së. Vetëm me 25-vjet burgim jam dënuar. Itinerari i burgjeve për 17 vjet sa kam vuajtur burg: Prishtinë – Mitrovicë – Pejë - Beograd (CZ / burgu qendror), Pozharevc – Nish –Leskovc – Dob – Maribor – Zagreb - Lubjanë. Është zor vetëm t`i numërosh!? - pra, unë i kam vuajtur, me tri përsëritje, dhe sërish kam përsëritur. Formova ORSH-në (Organizata Revolucionare Shqiptare). Kur, më kanë kërcënuar me arrestim, një natë të errët kam rrëshqitur pahetueshëm në Han të Elezit - Shkup - Tiranë. Në Shqipëri kam qëndruar katër vjet e gjysmë pa shtetësi e pa katandi!

Sot, përplot „patriotë“!? Kur patën vërshuar shkiet në Lidhjen Shqiptare të Prizrenit, ne ishim në vlugun e brengosjes e të organizimit për një protestë masive, Neritan Ceka nga Tirana e njëfarë Ismet Kryeziu nga Prizreni... kërkonin që refugjatë shkie të vendoseshin edhe në Tiranë! Ata po i barazonin refugjatët boshnjakë me refugjatët serbijanë! Ata e fajësonin viktimën sikurse të ishte barabar xhelati! Dhe duhet të hesht Kadri Osmani?!

Përmenda vetëm një rast, ka qindra e mijëra raste të tjera të stërpërsëritura, në burg dhe jashtë burgut, e që jemi detyruar t`i përballojmë, ndonëse me grithma e kacafytje. Dhe, për kë...!? Shumë para meje kanë dhënë jetën në veprimtari e sipër (e ne jemi në përfundim të saj), dhe të injoruar e të përbuzur nga sqepverdhit politik! Edhe më shumë se unë, janë: Raif Halimi, Rrustem Mahmutaj,...

Në fshatin tonë, mejtepi është bërë shkollë katër klasëshe menjëherë pas Luftë së Dytë, unë kam kaluar nga mejtepi në shkollë (pasi e pata bërë hatme Kur`anin). Vitin e V-të kam vijuar në Përlepnicë, po për shkak të largësisë së madhe, të kushteve dhe moshës, 8-vjeçaren e kam përfunduar me provime private. Shkollën e mesme ekonomike (të mbrëmjes), pa shkëputje nga puna në Gjilan. Po ashtu kam studiuar herë i rregullt e herë privatisht, dhe kam absolvuar në Albanistikë, pranë Universitetit të Prishtinës. Në Tiranë i kam dhënë edhe 5 provime; por atje polli edhe viti i V-të!- dhe sërish nuk e përfundova...

Zonja Shukrije Bunjaku - Osmani, i ka rritur tre fëmijët tanë (dy çuna e një gocë). Pastaj i ka fejuar e martuar vetë, ngase unë isha në burg. Tash kemi katër nipa e shtatë mbesa! Po qe do kur në 60-vjetorin tonë, nuk do t`i kemi pranë! Ata kanë ecur mirë. Vajza ka mbaruar gjuhë - letërsi. Djali i vjetër i ka ndërpre studimet në mes (mbase, kushtet ekonomike), i riu ka përfunduar fakultetin ekonomik.

Me të dalë nga burgu, më 24.7.1991, kemi organizuar, dhe në fund të atij viti kemi formuar ORSH-në, të cilën e kam udhëhequr një vit, kur kam dhënë dorëheqje, për shkaqe të depërtimit të elementëve destruktivë... (nuk po zgjatem), ngase, në librin „SHQIPTARËT JANË ATJE!“ me 400.- faqe (vëllimi i I-rë), po aq ka edhe vëllimi i II-të, i kam thënë të gjitha.

Auu, gati kalova në letërsi pa përmendur zanafillën: Vjershën e parë „Maca dhe mini“ e kam shkruar më 1960, që trajtonte raportet e Xhelatit e të viktimës... Po, nënçmimi, mos interesimi i rrethit, të pengon sa edhe ta humb kurajën për... kryesisht shkruaj vjersha dhe prozë: bëj dallim në relacionin vjershë - poezi, vjersha shkruan çdokush, që nga bankat e fillores, poezi shkruan rrallëkush! Pra, mund të themi: vjershë - poezi, në kuptimin të vegjël - të rritur, ku konkurrenca është më e madhe?

Vjershat e tregimet e para i kam botuar te „Jeta e Re“, „Pionieri“, „Flaka...“... Pastaj Burgu?! Çfarë të bëja: në burg, fillimisht shkruaja me fije shkrepsash, madje tinëzisht, sepse edhe fijet e shkrepsës konsideroheshin - lapsa! Pastaj, lapsi e fletorja, por si t`i nxjerrësh!?! - (tash pasi kapitulloi përfundimisht Serbia, po flas shlirëshëm,  s'druaj se po i rrezikoj shokët e burgut): Bashkim Kallaba, flinte me ne brenda, e punonte në Kazanët e Avullit, apo Kaldaja, në Pavijon e III-të, të lirë, jashtë mureve. Ata hynin e dilni pa kontroll, në të gjitha ndërresat: dhe një nga një, m`i kanë nxjerrë fletoret jashtë, duke i mbuluar në depo me qymyr, kur vinte në vizitë, familja e Ridvan Jasharit i merrte me vete në Kumanovë!

Prindërit e mi, Murat e Sala Osmani, s`kanë ditur shkrim - lexim, por kanë qenë të njohur në shtatë lagje e në shtatë fshatra, për sjellje fisnike e për karakterin e fortë me taban kombëtar. Andaj, në ballë vura fjalën e tij të parapëlqyer e të stërpërsëritur, kur kam qen vetëm dhe kur jam plotë. Babai me gruan e dytë (me nënën time) kishin dy vajza e një djalë: ata po pritnin - djalë! Dhe kështu, do të jenë gëzuar shumë kur kam ardhur unë.

Unë dhe Shukrija, mburremi që kishim dy kushërinjtë kaçak: Bejtë Osmani e Ajet Bunjaku - Kosovica. Edhe fejesa e martesa jonë, ka pasur qëllim ndërafrues: dy familje antiserbijane... Në këtë frymë i kemi edukuar fëmijët tanë, edhe nxënësit, por mësuesi nuk është fajtor pse ndonjëri syresh del hardall! Pra, nga babai jam Shaljan, nga nëna Berishë: kur tregohen barsoleta për dobësitë e shaljanëve, anoj kah nëna, por kur mi përqeshin berishët, kthej  kah babai!

Po qe do kur i përndjekuri nuk mund të ketë as karrierë profesionale as letrare! Kam mbetur në  mes, dhe ndoshta për këtë e kam parapëlqyer politikën. Pra dita më ditë politika po më pëlqen më shumë dhe m'u ka mbushur mendja top: Poqëse kandidohet Rexhep Qosja për kryetar, pranë kutisë së tij, do të jetë kutia ime e votimit, pra solemnisht përmes kësaj interviste po e shpalli kandidaturën time? Përse po shprehem kështu? Në Kuvendin Kombëtar të Tiranës më 1991- kam qenë i deleguar nga ORSH-ja (ilegale), atëherë Qosja pati thënë: na keni prishur punë! - kanë thënë kanë marrë pjesë komunistët! Kështu është kur stalinisti të nxjerr komunist! Në këtë pikë, Qosja qëndron shumë lart: Ai ka shkruar aq vepra voluminoze(?!), por sikur t'ia redaktonim në stilin e kritikës moderne, pa përsëritje dhe retorika, krejt krijimtaria e tij do të futet në dy fletore gjepi!

Kur jem tek librat: “Shqipja e lartësive“ - kurorë sonetike (të shkruar në Burgun e Mariborit-1978), ma pat botuar shtypshkronja “Pjetër Bogdani“ në Diasporë, sigurisht kanë menduar se kam ngelur - dinozaur, për mos të thënë stalinist! Librin e dytë: “Falë të qoftë gjaku“ - poemë, e kam botuar (privatisht)-1998, librin e tretë: "Nënë Tereza e Shqipërisë“, 1998, kurorë sonetike (poashtu vetë) - ndërsa librat tjera që i përmenda, mund të ngelin pa e parë dritën për mungesë pagese?! Vepra të tjera në dorëshkrim: një përmbledhje me vjersha për të rritur me titull „Flakadaj“, një përmbledhje me vjersha për fëmijë, “Stoli kemi diturinë“, një roman me titull: “Nuset tona“, një libër polemikash me shkininë...

Një titull poetik?- është ai i librit të fundit. Pse mos ta dijë bota se Nëna Terezë: as është katolike romane! - as është e Kalkutës! - as është maqedone - Të tjerët, përvetësojnë emra e personalitete të mëdha, e ne si ruajmë e as kujdesemi për tanët. Poezi, në vitin 1990, më pat botuar „Fjala“, një faqe të plotë, - dhe kaq.

Në Tiranë më ka prezantuar revista „Afër dhe larg“ nr. 2 / 1993, f. 17. me titull „Poezi“ - në një faqe të plotë. Dhe kaq?!

Po hallet familjare po trashëgohen, herët na qe burgosur e gjithë lagja, me burra  gra e fëmijë, derisa është dorëzuar Bejta, (kushëriri), jua pagoi gjobën me dukatë... mëpastaj „tepricat“ dhe torturat gjatë të ashtuquajturit: “Aksion për grumbullimin e armëve“... ka përvijuar vetëdijen time, se Kosova është e robëruar, e ndarë nga Shqipëria, dhe nga pjesët tjera nën Jugosllavi e nën Greqi; dhe, më në fund, formësimi i bindjes, se për bashkimin e trojeve tona në një shtet të përbashkët, s`ka rrugë tjetër përpos luftës këmbëngulëse shumëdimensionale: Së pari shkollimi, emancipimi - me dije dhe pastaj me armë. Këto janë arsyet që kam folur, mbase ndoshta "kimja e ukit" i ka fajet sepse për një fjalë t`imën merrte vesh mahalla? Edhe tashti, në Sankt Gallenin tënd më kanë premtuar të më qerasin(?), për shkak se si shumë po kritikuakam!

Pjetër Bogdani, thoshte se ushtarët e armikut hanin gjellëra të ndryshme, por s`kishin moral të vriteshin për të pushtuar toka të huaja, kurse ushtarët tanë në vend të gjellërave, hanin lëvore qarri, po morali ishte tepër i lartë, ata luftonin për çlirimin e trojeve etnike... Pra këtu ndahet ai raporti i luftave të drejta dhe çlirimtare dhe i luftave të padrejta e pushtuese. Kjo është ajo myja e palakueshme e popullit liridashës. Kjo edhe e formon botëkuptimin, dhe mobilizimin. Dyzimi i konceptit botëkuptimi e shprehja gjeografike, krijojnë - simbolin. Shprehje tjetër,  e cila në vete ngërthen: ujë – bukë – kripë, diell – dashuri, familje – farefis, komb – atdhe.

Po kthehem tek letërsia për të nxjerrur përfundime, prandaj do të ndalesha kryesisht te gjuha e letërsisë: Në letërsinë Kosovare hetohet tendenca për risimtari, njomja e stilit me fjalë të reja gjegjëse, shembull: “Daullet e Varrimit“ - roman i shkrimtarit Rushit Ramabaja, „Sheshi i Unazës“- roman modern i shkrimtarit Zejnullah Rrahmani, etj. Në letërsinë e Shqipërisë kjo tendencë mungon fare: te novela (gabimisht e kanë quajtur - roman): „Shkaba“ e Ismail Kadaresë, dhjeta herë përdoret emërtimi „Barman“! Pa asnjë tendencë risimtarie në gjuhë. Kështu qëndron edhe Thoma Kaçorri...

Letërsia e realizmit socialist, e hudhi poshtë edhe shkrimtarin botëror, Shtefan Cvajg, vetëm pse në librat e tij kishte edhe fantazi! Pra, letërsia e kësaj periudhe kishte karakter stagnues, frenues, vendnumërues. Në këtë pikë, letërsia kosovare ka epërsinë. Kurse në mërgim do ta theksoja romanin e shkrimtarit, Ramadan Rexhepi – Osmani: “Kumbonaret“, dhe një citat të tijin: "Çdo njeri është një diell, çdo diell është një kumbonare, çdo kumbonare kumbon në mënyrën e vet". Dhe doemos, sërish, te gjuha: kumbona kumbon në kumbonare, - fjalë e formuar nga onomatopeja kum – kum. E kurrën e kurrës sikur rekomandon FSHS: kambanë – këmborë!!

Copëtimi, gjeografik dhe pastaj ai ekonomik e tregtar, e ka copëtuar edhe unitetin e kulturës e të letërsisë. Në ato përmasa territoriale, ngastra – ngastra veçohen e ngushtohen botëkuptimet dhe interesat e çastit e të rastit! Skamja dhe spiunazhi, e kanë zhbërë karakterin e njeriut të Shqipërisë, njeriu që s`ka – vjedh është bërë hajn, kështu secili ka qen i detyruar t`i denoncon anëtarët e familjes së ngushtë. Përpara çkafes duhet të ngurrojmë?!

Tash Kosova është e lirë nga pushtuesit barbarë serbijanë, ka Protektoratin Perëndimor: Vetëm tashti janë kushtet për rindërtim e zhvillim të gjithanshëm, pra, edhe për zhvillimin e arteve e të letërsisë, sipas shembullit të demokracisë Perëndimore: pa u strukur në hermetizëm të pakuptimtë. Klanet – klikat – tarafet letrare – politike, janë identike për Kosovën dhe për Shqipërinë. Klanet dialektore: Gegërishtja – Toskërishtja – gjuha letrare erdhi me dekret, dhe pa respektuar asnjë segment të Veriut, toskërishtja njëanshmërisht u quajt – letrare! Mendoj se tani duhet korrigjuar Kongresin e Drejtshkrimit, (1972); dhe të japin kontributin e tyre në mënyrë të barabartë, të tri Universiteteve tona: Prishtinë – Tetovë – Tiranë.

Nga shumë veprimtari që përmendni Ju, unë jam në radhë të parë polemist – pleqnar (P.P.)! Në vitet e fundit të burgut e kam zbuluar: Isha në spital të burgut, në një gjendje që as gazetën nuk mund ta mbaja në dorë; dhe po i lëshoja artikujt e punimet: informative – politike – letrare... Vetëm polemikat i preja me gërshërë dhe i lexoja më vonë me pasion të veçantë. Pavarësisht se kanë kaluar dekada, jam në gjendje shumë sish të jua them me përpikëri. Më kujtohen kur kanë polemizuar: Rexhep Hoxha (monolog!) me Rexhep Qosjen“, Rexhep Hoxha me Agim Devën, i pari konservator i dyti cinik, Muhamet Kërveshi me Ali Aliun, i dyti ishte më në nivel; kanë polemizuar Resul Shabani e Agim Vinca, i pari ishte në nivel shumë më të lartë: Resuli e padiste për plagjiator, Agimi nuk përgjigjej në akuzë, por jashtë objektit: shkruhej "të nderuar lexues, a nuk tingëllon njësoj „Resul Shaban“ sikur „Mark Anton“(?!), ...Fehmi Agani ka polemizuar me Rexhep Qosjen, alias me „veprën“ e tij: “Morfologjia e një fushate“.

Polemist i vërtetë mund të bëhet vetëm ai, i cili e do drejtësinë, dhe kur padrejtësinë e gënjeshtrën e godet në loçkë të zemrës. 

Për vetëvrasjen

„Duke marrë parasysh rëndësinë e kësaj lënde, tepër pak është shkruar për vetëvrasjen, dhe askush as që e ka vëzhguar. Mbase kjo sëmurje (nënvizimi – K.O.) as lejon të vëzhgohet. Vetëvrasja është ndjesi, të cilën do ta quajmë, nëse doni, – konsiderata ndaj vetvetes, për të mos e zëvendësuar me fjalën, nder. Atë ditë kur njeriu vetveten e përbuzë, atë ditë kur e sheh se është i përbuzur, në atë moment kur realiteti jetësor nuk është më në harmoni me shpresat e veta, mbytet dhe me këtë i shpreh nder shoqërisë, në të cilën është i privuar nga virtytet e veta dhe shkëlqimi i vet, dhe nuk dëshiron të mbetet më në të. Kush çfarëdo që të thotë për këtë, në mes ateistësh (duhet zbritur të krishterët nga vetëvrasja), vetëm qyqarët e durojnë jetën të pandershme.

Ka tri lloje të vetëvrasjes: më e para vetëvrasja e cila është atak i fundit të ndonjë sëmundje të gjatë, dhe e cila, me siguri, bie në lëmin e patologjisë; pastaj vetëvrasja nga dëshpërimi;  më në fund, vetëvrasja me paramendim. (Balzaku).

„Kjo urrejtje (por jo ndaj vetvetes! – K.O.) është një nga shkaqet e mëdha të vetëvrasjes: njeriu vritet që t`i ofrojë vetes kënaqësi nderi“. (Stendali:“ O ljubavi“ – „Minerva“ – 1984, Suboticë).

Duhet t`i besojmë Balzakut se kjo dukuri nuk është studiuar sa duhet gjer atëherë; – por nuk jemi të informuar se a është marrë kush më vonë me këtë çështje të rëndësishme? – pos Stendalit te „Mbi dashurinë“, dhe Herman Hesit tek „Ujku i stepës“?

Pa mëtime të bëhem shkencëtar, nga përvoja personale, më jep të drejtë të pajtohem o të mospajtohem me ca citate e konkludime të Balzakut, të Stendalit e të Hesit. Pa mohuar se mund të ketë edhe raste të tilla personash, por – jonjerëzish!

I kam dënuar dhe i dënoj vetëvrasësit: Hemingvej, Shtefan Cvajg, Majakovski, Jesenini, Qopiqi ...Pse? – sepse që të gjithë kanë qenë jashtë, dhe në kushte të durueshme jetese, – pa një barrë mbi shpinë!

Nuk pajtohem kur vetëvrasja quhet – sëmurje! Pa përjashtuar mundësinë që të ketë edhe raste të tilla. Por është e vërtetë: ndjesia, nderi dhe konsiderata ndaj vetvetes. Nuk e kuptoj përse njeriu do ta përbuzte vetveten? – pse Balzaku mendon se në këtë mënyrë njeriu i shpreh nder shoqërisë!? – pos nëse është thënë me ironi therëse, e që mund të jetë tejet latente? – por në atë rast, do duhej apostrofuar apo futur në thonjëza? Ndërkaq, pajtohem se vetëm qyqarët e durojnë jetën e pandershme.

Ata do të kenë shkruar për vetëvrasjen, tamam sikur shkrimtari Knut Hamsun për urinë, te romani i vet „Uria“ – me të dëgjuar për raste urie, pa e pas përjetuar! Shembull: ai përmend  urinë, pa përmendur edhe – e t j e n! Gjatë urisë, organizmi fillon t`i shfrytëzojë rezervat e brendshme, dhe derisa për bukë qëndron me javë të tëra, – pa ujë – mbaron!

Edhe përfundimin Balzaku e ka dhënë bukur, – po përse nuk e ka motivuar, dhe për pasojë s`kuptohet: për rastin e parë, patologjik (afekti astenik). Rasti i dytë (dëshpërimi), është tepër i përhapur dhe dëshpërohen e vriten: personat e zymtë e pesimistë, ata që përpara dreke e urrejnë veten, e pas dreke, e urrejnë gjithë botën, dhe plus dy fshatra më shumë!!! Ata vetëvriten për çështje të mëdha, të mesme e të vogla. Njëri ka dashtë të vritet pse s`ka pas me kë të loz shah! Kurse me paramendim vriten revolucionarët, për të mos tradhtuar. Në këso rastesh, kërcehet nga jeta në vdekje, pikërisht si në gara noti nga dërrasa (shpëtimtare) kërcimtare! Në ato momente ngulet thika në zemër pa hamendje e pa ngurrim: as pa atë ngurrimin artistik të hamendjes e të keqardhjes para se ta presim mollën e bukur e të hijshme!

Në këtë gjendje gatishmërie kam qenë pas torturave në burgun e Leskovcit, me rastin e pranimit më 18 – 20.9.1984. Dhe në njëshen e kazamatit të Nishit, më 30 – 31.1.1987, kur më lanë në betonin e akullt pa papuçe!!!

Ja se si do t`i bëja „nder“ shoqërisë:

Do t`i preja damarët e dorës së majtë, e do ta mbushja grushtin ngjyrë të kuqe, e me gishtin tregues të dorës së djathtë, do ta stolisja murin në të katër anët, në stilin: lart – poshtë!!! Rrnoftë – coftë!!! Dhe fill do të kërceja në lakun e  përgatitur qëparë, i kënaqur se shkova i pastër zambak, pa njollën e urryer të tradhtisë. Kështu xhelatëve mizorë iu jepen munxat! Mbeten duarthatë e të zgërdhirë mundimqarët në njërën anë, kurse familja dhe populli të përkujtojnë me respekt, e dikush mund të të shpallë...

Këtu është zor të dallohet gjendja e ngutshme për shkaqe depresioni, ose frika e bazuar se pas një rraskapitjeje e sfilitjeje të tepruar, mund të bëhesh qyqar, sa të mos jesh më në gjendje të mendosh as të veprosh??? – apo mendon dhe vepron destruktivisht, dhe padashje, në gjendje halucinacioni, jep informata të rrezikshme dhe të dëmshme për shokë dhe për kauzë.

Në burgun e Leskovcit më kanë rrahur: Aca, Llukiçi e Iliçi, – me  grushte rreth veshkëve dhe rreth zemrës. Kam pështyrë gjak. Në vetmi s`kisha mjete. Më në fund gjeta dy: tehu i sportelit të krevatit, në dy anë ishte i topitur, po në njërën anë ishte i mprehtë si brisk; – si dhe me kombinimin e tlinave dhe të maicës (unë nuk i them – kanatjere! – për hatër të fshatarëve tanë që nuk mund ta shqiptojnë, dhe e kanë si zor t`i dallojnë kanatjere – kantonire?) – mund të formohej laku. Dëshira m`u plotësua dhe po galdoja triumfin! Por, po më behej se dikush po më vështronte për syrin e deriçkës? – dhe e shtyja për më vonë, – tevona më zinte gjumi dhe gdhihej! Më pastaj edhe tortura u avashitën dhe – mbeta!

Po kështu edhe në burgun hetues të Prishtinës: për çdo ditë pas sillës dhe pas darkës, në hetime. Përmendnin lloj - lloj emrash. I tregoja një tregtari shqiptar, – më thonte: edhe atë në bëfsh, s`të vyen jeta, më mirë mbyte veten. Kur i tregoja cimerit serb, Nikolla Gjukiqit, malazias nga Lika (majstor – Nino!), me banim në Prishtinë, më thonte: fill trego! – shpëtoje veten!!!

Isha në fjetën nr. 18, kati i II–të . Sa herë më dërgonin në hetuesi, vëreja me kujdes humnerën midis shkallëve: në rast nevoje, do të kërceja kryengul me kokë në beton. Po ndërmjetësa ishte tepër e ngushtë, dhe mund të anohesha e të mos bie dogri në kokë, por anash? – përse nuk m`i solli ato tableta vdekjesjellëse, elementi... Sejdi Veseli? O ironi: nuk e miratonte këtë mënyrë vdekjeje, – e   tevona e kishte hapur gojën si çorape, dhe i ka marrë më qafë nja 100. – veta!?! – edhe vëllaun e vet – Shemin, edhe dr. Skender Boshnjakun...

Me zemërim dhe urrejtje të papërmbajtur dhe të papërshkrueshme, hedh poshtë konkludimet mendjelehta e arbitrare të atyre që thonë: kanë gabuar luftëtarët e lirisë, Rexhep Mala e Nuhi Berisha, të cilët plumbin e fundit e kanë ruajtur për vete: “është dashtë të dorëzohen“ – thonë ata!!!

As Bajram Curri nuk është dorëzuar!

Histeria antidemokratike enveriste

Enveristët po na turpërojnë përpara botës përparimtare, ata po prishin çdo gjë, po bëjnë kërdi, legalisht dhe ilegalisht, në Shqipëri dhe në Kosovë. Me sjelljet e tyre konservatore, ata sillen në mënyrë patologjike: janë të palogjikë, prepotentë dhe arrogantë. Arroganca e tyre kufizon me paramilitarët serbijanë të bandave të sheshelëve e të arkanëve.

Atentatet enveriste – fashiste në: Azem Hajdarin, Ahmet Krasniqin, Enver Malokun, Sabri Hamitin... janë kulmi i ligësive të tyre, e atyre fytyrave mizerabël, dhe i atyre zërave kerrmëza, mjaullitje macesh në dëbime... Ata i pret mjerimi...

A P E L I

Anaaa moriii!!!,- na paska koritur daja Kadriii!!!

/A. S./

Ani edhe po loz valle!!!-

Çika e spiunit Kadri Osmani!!!

/R. L./

Kadri Osmani, ti si shumë po na kritikon?

·         po kush është i mirë për ty!?-dhe me të drejtë

·         kanë biseduar me të dalë në rrugë e me të rrahë!

/S. Th. – Sangalla dhe F. B./

Apeli është dhënë nga a–zh, nga fillimi e në fund, për ata që duan të nxjerrin mësim e përvojë, – po edhe më konkretisht, mund ta rezymoj, duke jua dhënë një titull të librit tim me tregime në dorëshkrim: “PUNË DHE RREGULL“.

Po sa na e pranojnë këtë jopunëtorët dhe anarkistët!? – mbase ata janë edhe jolexues, andaj ne po vijojmë për lexuesit dhe për të urtët: fitimi dhe kursimi, edhe këtë e kemi thënë më lartë? – zhdukja e paqartësive, e mosmarrëveshjeve – padashje. Duhet të mësohemi ta numërojmë orën, jo vetëm deri në 12:00, po deri në 24:00, treni nisët në ora 12:00, e treni niset edhe në ora 24:00, – janë itinerare që nuk duhet ngatërruar. Ose, të paktën, të shtohet: në mes të ditës – apo në mes të natës, para dreke ose pas dreke.

Terminet e kontakteve në rrugë, duhet të jenë patjetër tejet precize: është monotone dhe budallaqe të endesh rrugëve duke pritur; madje edhe bie në sy si budalla ose si “diversant”!?– kurse po të jetë takimi në lokal, le të jetë toleranca aq sa pihet një gotë.

Mos mbivoto me tendencë, se tendenca të kthehet në prag – bumerang!

Mos fol pa doganë!

Udbashë sermaxhët e udbashë shavellët... dhe soji e sorollopi i tyre, do të vijojnë intrigat e denigrimet e tyre prej spiunësh të neveritshëm; dhe do të gjejnë spiunë me pagë a pa pagë fare, sikur (A. S. e R. L. apo edhe S. Th.) me kompani, avokatë të çdo ligësie njerëzore: kokën lartë çika jonë e çunat tanë, dhe nipa e mbesa! – mburruni përjetësisht dhe amshueshmërisht me biografitë tuaja dhe të prindërve e të gjyshërve tuaj me biografitë zambakë!!!

As na dhimbsen përpjekjet as vuajt tona të pafund, në 60–vjetorin tonë të jetës, vetëm po na vie keq e po na vie plasja, pse elementi i brendshëm dështoi me turp – për turpet e ligësitë e kundërshtarëve tanë të panjerëzishëm; të cilët nuk dinë të dallojnë erën e lules nga duhma e mutit. Dhe edhe tash, kur kemi ngelur në mëshirën e elementit të jashtëm, B. L. e taraluzhat nuk pushojnë së lehuri, me kapacitetin e qenve të racës të posaçme, që thotë analisti politik, i merituari M. B.

Dhe do të vijojmë: ne me tonën, e ata me të tyren: ne në vazhdën e traditës, ata në vazhdën antitraditë... dhe le të na mbajë shpresa, se po afrohet dita e formimit të Shtetit Tonë Juridik: para të cilit do të nxirën stërvinarët – thonjëdhëmbëpërgjakur, lugetër e vampirë varrezash.

E Shteti Juridik do të vejë çdo gjë në binarë të vet, edhe punë edhe rregull. Por, në mos e pritshim ne atë Ditë të Shenjtë, amanet gjeneratave: përjetësi  të ndjerit Raif Halimi, po ne nuk i falim përjetësisht, as në këtë e as në botën tjetër.

(Pyetjet e mespyetjet në mes të frymëmarrjeve/ autori Sh. D.).