Cikël poetik nga Shpëtim Kastrati

Shpëtim Kastrati

 

 

ATDHEU

 

Ç’më rri i krrusur, Atdhe i shtrenjtë,

Me të hirtin, të grisurin, kostum të vjetër.

Të përgjërohem ty, o kreshtë e argjendë,

Se si ti s’më gjendet kurrë asnjë vend tjetër.

 

Ku ta gjej, o Atdhe, kurmin tend erëmirë,

Ujërat e kthjellta, gjethin e egër e të blertë,

Mëngjezin e zhurmshëm, mbrëmjen e lirë,

Të qeshurën, shpotinë a inatin e sertë?

 

Të dua Atdhe, me të gjitha marrëzitë, të dua,

Veç jo të krrusur e të zhveshur si dru.

Si shqiponja të dua, të ashpër e të vështirë.

 

Se nën lëkurën time tani u ngjiz, u krijua,

Virtyti arbër, i qelqtë e i zjarrtë gjithashtu,

Dhe kripa jote që s’tretet, në zemër më ka ngrirë.

 

Detroit, Janar 2003

 

 

LULET E SHEGES

 

Ndoshta ishte një mesditë e ngjeshur,

S’më kujtohet as që  pëshpëriste.

Veç lëkundjet e qeta të atlasit kishte

Liqeni ndër flladin duke qeshur.

 

Strehëz ndër ne, një pemë shege ish,

E ndezur paq, si agimi i përflakur.

Ku flokët nën puthje si të përgjakur

Nga ndrojtja na rrënqetheshin sërish.

 

Dhe një degëz u këput e ra

Mbi gjokset tona larë në dritë,

Si prush i derdhur plot shkëlqim.

 

U ndrit në çast gjithçka si në amshim,

E flakë mu ndez, më dogj në shpirt,

Sa mu duk sikur zemra krejt mu ça.

 

 

MESUESIT TE LETERSISE

 

M. Bungo

 

 

Nuk e di ku ndodhesh ti tani,

Që më dhe të pi të parën sisë

Me qumësht të çuditshëm të letërsisë,

Që vrer mu bë e helm i zi.

 

Një shtizë mu ngul drejt e në zemër

E tani vuaj nga sëmundje e pashëruar,

Çdo ditë, çdo çast ndihem i lënduar,

E dhimbja më ther deri në thembër.

 

Në shpirt më grish kjo botë e trazuar,

Kur shoh të fiket shpresa tek ti njeri,

Shënuar në fytyrë nga vul’e zbehtë.

 

Ndaj dhimbjen nuk e mbaj  të fshehtë,

Se s’gjej dot më prehje dhe qetësi,

Dhe si mallkim buka më vjen e hidhëruar.

 

 

LETER NENES

 

Mbete që mbete tek shtëpi e vjetër,

Me pak ajër e dritë nga dritaret e vogëla.

Midis shegëve ku zvarritet ndonjë pjepër

E ku fiqtë pufkojnë në mëngjes si gogëla.

 

Seç kuturis përditë atje me trëndafilat,

Dhe pas pak, e di, ja kris me të qarë.

Ç’i ndërron aq shpesh vazot e zymbylat

Apo me çdonjërin prej nesh ato janë kumbarë.

 

E di, moj nënë e di, që nuk prehesh e qetë,

Dhe lulet, jo nuk janë për ty ngushëllim,

Paçka se oborri i shtëpisë ndrin si qilim.

 

E di ku bredh ajo zemëra jote e shkretë,

Ku ne jemi shpërndarë si zogjtë në erë,

E mundohesh ti, të na mbrosh nga skifterët.

 

 

NE VENDLINDJE

 

Dhe ja më në fund

Në truallin e vjetër,

Ku dhe i fundmi gjeth’ shkund

Purpurin e vjeshtës.

 

Erdha sot tek ju,

Si flutur në ëndërr.

Midis miqsh’ këtu

Paçka se dikush më sheh vëngër.

 

Pa dhe dua e s’ndahem dot

Nga ku ngjit baltë e sertë,

Se portën e lash’ hapur.

 

Të flas ngado dua, ashtu kot,

Të zhgrryhem në barin e blertë,

Çakërrqef, pa u menduar, pa u matur.

 

 

DASHURIA

 

Si pemë e bleruar

Dimër e verë,

E beftë e shpirttrazuar

Ngaherë.

 

Shartesë e domosdoshme,

Çatizë e lëvizshme,

Dallgë valëvitëse e përkohshme,

Herë mizë e bezdisshme.

 

Si fener i natës

Që prin në errësirë

E vetëndizet në furtunë.

 

Si nyj’ e denjë e kravatës

Në jakën e ngrirë,

Je mbështetur tek unë.

 

 

ILIRIA

 

Si agim i shkuar, Iliri,

Më shquhesh tek sodis e belbëzoj.

E shpesh kujtoj atë gjeni

Që n’shenjtëri ty të gjalloi.

 

Përhumbem rishtas k’tu ndër gurë,

Ku ti fle thellë e më s’flet.

Veç pëshpërit aty në mur

Kur hija lehtas më rrëshqet.

 

Sigurisht, një botë tjetër,

I mbylli portat përgjithmonë,

Pa dritë, pa jetë, pa dashuri.

 

Po ç’shpirt na vjen aty tek rri,

Kujtesën kur gërmon,

Ku gurët shfaqen mbretër?!

 

 

LETER E FUNDIT

 

S’dua të lëndoj tani, po kam dëshirë,

Zemërvrarë ju shkruaj: Qofsh e lumtur!

Në fletëzën e kujtimit, je përsëri e bukur,

E në zemrën besnike guri më i dlirë.

 

Vite n’ëndërrim, o qysh kaluan, pa shpresë,

Me fjalë s’ta them dot, se buza m’dridhet.

Një psherëtimë që m’shket lehtas përvidhet,

E tretet gëzueshëm me diellin ndër vesë.

 

Oh, ta dish, sikur kjo ëndërr t’ish e vërtetë,

E sa me gëzim e ndjenjë kur ju mendoja,

I mrekulluar më fort nga dhimbja pa shërim.

 

Ti lulëzofsh, s’dua të ngrysesh n’dëshpërim,

Veç vargjet që po shkruaj sa desha t’i dëgjoja,

Ashtu si dikur, që në dorë i kishe vetë.