Raimonda Moisiu: Floket e tua...!

Raimonda Moisiu

Floket e tua...!

Nga kane rene keto floke,

ofshana ate mengjes?

Ylberi t’i kete sjellur, nga cepi i qiellit valle?

Ti shtrire nen kuroren e nje mimoze me vese,

Dhe floket kacurrele – perqark si shtojzavalle.

U shtriva dhe une, koken vura mbi floket e tu,

Si permbi nje qylym te papare te Persise,

Ti beje sikur flije , por qeshe me te madhe,

Me mbulove me floket e grackes se dashurise.

Gjith qielli me parajsen … gjith bota,…gjith pranvera,

Ishin mbledhur atje ne kuleten e flokeve,

Si sugar i pangopur nga arome e livadhit,

buzet e mia shkonin neper lendine te gjoksit.

Dhe diellin, dhe mimozen, dhe eren pranverore,

Ma kishin zene krejt ata floke si atlas,

Si nuk u ngop ky qingj i buzeve te mia,

Nga cdo qelize e trupit - te syte si elmaz.

Kur duart e mia ,ah!, keto duart e pafytyra,

Zbuluan fustanin, si gjethe, qe fshehin nje manjole,

Floket e tua u zgjaten, sa zgjat harku i Ylberit,

Te tjeret te mos na shihnin bene nje tis te holle.

Kur putheshim me zjarr nen kacuben e flokeve,

E kur shterngoheshim me kembet e degezuara,

Nje manushaqeze e vockel ,e kalter si syri yt,

Si fluturze puliti petalet e gezuara.

Buzet e mia – sugari qe kullotnin ne livadhin,

dhe kembet kryqezuara si ngjyrat ne ylber,

u stepen vec nje cast nga manushaqez e vogel,

qe syri yt e lindi, ate cast …neper pranvere.