Poezi nga Çlirim Uça

Çlirim Uça

LISI

I falem kunorës tande të bukur,

që na sjell të malit freskì

e aromë lule bjeshkësh,

e porsi shqiponjë

roje shekullore na rri përmbì.

I falem qendresës tande

përballë furtunave,

që me vete sjellin

kafshë shkretinore,

që pa s’i kishim as n’kopështin zoologjik,

me hungurima “h”-shë të pafund,

leshnat postaqì,

erë trupi të zhigatun

në barkun e kalit të djersitun.

Kafshët duen të më hanë,

mue, zotin tand,

të birin e t`atit dhe t`amës

që mbjellë të kanë

e pranë teje më lanë

shpresë për të ardhmen,

roja dhe nderi yt,

e që n’ gjuhën time të bukur

të këndoj për ty kangë dashunie

kur qielli,

i kthjelltë si loti,

të më ndezë frymëzimin,

e kangë kreshnike

kur moti sjell fortunë

që degët do të t’i shqyjë

e trungun të ta shkulë.

E kështu,

unë me kangë,

ti me fishkëllima,

të thurim ballada

për kohën e pabesë

që do

rrajët t’na i nxjerrë.

Po vdiqa unë

dhimbjen mbaje në shpirt

e fishkëllimën mos e ndal

deri sa

një brez i ri

luftëtarësh

të lindë.

DITA D.

Në vendin tonë

kikiriki i gjelit

nuk paralajmëron ardhjen,

por vrasjen e një ditë.

Ende pa zbardhë mirë,

ai

fillon coptimin e saj

nën përdhunën e kthetrës

dhe ritmin e tiktakut të sqepit.

Në mbramje ajo asht e vdekun.

Për varrosjen e saj

(dhe të çdo gjurme krimi)

përkujdeset nata.

Ndërsa gjeli,

gjithë kapërdisje,

sa mbi njenen, aq mbi kambën tjetër,

kontrollon nëse asht n’ekuilibër rruzulli.

A thue kur do të vijë për ne dita D?

BESOJ

Besoj në bukën e duerëve t`nanës sime,

në ujin e gurrës së bjeshkëve,

në dritën e Diellit,

në tokën që shkeli,

në vorret e dëshmorëve,

dhe në bindjen time:

se një ditë besimi do të lind

e të rritet

mbi plagët tona.