Poezi rumune në shqipërim të Baki Ymerit

Ioan N. Roºca

Ioan N. Ro?ca

 

 

NXITJE

(Ispit?)

 

Notoj në shkëlqimin e shpirtit tënd

Në pasqyrën e tij ku e shoh vetëm fytyrën

Dhe jam i nxitur të zhytem në thellësi

Të shkoq guaca dhe të të sjell perla

Për të cilat ndoshta as ti s’e din se ekzistojnë

Por a do mbetja pastaj në sipërfaqe

A do të notoja në shkëlqimin e shpirtit tënd

 

ISPIT?

 

Plutesc pe luciul sufletului t?u,

pe-oglinda lui în care-mi v?d doar chipul

?i sunt ispitit s? m? scufund în adâncuri

s? dezghioc scoici ?i s?-?i aduc perle

de care, poate, nici tu nu ?tii c? exist?.

Dar a? r?mâne-apoi la suprafa???

A? mai pluti pe luciul sufletului t?u?

 

ME TAKA TË LARTA

(Cu tocuri înalte)

 

Të kalosh përmbi shpirtin tim

Duke e matur me hapin

Të shkosh shtigjeve të trasuara prej teje

Që do ta mbyllnin shpirtin si në një qark

Por a s’e sheh se ai përpëlitet përjashta

Dhe fluturon nga litari që e shtrëngon

E lumtur je që s’e sheh fluturimin

Por sa e lumtur do ishe të çapëloje

Shtigjeve tjera, nga askush të shkelura

Dhe do zbuloje mes shkëmbinjve një humnerë

Mbi të cilën do notoje e suspenduar

Por, sidomos, nëse do ta vëreje qiellin

E shembur nga zogjtë në lecka të azurta

Të cfilitura në vesën e kullosës

 

CU TOCURI ÎNALTE

 

S? treci peste sufletul meu,

s?-l m?sori cu pasul,

s? mergi pe alei de tine trasate

care s?-nchid? sufletul ca-ntr-un cerc.

Dar nu vezi c? el r?zbate-n afar?

?i zboar? din ?treangul în care e strâns?

Fericit? e?ti c? nu îi vezi zborul!

Dar ce fericit? ai fi de-ai p??i

pe alte c?r?ri, de nimeni umblate,

?i-ai descoperi între stânci un abis

peste care s? plute?ti suspendat?,

dar, mai ales, dac? ai z?ri cerul

sfâ?iat de p?s?ri în zdren?e-azurii

r?sfrânte în roua din iarb? !

 

TË HARROSH

(S? ui?i)

 

Të harrosh dritën që na ka bërë

Tejdukshmërisht të shndritshëm

Njësoj sikur të kesh rrëshqitur pranë nesh

Të harrosh revelacionin e hënës dhe yjeve

Të syve tu, të syve të mi

Të harosh vetveten që atëherë

Të më harosh mua

Të harosh

Të harosh

Por të kërkosh gjithmonë

Madje edhe nëpër ëndrra, nëpër gjumë

Derisa të ritakohesh, thjesht, me ty

Ashtu siç zgjohesh në një mëngjez

E puthur duke qenë nga drita

 

S? UI?I

 

S? ui?i lumina care ne-a f?cut transparent de

str?lucitori

ca ?i cum ar fi alunecat pe lâng? noi!

S? ui?i revela?ia lunii ?i stelelor

din ochii t?i, din ochii mei!

S? te ui?i pe tine de-atunci!

S? m? ui?i pe mine!

S? ui?i!

S? ui?i,

dar s? cau?i mereu,

chiar prin vise, prin somn,

pân? te vei reîntâlni, simplu, cu tine

a?a cum te treze?ti într-o diminea??

s?rutat? fiind de lumin?.

 

KËNGA E DETIT

(Cântecul m?rii)

 

Jo, nuk do ta harroj

Shungullimën e fshehtë të valëve:

Gjatë natës, vetë në breg, dëgjoja

Gjëmimin e detit vite me rradhë

Erdha t’i them lamtumirë

Për të mos harruar

Magjinë e çasteve

Siç nuk kam takuar asnjëherë

Se në puthjen e ujërave

Atje, në plazh

E pata lënë një gjurmë, një gjerdan:

Nata e qytetit të kuq

Natë pa hënë

Natë e azurtë

Por plot me përralla dhe poezi

Nata e qytetit të bardhë

Zbrita në breg

Dhe, si asnjëherë

Më rrethoi një greminë e padepërtueshme

Dhe një fërgëllimë fshehtësie apo prej frike:

Deti, në mantelin e natës së fshehtë

Pothuajse gjithësesi

Gjëmon dhe e fton

Këngën e detit, këngën e jetës

Në humnerën e thellë të natës

 

CÂNTECUL M?RII

 

Nu, n-am s? uit

valurile în tainic tumult:

în noapte, singur pe mal, ascultam

vuietul m?rii de ani ?i de ani!

 

Venisem s?-mi iau r?mas bun,

s? nu uit

a clipelor vraj?,

cum n-am întâlnit niciodat?

ca-n s?rutarea apelor

acolo, pe plaj?.

 

L?sasem în urm? o salb?:

noaptea ora?ului ro?u,

noapte f?r? lun?,

noapte alb?strie,

dar plin? de basm ?i de poezie,

noaptea ora?ului alb?.

 

Am coborât pe ??rm

?i, ca niciodat?,

m-a-nconjurat o bezn? nep?truns?

?i un fior de tain? sau de team?:

marea, în mantia nop?ii ascuns?,

aproape totu?i,

vuie?te ?i cheam?.

 

Cântecul m?rii, cântecul vie?ii

în bezna adânc? a nop?ii!

 

 

ERATO

 

Më dashuron hyjnesha Erato

Qesh duke e mbështetur ballin

Mbi supin tim

Ka krahë mjegullash

Dhe fjalë të ftohta

Derdhet duke qeshur

Ndalet papritmas

Dhe ma tregon Dashurinë

Që çapëlon

Më e çiltërt se kurdoherë

 

Traversoj një kohë të papërsëritshme

Qielli është një lulishte me brymë

Ku yjet janë shkundur

Traversoj nëpër kohë pa e kërkuar

Yllin e pagëzuar me emrin e detit

 

ERATO

 

M? iube?te zei?a Erato,

râde, î?i culc? fruntea pe um?rul meu,

are bra?ele de cea??

?i cuvintele reci,

hohote?te,

se opre?te brusc

?i îmi arat? Iubirea

care

mai senin? ca niciodat?

p??e?te.

 

Traversez un timp ireversibil.

Cerul este o gr?din? de brum?

în care stelele s-au scuturat.

Traversez prin timp ?i nu mai caut

acea stea cu nume de maree.

 

AMFORA DRITE

(Amfore de lumin?)

 

Mungesa ta thirr prezencën, e dashur

Amfora dritash nëpër rrugica

Gjurma jote mahnit lulet e zgjuara

Dhe dhjetëra fluturave u këndon

 

Kur rifanitesh, më invadon, e dashur

Me qiellin tënd ku më thith

Sytë më thonë se je lozonjare

Ndërsa shpirti – se mund të jemi të verbër

 

AMFORE DE LUMIN?

 

 

Absen?a î?i strig? prezen?a, iubito!

Amfore de lumin? pe poteci,

urma ta mir? florile trezite

?i fluturi o colind?, zeci ?i zeci.

 

De reapari, m? invadezi, iubito,

cu cerul t?u în care m? absorbi.

Ochii îmi spun c? e?ti o n?lucire,

iar sufletul – c? am putea fi orbi.

 

O ZOT!

(Doamne!)

 

...Shikimet e saj të degdisura në largësi

Janë të mbështjella thuajse me mjegull

- Zot, ku gjendet drita Yte e shenjtë

Nga shpirti i saj...

Mjegulla është tejet e dendur

Dhe rrezet nuk mund t’a përshkojnë

 

 

DOAMNE!

 

…Privirile ei, pierdute departe,

sunt înv?luite parc? în cea??.

- Doamne, unde-i lumina Ta sfânt?

din sufletul ei?...

Cea?a-i prea deas?

?i razele nu mai pot s-o str?bat?!