Sami Islami: Gracka

Sami ISLAMI

GRACKA

(Në prag të 100-vjetorit të masakrës serbe në Grackë afër Lipjanit)

Në arat e mbjella me misër e grurë

Edhe sot duket një rrafshinë e zhveshur,

Plot tjegulla të  thyera bunare  dhe gurë

Ku u fashit   një histori e heshtur.

Aty dikur gjallonte Gracka shqiptare

Me njerëz, shtëpi, bagëti e kullotë

Dhe mjaftoi që vetëm një ditë  e vetme 

Që serbi  të rrafshonte çdo gja për tokë!

Këtu nën rrënoja rri i varrosur trishtimi

I shqiptarëve të djegur e  masakruar

Nën gërmadha dëgjohet ende rënkimi

I banorëve të Grackës me shkrumb mbuluar

Thonë tek po kalonte aty pari ordia e  Serbisë

E dikush nga banorët, gjoja,   paska  “shti” mbi ushtri

Dhe për këtë “faj” u ndëshkuan  të gjithë fshatarët

Në bajonetë përfundoi burrë, plak e fëmijë

Po serbët me kaq  punën s’e “mbarunë”

Vajzat dhe gratë i ngujunë në një ahur

I vunë flakën, u tëhoqën dhe shkunë

I lanë që të digjeshin gjallë! Ç’skenë makabër!

Thonë se njeriu në raste të tilla 

Fiton forcë të madhe hyjnore

Kësisoji vajzat, gratë, nanat shqiptare

Të thejnë derën, u shkoi për dore !

Duke ça flakët e zjarrit gjithandej

Duke dalë nga ahuri gjithë mund e gazep

Dolën të gjitha grate, për mrekulli!

Por jo edhe një fëmijë, i cili u dogj në djep.

Dhe,  posa  doli edhe e ngujuara   e fundit,

Tavani e çatia u shembën dhe   ranë përdhe

Ndodhi kjo  sikur me skenar filmi

Që përtej Sitnicës e Blinajës  “nuk u vu re”!