Kristaq Turtulli: Liqenet...

Poemë

 

Nga KRISTAQ TURTULLI

 

LIQENET...

 

E dashur e trishtë dhe e brishtë ishe atë mbrëmje

Mbështjellë me pallton e kuqe,

Ne të lëbyrta trotuare ecje

Si një lulesë vese.

Ora e fshehtësive trokëllinte.

 

Nuk e di në e ndjeve,

U brejt shkalla e argjëndë

Prej dhëmbëve të natës.

U thyen shkallinat një nga një,

U pre shpresa të ngjitesha në liqenet e hënës,

Siç më the, të gjeja lëngun e pavdekësisë.

Më beso, po të mos isha mbajtur në të tuat qerpikë,

Do isha dërmuar, thyer duar dhe këmbë.

Përsëri trishtimi dhe brishtësia jote më mundonte,

Mjaft te lutem hidhe tutje.

 

Gjithe fshehtesi dhe dliresi më pëshpërite:

Hëna është e pabesë,

Të fshehtat liqene le ti gjejmë këtu në tokë

Pse jo dhe pavdekësinë...

 

Eh e dashur nuk është e lehtë

Ti e di ia rrëmbyen erërat Odisesë pavdekesine.

Të gjesh të kthjellëta liqene,

Në këtë botë të çmendur,

Te mbushur me helme dhe mistere.

 

Më beson mua, hë më beson?

Heshtazi kryet tunda.

 

Pëllëmbë më pëllëmbë kërkova,

Larg shumë larg shkova,

Deri tek Japonia.

Aty ku ndodhin tërmete masive,

Përmbytje dhe shkatërrim gjeta,

Trishtimin, lotimin, përmbytjen e liqeneve

 Të syve të nënave dhe fëmijëve,

Të prekur prej rezeve atomike.

I turbulluar u tërhoqa prapa,

Me frikën e përpirjes prej erërave dhe dallgëve.

 

E dashur,

Lumenjtë ndryshuan shumë shpejt rrjedhë,

Një rrip i gjerë toke u fut në sqetullën e oqeaneve.

Qytetet janë përmbytur prej morisë së makinave,

Prej maleve te togjeve të hedhurinave,

Gradaçielat  rrëgjuar janë prej viteve

Nuk  pastrojnë më sklepat e yjeve,

Helm pikojnë centralet e krisura atomike.

 

Floriri i zi ka vënë botën në zgjedhë.

Përdridhet, lëpihet Evropa plakë,

Si dhe krenarja Amerike,

 

Nuk ka naftë.

Çmimet thyejnë harkun e marrëzisë.

Lindja e mesme është në flakë.

Dielli nxjerr dhëmbët e zjarrtë,

Në shtegun e qerbelasë

Karvanët shtegtojnë,

Era e shkretëtirës ka ngecur nëpër oaze,

Çingenetë këndojnë,

Imamët predikojnë.

Kriza etjen kërkon të shuajë

Revolucione të zgjojë,

Apo të zhduket prej asgjësë.

 

Diku në një qytet në Greqi

Jeton im vëlla, zemërarti,

Yjet numëron çdo mbrëmje

si në tespihe,

Për të sjellë Korçën pranë.

Nuk ka punë,

Veç të vjetrën kitarë.

Nuk ka me se të paguajë qiranë.

Ëndrra helene u zhgërrye rrugicave.

Hamejtë thërresin pazareve,

Hunda përdhe u ra vendasve.

Për dreq shkuan, u këputën telat e buzukëve.

Në hale të venë!

Iu thyen kokallat kuajve të lashtë.

 

Ndaj e brishta ime,

Vuajta dhe mezi i gjeta.

Ti ishe aq larg dhe aq pranë!

 Një hop frymën ndala nga e papritura.

Ndryshe nga sa mendoja,

Liqenet e syve të tu

Janë vërtet kaq të kaltra, të kaltra!

Imazheve duhej tu besoja?

Pafjalë prita,

Tinëzisht më ftonte joshja.

Flladi, jeta.

Plogështinë tutje flaka,

Hutueshëm u zhvesha...

 

E dashur,

Mendon se është më mirë të bjerë dëborë,

Të bëjë ciknë,

Ngricë,

Liqenet e tu të bukur të ngrijnë,

Vetëm fëmijët të shkasim me patina.

A mund të mpaket jeta!

Je e bindur për çfarë thua?

Njëherësh beson se bulëza e vesës së ëndrrës

Pikon mbi karafila, tulipanë dhe zambakë?

Gurgullima e burimeve ngop liqenet e syve.

Nuk ka gjë e dashur, nuk ka gjë,

Mbaje besimin si të vërtetë.

Për të mos të fyer i shkujdesur kërceva,

Notova,

Paçka se ishte ftohtë,

Mërdhiva

U drodha,

Disa gllënjka të mëdha me ujë piva.

Por nuk u ngopa.

 

E dashur, të besosh bën mirë,

Në liqenet e syve të tu,

Është freskët dhe endet një puhizë e lehtë.

Rruga është e hapur, nuk hone dhe gropa,

Peshkaqenët kanë ikur oqeaneve,

Balenat u thanë brigjeve.

Nuk i pëlqejnë ujërat e ëmbla.

Dita nuk ngjan e mugët

Horizontet sigurisht janë të hapura,

Të kthjellëta.

Unë shikimin tutje mbërtheva,

Atje ku lartohen selvitë

E hijshme të qerpikëve.

Lart, në kurorën e qiellit

Shume shpendë dallova,

Lejlekë, thëllëza, bilbila,

Pëllumba të bardhë,

 trumcakë.

Dhe një shqiponjë

Fluturonte ngadalë, hijerëndë,

U fërgëllova.

 

E dashur e dëgjon, nanurisjen e lashtë,

Të ujërave të qeta,

Përplasjen e krahëve të zogjve shtegtarë,

Të pulëbardhave

dhe këngën e zvargur të peshkatarëve?

Mbi ta endet mjegulla e përhimë.

Dëgjoje llapashitjen e butë të lopatave.

Simfoninë e breznive.

Ishujt e shumtë,

Lundrojnë si anije të mëdha e të vogla,

të gjelbra.

Në ishujt e syve të tu ka kaçube të dendura,

Ku fshihen  lepuj, dhelpra dhe ketra.

Ndoshta luanë dhe tigra.

U drithërova.

Nuk e di sa larg gjendet pavdekësia...

 

Në liqenet e syve.

Lëbyra diellore

Pasqyrohet thellë

Në  ujë,

Ku dallohen gjurmët e varkave të mbytura.

Armët dhe veshjet e piratëve.

Skeletet e botës antike.

Si dhe reflekset hënore.

Dritë hijet e marrëzive,

Kryqëzohen dhe priten skajeve,

U shtanga.

 

Pulëbardhat përplasnin krahët,

Krakërijnë dhe gjuajnë

Peshqit e artë.

Delfinët besëplotë flenë,

 Në tarracën e pasigurisë.

Besojnë se nuk ka më furtunë,

Uragane, tërmete.

Dhe lenë fëmijët me ta të luajnë.

 

Në kalin e ujit është shaluar dinakja sirenë,

Këndon këngën e lashtë të kodoshëve.

Ujërat janë të thella

Doja të kthehesha,

Dhe heshtas shpresova.

Se nuk do jenë larg

Ditët me diell dhe me trëndafila.

U nxeha,

Në shpinë u rrotullova.

Jashtë ëndrrës pulsonte jeta.

Bulëzat e vesës pikonin mbi selvitë

E larta të qerpikëve.

Po më ndalej fryma.

Ujërat e syve të tu ishin

 Të nxehta, të nxehta, të nxehta...

 

Dhëmbët e natës vazhdojnë të gërryejnë,

Nuk ka më shkallë për tu ngjiture në hënë.

Më kot kërkova pavdekësinë...

 E dashur trishtë dhe e brishtë ishe atë mbrëmje

Dhe ora e fshehtësive trokëllinte...

 

 

KRISTAQ TURTULLI

Prill 20011 Toronto