Arif Molliqi: Elegjia e dhimbjes

Arif Molliqi

ELEGJIA E DHIMBJES

(In Memoriam Prof. Nimon Alimusaj)

Kur ti ece e ece në damaret e gjakut

Koha tinës n´kurth të vuri

Deri në udhëtimin e moskthimit

Në secilin vend lë gjurmë

Nga shikim i ytë u trembën hijet

Që i pagëzova më nga një fjalë tënden.

Të biem n´dashuri për gjithçka tonën

Për perëndin e Alpeve Shqiptare heq shpirt

Se bukurisë nuk i duhet lutja

Po sonte me ra ndërmend

E jotja udhë e gjatë përmbi Maje Mali

Po t´ka lodhë e t´ka k´putë malli

Një Zot e di

Ç´është kjo rrapëllim në mallin tënd

Që merr frymë në pranverën time

( Mësuesi im; nga maja e Strallit të thirra

Pjekjen ta bëjmë të Gurrat e Bardha

Nuk po më provojnë këmbët, me the

Për herë të parë nuk me dole në fjalë

Nuk e di shikimi na Kosova të vonoj

Apo lahutarët më këngët kreshnike)

Sonte më kot të kërkova

Kishe dalë n´qafë të Strellcit

Në këtë çmendi heshtjen ta trazosh