Vangjush Ziko: Fantazi dimri

Vangjush Ziko

FANTAZI DIMRI

FANTAZI

Dëborë.

Dhe prapë dëborë.

Kur sitte nëna lakrorë,

bëhej mal

me miell dëborë.

Dimri sit

dhe nuk pjek lakrorë.

Miell' i tij

nga mielli i qiellit,

Miell i yjeve dhe diellit.

Situr

me sitën e reve,

bashkave të hirta të deleve.

Delet

s' kishin më ç' të kullosnin.

Shkurti

lëkurët u ropi

qiejve ua tendosi.

Marsi mblodhi lëkurët.

Ndezi të diellit furrën.

Do piqet lakrori i dimrit

me manushaqka të prillit.

QIRINJTË E DIMRIT

Paskan ngrurë

qirinjtë e akullt.

S' e di kush qau natën.

S' e di se ç' dhimbje

lotët ia shtrydhi

Në kallëpë të akullt

ia ndrydhi.

Dhimbje e bardhë,

e kristaltë

Gdhendur

me të acarit daltë.

Doli dielli

t' i dhelë me rrezet.

Të përloturën lutje

t' u ndezë.

LIQENI I MJELMAVE

Ngriu rruga si faqe liqeni.

Trotuari

dërrasë sergjeni.

Mjelm' e bardhë

përpara më del.

Mjelm' e bardhë

po ec mbi liqen.

Këmb' e lehtë puhizën ngre.

Përmbi akull

gjurmë nuk le.

Ç' më kujtoi vitet e largëta.

Ato vite si mjelma të bardha.

Ç' më kujtoi

Liqen' e Çajkovskit

në Teatrin e Madh të Moskës...

Më kaploi ëndrra

dhe shkava.

Rendi mjelm' e liqenit

e bardha.

Më dha dorën.

Më ngriti.

Ç' ma puthi

plagën e dimrit.