Cikël poetik nga Lumo Kolleshi

BUQETË POEZISH NGA LUMO KOLLESHI

 

 

Qirinjtë

 

Në pusin e zi të këtyre netëve,

Ku më zhytin me kovë të palidhur,

Si shpersë më vjen zëri i poetëve

E zjarrin i vë pëlhurës së shpifur.

 

Diku në një qoshe Naimi i hequr

Më ndez një qiri për të parë,

Migjeni mbyt kollën e tij të mekur:

„Pak dritë!“ e nata bëhet e bardhë.

 

Qirinjtë presin radhën për t’u shkrirë,

Këta ushtarë që luftojnë errësirën.

Plagët ua lidh sakaq me një rimë,

Në flakën e fundit më lënë lamtumirën.

 

I lodhur, me sytë raskapitur,

Vetvetes i kthehem si një bishë:

„Në meshën e së dielës nuk ke për të zbritur,

Shtëpinë tani e ke kthyer në kishë!“

 

Aty prapë rilind e më thotë Migjeni,

Të bëhem revoltë për dritë,

Poetët nuk kanë kurrë paqe me terrin,

Terrin veç ujqit e lutin përditë.

 

 

Poezi dhome

 

Ca tinguj per se thelli behen llave,

Qe te shpertheje ky vullkan, ti pret.

Çarçafet si nje re puplore e bardhe

Mbi kraterin pervelues digjen krejt.

 

Ti e tera nje renkim i mbytur

Me nje perendim te bukur sysh,

Une s’di ne ç’det te thelle jam zhytur

Titanik me valse lumturish.

 

Dhe sakaq ne qiellin e qeruar

Hena bere vetull vetmitare,

Sjell ca rreze ari per te na mbuluar,

Yjet s’di pse çmenden,digjen fare.

 

 

Çast

 

Mbi qerpiket e brishte te barit

Mbire rishtas pas shirave te vjeshtes,

Ky mengjes alpin

Hodhi kristale bryme.

Si nuk trokiten zogjte e zemres

Ne xhamat e dritares sime?

Nuk i ze bese diellit te ketij mengjesi.

 

 

Vjeshterisht e vjersherisht

 

Mbi sokaket gureheshtur

Lajmerojne ca gjethe pjeshke

Ar te lire per ta mbledhur

Ererat e kesaj vjeshte.

 

Pak me tej ca kade ziejne,

Shkumezon mushti i ri,

Rete kopsat i zberthejne,

Ta rrembejne tymin ne gji.

 

Eh,sa zjarre do zjarrojne

Nen kazane e nen llambrike,

Llullate do çmendurojne

Sa te lotojne pike-pike.

 

Pa do rend pas ketij loti,

Shpirtit do t’ia bej gjerdan,

Te thirret gjneral fronti

Krah per krah me nje Khajam.

 

 

Ne kerkim

 

Kerkojme dhe leva e Arkimedit

Na thyhet neper duar sapo eureka

Ftohtesisht perqafohet me ajrin e ngopur.

Gezimi jeton çastin embrame

Per te vdekur sakaq ne syte e trishtuar nga loti,

Ne kete çast pikellimi nje tjeter fytyre i japim Zotit,

Endemi serish ne shkretetira me flamuj te shqyer oazesh,

Etja vetem pervlim.

Ne fund te fundit

I denje mbetet veç nje shpirt ne kerkim.

 

 

Fjalët pleqërishte

 

Kur ëndrrat të mos kenë asnjë shtrat,

Kur të kenë ngrirë burimet e kujtesës,

Ndonjë fantazmë e një rime a një varg,

Do ta prishë çatinë e vjetër të harresës.

 

Kur pranverat të na jenë bërë dimër,

Kur të mos çelë sythe dashuria,

Kur gjunjët të na djegin si me hithër,

Ankesat do t’i mbys me duart e mia.

 

Dhe e di që duart do të më dridhen

Si degëzat e plepit në thëllim,

Ca shkëndija brenda tyre do të ndizen,

Do të habitesh nga del ky prrushërim.

 

Atëhere të gjitha do të m’i falësh,

Xhelozinë do ta ketë mbuluar hiri,

Në sepete do të m’i mbledhësh fjalët,

Për nipat do t’i mbash gjerdanë floriri.

 

 

Hajk

 

***

 

Po qajnë pjergullat...

Sillmëni një gotë

T’i mbledh këta lotë.

 

***

 

Dikush më pëshpëriti:

“Vdiq bleta!”.

Renda dhe varrin askund s’ia gjeta.

 

***

 

Shegët e çara

Në semaforët e degëve mbetën,

Shira të ftohtë ne zemren time treten e treten.

 

***

 

Kaba

Që ngre qemere ylberi.

Një gotë pi në qoshk usta Laveri.

 

 

Mëritë e dashurisë

 

Një fjalë ti, një tjetër unë,

Në dhomë heshtje pas kësaj.

Për hiçmosgjë duket u zumë,

Të dy kishim e s’kishim faj

 

Ti u bëre re e sertë

Në një qiell më tej se gri

Edhe unë u bëra vjeshtë,

Por jo dimër, kurrsesi.

 

Pas pak e trembur u fik drita

Kur na shikonte ashtu të zënë,

Vjedhur në terr çarçafin ngrita,

Asgjë pa prekur, asgjë pa thënë.

 

Dhe ishim pranë, oh, sa pranë,

Det edhe breg, valë dhe shkëmb;

Inatet si statujat ranë,

Paqja e shtrenjtë prapë u përkëmb.

 

U dashkan zënkat ndonjëhere,

Ku s’hyn gjykatsi, drejtësia.

Mëritë e krevatit ndoshta vlejnë,

Aq sa vlen në jetë dhe dashuria.

 

 

Loje shahu me po ata gure

 

U hap kutia me tel mberthyer,

Dolen ne shesh po ata gure,

Veç ndonje kale me koke te thyer,

Nje mbret me tjeter lekure.

 

Po ajo fushe, po aq katrore,

As me shume e as me pak.

Fillim i paqte si nje debore

Qe shtron ne majen me te larte.

 

Sulm i menduar nis pas pak,

Spastrim i shpejte ne pikat kyçe,

Ushtar i pare i lare ne gjak,

Hidhur nenqesh pala armike.

 

Kuaj qe hingellijne me kot,

Oficere para kohe ne lirim,

Ushtare te bere mos o zot,

Kala qe mbahen me mundim.

 

Nje mbretereshe zihet peng,

Ne rreth zapate mbret i saj,

Thetra si Ledi Makbeth

Kamen sjell, helm apo vaj?

 

Ja sulm i fundit, mbreti mat,

Tjetri i buzeqesh perandorise...

Ku vane ushtaret, oficeret, kuajt?

Kaq i shtrenjte çmim i lavdise?!

 

 

Te perkohshem

 

Toka djersit nen rrezet e diellit...

Mjegulla

Kapercen nje koder,

Duke i thyer furkat e plakave

Ne kujtesen e tjerrjes.

Sakaq,

Me nje vello te bardhe

Qe grijon e nxihet mbi kuaj vetetimash,

Shkon te nuseroje diku lart,

Ku mjekrat e pakrehura kurre

Kerkojne t'i mbushin mendjes sone vrimat bosh

Per nje ekzistence te ardhur mbi kurrize dinosauresh.

Ajo prape shkon e çapitet

Duke i kthyer ne ikona te gjitha romantizmat

Nen nje shoqeri notash te daullezuara,

Per te arritur ne kurorezim lotesh.

 

 

Syte kerkimtare do shpiknin diellin

 

Me kerkon aty ku s'ndodhem,

Mosardhjen tende rri e pres,

Veç malet s'dine te takohen,

Gryka dhe hone ndajne ne mes.

 

Me vjen çudi me zemren time

Si nuk pushoka ne vetmi,

Nje lule çel permbi thellime,

Ylberi porten hap ne shi.

 

M'eklips te diellit kerkoj drite

E syte s'di se ku t'i mbaj,

Hyr papritur qe lotesite

Te behen vese neper maj

 

Me fare yjesh mbillma qiellin,

Nuk ka kuptim me boshesia,

Syte kerkimtare do shpiknin diellin

Dhe te mungonte gjithesia.

 

 

Te pavdekshem do te me besh ne Olimpin tend

 

Dhe ne ato pak ore te ngrena

Te gjumit tim endacak,

Zogjte e Stimfalit me vijne neper endrra,

Me sqepa te bakert

E thonjte kanxha farmak.

Une Herakliu i endrrave te mia,

Gjarprinjte i mbyt e i flak,

E vras luanin e Citeronit,

Zogjte e perbindshem i mbyt ne gjak,

Cerberin shkoj dhe e shtrij ne Had,

Nga torturat e Dejarines hidhem ne zjarr...

E di qe zemra jote per mua qan e dhemb,

Ti do te marresh skeptrin e Zeusit,

Te pavdekshem do te me besh ne Olimpin tend.

 

(nga libri "Nata vjen e nate s'kam")

 

 

Lisi i Mertinjit

 

Vdiq dhe lisi i moçem i Mertinjit,

E qane zogjte ne kujen me te vjeter,

Ata qe fije bari sillnin pas kthimit

Dhe ngrinin neper dege nje qyteze te gjelber.

 

Vdiq dhe lisi i moçem i Mertinjit,

Ai qe nuk provoi sepaten per se gjalli,

Ai qe fshehur mbante friken e ndeshkimit

Dhe rrufeve neper shekuj u shuante zjarrin.

 

Vdiq dhe lisi i moçem i Mertinjit,

Ai qe femijerine ma beri si nje keter,

Ai qe ma lodhte nenen gjithe dimrit

Per te fshire avlline e gurrte nga fletet.

 

Vdiq dhe lisi i moçem i Mertinjit,

Mburja ime e larget iku bashke me te.

S'eshte turp t'ju them, prej pikellimit,

Per nje lis derdh lote e qaj pa ze.

 

 

SIKUR

 

Po më pyetët prapë për fëmijërinë,

Ç´do të bëja po të kthehej dhe një herë,

Prapë do të ndiqja shqerrat në lëndinë,

Prapë do të bëhesha ketër nëpër pemë.

 

Mbrëmjesh do të rrija rojë e qiellit,

Cili yll do digjej atë natë,

Dimrit do të thyeja akull mes liqenit

E grackat do t´i ngrija pak më larg.

 

Sërish do ta ndiqja gjurmë pas gjurme

Vajzën që trazoi keqas atë moshë,

Kurorën do ta lidhja prapë me ato lule

E çapraz do flisja nëpër shokë.

 

Prapë do të nisja në fletore

Të hidhja metaforat aq të brishta,

Qemerin e ylberit ndër bregore

Do ta lidhja fort nëpër rrapishta

 

Po më pyetët prapë për fëmijërinë,

Ç´do të bëja, po të kthehej dhe një herë,

Ëndrrave do t’u bekoja prapë arratinë,

Netët do t’i lija mes yjesh si përherë

 

 

Te vdesesh ne drite

 

Jashte perdet erresira i ka nderur skaj me skaj,

Por dhe brenda poçi i drites dridhet si i zene ne faj.

Nga dritarja vjen nje flutur, lare e tera ne flori,

Sulet kjo krijese e bukur te qendroje mbi qiri.

Ah! ben zemra per te mjeren e qellon si me tokmak,

Si i shkriu trupin e fletet heroina permbi flake.

Ta shpetoja, dot nuk munda, veç nje ze foli ne prite:

"E bekuar qofsh, moj flutur, erdhe te vdesesh ne drite!"