Nimfa Hakani: Tërheqje!

 Nimfa Hakani  

 

Tërheqje!

 

(Treguar nga e vogla Sirene)                                    
                                                                                           

Prej mijra vjetësh,

            në det jetova,

shpesh duke vëzhguar,

  interesanten Tokë,

Të  sajën,

të cuditëshme materje,

T ' egrën,

t'bukurën  natyrë,

shikoja,

Të jashtëzakonëshmet,

              të sajat krijesa,

            në një ecë e jakë të pafund. . .

 

Kurioziteti im,

            nga Dheu misterioz,

tejet i  joshur. . .        

Dëshira ime,

            në rritje,

            për të prekur,

            të paarritëshmen  e  panjohur. . .

 

.         .         .

 

N ë udhëtimin tim të pafund. . .

                të herëshmen dëshirë,

             e realizova një ditë . . .

 Nga oqeani,

             dikur  unë  dola,

E në të  premtuarën  Tokë,

            më në fund,

            të ec si dykëmbësh,

            munda një ditë. . .

 

Magjitë e saj,

            e etur isha të shijoja. . .

E bindur,

            që e  pavdekëshme,

                          unë,

             ne eternitet do isha  . . .

 

Vështirë ishte ,

              në të ashprën, të thatën tokë,

              për një krijese ujore të jetonte,

Nga dielli,

              lëkura ime,

             keq përvëluar .  .  .

E    ndërlikuar,

             jeta midis krijesave dykëmbësore. . .

Shpirti im,

            mijra herë,

             thellë i lënduar

            në të çuditëshmen jetë njerëzore. . .

      

Pas mijra vjetësh,

            mbijetese  në tokë,

 Mungesën e  ndiesisë,

            së   freskisë së ujit,

             rreth  trupit tim . . .

            thellësisht e   ndjej,

  Përkëdheljen e valëve të  oqeanit,

            mbi të mermertin,

             gjoksin tim. . .

            dëshirë të fortë  kam t’a ndjej.

           

Mendimet,

            në thellësitë  e  botës nënujore,

            ku unë u  krijova,

            shpesh më kthehen . . .

 Thirje të largëta,

            nga thellësitë,

            mbrapsht të shkoj,

            më ftojnë . . .

Dhe  fort,

            ato thirrje më joshin . . .

       por,

E sigurtë  s’jam,

      Më,

             a do mundem,

Në botën nënujore,

            sërish të jetoj?

 

Jehona,

            e thirrjes së  largët. . .

             pareshtur në  vesh më ushton. . .

            të pafundmen,

            hapësirë të oqeanit,

 Të shkoj  t’a vizitoj.  .   .

            Më  kërkon.

 

Këmbëzbathur,

            dalëngadalë drejt bregut drejtohem,

            me sytë të fiksuar në hapësirë,

Nëpër rërë eci me kujdes,

            gishtat e këmbëve,

            thellë në të i zhys.

Ashpërsia,

            e të kristaltave  kokrizave,

            nën shputat e këmbëve,

            lehtësim më jep.

 

Dëshira   kaq e  fortë. . .

Terheqja tepër joshëse. . .

Mijra pyetje,

më vërviten në kokë. . .

Të  mijat  këmbë njerëzore. . .

            sërish ,

duhet të ndryshojnë. . .

dhe . . .

Kthim  më,

nuk do të ketë,

            në kompleksen,

            të dëshiruarën  Tokë  .  .  .

 

Duke  më pushpurisur flokët,

Era e detit,

                  fytyrën,

 butësisht ma përkëdhel,

Lart unë e ngre kokën,

freskinë  e saj,

më mirë në  lëkurë  t’a ndjej. . .

E  mendimet e mija,

            rrugë marrin ,

           në të largtën gjithësi  .   .   .

 

Duke vështruar,

            pamjen e  pafundëshme,

blu të Oqeanit,

Një ndjenjë  e vrullëshme,

tërë shpirtin,

ma përpin,

E pjesë e tij,

fort dëshiroj,

 Të  jem përsëri. . .

 

Në  mosekzistence,

           në shkumë,

           unë  të  tjetërsohem. . .

Thjesht, në një pjesëz,

          të padukëshme,

          të pazbuluarës,

                   Pafundësi.  .   .

 E pavdekëshme,

         sërish,

         të kthehem,

         në të paarritëshmen Gjithësi. . .

 

Per t’u rilindur sërish,

në një  të largët  ditë!

në të pamatëshmen,

          Paanësi!