Din Mehmeti: Vajet e shiut (IV)

DIN MEHMETI

 

VAJET E SHIUT

 

 

ARTI I RËNIES SOLEMNE

 

Në parkun e qytetit

Gjethet e drurëve

 

Bien mbi kokën time

Të përdyllura

 

Të thara të rrudhura

Si fytyra ime

 

Bien krenarisht të pikëlluara

Duke shfaqë balet –

Artin e rënies solemne

 

Dikur ato hapnin pllaja të blerta

Shkretëtirave të shpirtrave

Të mos vdiste dashuria

 

 

TERRI MBRETËRIA E PËRJETSHME E NJERIUT

 

 

KARNEVALET E HIJSHME

 

Karnavalet mbaruan

Bota u qesh u përqesh

U bë u zhbë ndryshe

Pati të qeshura të zjarrta

Pati edhe aso të përlotura të ngrira

 

Një frymë e fortë u lëshua mbi dhe

Lëkundi gjithçka

Shkuli me rrënjë lisat legjendarë

Ranë edhe maskat e jetës së mashtruar

Ranë edhe ngjyrat e fytyrave

Rrugët e dritës u mbushen me baltë

Urat e kalbura mbi lumenjtë e kuq

Nuk i mbanin hapat

Mbeti vetëm shkretia e përdjegur nga rrufetë

Jeta e vdekja mesveti për t’i ushtruar dhëmbët

 

Njeriu zbriti në fund të njeriut

Me pishtarë të ndezur

Poshtë atje në fund të botës pa diçka

Dhe u kthye i tmerruar flokëzbardhur

E lanë edhe sytë

 

 

KJO KAFSHË E ZEZË

 

Kjo natë e tërbuar kafshon

Ku zemra pikon helm

 

Ku shpirti dhemb

Nga terri që ndrydh

 

Mihi thellë në vete

Për të gjetur shpëtim

 

Kot ... Ndjej se si përtyp

Se si i ngul dhëmbët e zi

 

Deri në asht deri në klithmë

Kjo kafshë e zezë

 

Që nuk vdes kurë ...

 

 

LULE DRITE

(Zeqë Shehut)

 

U nise nga etjet e përdjegura

Për të arritur në Bregun e Bardhë

 

Lumenj pa ura

Rrugë të gjarpinjtë

Krrokama korbash mbi kulla

Por ti nuk ndaleshe

 

Bëhej furtunë

Rrufetë vrisnin lisat e gjatë

E mbi ty qielli rigonte lot

Por ti nuk ndaleshe

 

Zemrën e bëre fanar

Rrugës së gjatë nëpër natë

Dhe kur e gjete veten e gjallë në vete

Mbolle lule drite në besimin tënd

 

Gjakovë, 15. 12. 2009.

 

 

LAVROVE KOKËN E LETRËS

SË BARDHË

(Ali D. Jasiqit)

 

Ku e gjete atë penë magjike

Që rrëshqet si rreze

Në tokën e letrës së bardhë

O Ali Jasiqi

 

Lëvron me të

Derisa prek në ujë

Derisa prek në zjarr

Derisa ndeshesh në lot

 

Mbolle farën e re

Atje ku s’e kalbin shirat

Atje ku s’e ngrijnë akullnajat

Për t’i dhënë jetës dritë

 

10.02.2010.

 

 

KOSOVA IME E VOGËL

(Mbesës sime Donika Gjocit)

 

Ti je ylber

Që ndriçon jetën

Dhe qiellin tim Donikë

 

Zi je valë kënge

Dritë zjarri

 

Ti je gjeth shpresash

Bulëz pranvere

Në shpirtin e gjyshit tënd

 

Ti je zogëz e bardhë

Që fluturon lart

Për t’u dhënë edhe yjeve dritë

 

Ti je gjithçka që i mbështjell

Ëndrrat e mia të mos ngrijnë

 

Të mbaj në shuplaka të duarve

Të rris në rrezet e syve të mi

Të ruaj në zemrën time

 

Donikë – Kosova ime e vogël

Donikë – Atdheu im

 

 

UNI IM

 

Shumë herë të munda

Betejave uni im

 

Ishte kohë e rrufeve

 

Shumë herë më munde

Furtunave të shpirtit

 

Ishte kohë e rënieve

 

Jeta ime terrishtë e pafund

Askund fituesi i fatit

 

 

E VËRTETA

 

Më mirë të bie të shikosh

Diku përtej brigjeve të zeza

T’i biesh në fund të fundit vetes

E të mos kthehesh më kurrë

Më tha miku im i vjetër

Sepse në këtë botë

E vërteta është gënjeshtër e bukur

Pështymë e njeriut të sëmurë

Nga ndyrësirat

 

 

DIMRI NË DHOMËN TIME

 

Qielli i mendimeve

Reshë borë

 

Toka e ndjenjave të zjarrta

E shkrinë

 

E herë akull

E herë flakë

 

Në dhomën time

Shtrëngatë

 

Gjakovë, 06. 01. 2010.

 

 

SONTE JAM I PAFAT

 

Sonte jam i pafat

Përkundem në njëmijë klithma

Në djepin e ëndrrave krahëdjegura

Që vdesin mizorisht në mua

Pa i dëgjuar askush

 

E hap dritaren jashtë natë mbi qytet

Një zë më vjen nga larg

Kthehu në dritën që krijove vet më thotë

Këndo gëzohu mos u përlot

Se gjithçka kalon shpejt

Vetëm terri mbetet mbretëria

E përjetësisë së njeriut

 

 

E SHI BIE

 

Kurrsesi të largohemi

Nga akullnajat e fjalëve

 

Kurrsesi t’i këpusim zinxhirët e territ

 

E shiu qan

E shiu qan

 

Qull e tashmja

Zjarrishtë e ardhmja

 

Është e mundur

Njeriu të bëhet gur

 

E mundur është

Të pshurrin idhujt

Në krahët e bardhë

Të lirisë