Shahin Ibrahimi: Më lindi mjerimi

Shahin Ibrahimi

ME LINDI MJERIMI

Mua më lindi mjerimi jetim

U rrita jetim në dyert e botës

Buzëqeshjen s’e ndjeva,vec  trishtim

U bëra burrë,pa pjesë të trotës.

I pa edukuar përqafova ndershmërinë

Fshehurazi vështroja cdo mbeturinë

Zemrës,sytë i folën;ndal lakmis!

Kërkoja njerëz dhe i largohesha vetmis.

Skamja më ndali cdo aventur

Mendimin e keq s’e përqafova

Të qarat e nënës i quaja torture

Me lotët e saj,unë jetën gatova.

Dalëngadalë jeta më hapi sytë

Skamja,në gjithcka më dhuroi përbuzjen

Mendoja vetëm për bukë

U kollita rrugëve në cdo lëkundje.

Dëgjoj këmbana që bien në qiell

Zemra ishte zbutur e bërë brume

Mu rrezatua shpirti nga ai diell

Si vegime më erdhën mendimet lumë .

Valët e jetës frynë edhe për mua

Në labirinte të ndryshme më përplasën

Me djersën e ballit,jeta mu ndricua

Njerzit më hetonin,respektinmë qasën.

Sa ëmbël rezaton mendimi mirë

Në një zemër të vuajtur shpejt depërton

Dhe  shprejen po t’a shtrydhësh,nxjerr yndyrë

Por,se duron deformimin,atë e ofendon.

I fuqishëm,me presion vjen mendimi

Kujtimin e skamjes kurrë se harroj

Buka me djersë,nuk sjell lotë pendimi

Se djersa s’ka lot,të harruarin do e ndihmoj.

Trupi im u dashurua me djersën

Organizmi se harron ligshtinë

Por zemra më thërret;të ndihmoj të tjerët

Të jem mirënjohës,sin ë vitet e vegjëlisë.

Të dua njerin e mirë e të pambrojtur

Vuajtjet e tij t’I krahësoj me të miat

Të dëgjoj mendimet e tij,që i shpreh shkoqur

Ti dhuroj pak gëzim,që shpejt i forte të ngrihet.

Nga e kaluara s’duhet të harrojmë vuajtjet

Me ato s’duhet më të jetojmë

Për punën,jetën,njerzit të forcojmë bindjet

Që vec të mirat e jetës;të shijojmë.