Luan Çipi: Të ruajmë gjuhën e njësuar

Luan Çipi

TË RRUAJMË GJUHËN E NJËSUAR

Vërtet s’kuptoj ku jam!?

Ndihem përmes dy botëve.

Martinë Camajn kam:

Te “Lirika, midis moteve”

Lexova, po s’u binda

Dhe përsëri lexoj...

 Shqiptar  u linda

E Shqip diku s’kuptoj!?

Camaj ka humor,

Figurë, metaforë,

Zjarrmi dhe dashuri,

Lahutë, valle Rugove

Tregime për Arbëri

Dhe “drekë malësore”.

Mendim filozofik,

Qëndrim patriotik.

*

Po unë, i verbët, si s’e shoh burimin,

Nuk e cek për shpirt e thellë mademin,

Siç ndjej Aliun, Lazgushin, Agimin

Arapin, Kadarenë, Agollin, Ademin?

E ndjej Pashko Vasën, Mjedën dhe Migjenin

I pëlqej, i dua do tetovarë e kosovarë,

Që  të njësuar gjuhën e lëvrojnë

Çka na dëshmon se jemi shqiptarë.

 Në dialekte të shkruajmë, të flasim,

Qoftë dhe në radio e televizion,

Por si komb një rrugë të ngasim,

Atë që na  lidh e na bashkon.

Ta pasurojmë e ta gjallojmë gjuhën

Me leksikun e pasur gegë,

Të  përfshijmë e të shtojmë paskajoren

E të heqim çka na dhemb e na djeg,

Po, kur gjuhën shqipe, mandej të njësuar, e kemi,

Se punuan për të Fishta, Mit’hat beu dhe Çabej,

Pse mos ta rruajmë fort ngado që jemi:

Gegë, Toskë e Malësorë, andej e këndej?

Çikago, Janar.30.2011