Demir Krasniqi: Malli i pashuar

MALL I PA SHUAR

Sa herë shkoj drejt Kamenicës ,

Po sa dal n’ Qafë t’ Topanicës –

Shoh kodrinat e Gjyrishecit ,

Sytë më shkojnë drejt  Tugjecit .

Kujtoj vitet e rinisë –

Kur udhëtoja  drejt Malësisë,

Drejt Hajnocit dhe Meshinës ,

Për t’ u  ngjitë n’ Lug t’ Obërshinës .

Shpesh kësaj rruge m’ zinte hëna ,

Por, e dija se m’ pret nëna !

Lisave,  territ s’iu frikësoja ,

M’ dukej se po  fluturoja !

Kështu udhëtoja n’ dritë të hënës,

M’ priste nëna n’ stom të lëmes !

N’ derë t’ oborrit te taraba –

Sa me gëzim më priste baba !

Prej atëherë, u banë shumë vjet –

N’ truallin tim askush nuk mbet !

Gardhe e mure u rrënuan ,

Rrugët me thera u mbuluan !...

Prindërve – varret u janë rrafshua ,

Edhe unë tash jam moshua .

Kujtoj prindërit me shumë mall –

Nuk  besoj se nuk  janë gjallë !

Nuk besoj se n’ atë shtëpi –

Nuk më presin prindërit e mi!

Nuk do t’ kem një natë ku t’ bujë – 

S’do ta pi ma një pikë ujë ?!

Nuk besoj se mbeti shkret –

Nëna ime ma s’ më pret!

Nuk besoj se n’ ato  ara –

Prindërit kurrë s’ më dalin para !

Gjilan, më 15.02.2011.      Demir KRASNIQI