Poezi nga Janaq Pani

Janaq Pani

DIALOG ME NJË PËLLUMB

Pëllumbi endet lartësisë

me ngulm kërkesën ia drejtoj:

"Pa shih kët' det të ligësisë

që unë përditë e përjetoj."

Ai gugat, s'do t'më mërzisë,

më thotë:"Njeri, dot s'të kuptoj.

Gjithkund, këndej nga lartësia,

as ligësia, as mirësia

nuk i arrijnë krahët e mia,

nga kjo kupolë qiellkaltër

asnjera nuk ka rritur flatrat."

E unë ngulmoj, ngulmoj sërrish:

"Pëllumb i bardhë paqësor,

mos zbrit nga qiejt, atje të rrish,

këtu të pret një fat mizor,

e në se ti guxon një ditë

s'ta çel dritaren për të të pritë."

Ngulmon dhe zogu:"O njeri,

përse ti sheh veç ligësi!

Në mbarë këtë hapësirë

vërtet nuk has asgjë të mirë?

Vërtet ka vetëm mëkatarë?

Nuk ka një dorë të hedhë farë

të lindë e rritë të rinj lastarë?"

Më shtiri zogu në mendime,

u mrrola brenda vetes time,

një zë së thelli bëri krye:

"Je bërë, o njeri, me hije.

Pa brenda vetes syrin hidh

e të vërtetës mos iu vidh,

dhe mirësia fryte lidh,

sa nuk u zhbë ajo me rrënjë

ne mos ta mbytim në shpërgënjë..."