Hysen Këqiku: Në ty e kam shpirtin (III)

HYSEN KËQIKU

 

NË TY E KAM SHPIRTIN

 

AI RRON NË ZEMRAT TONA

(Hysen Vokshit)

 

Dita kur dhe shpirt

për t’u nisur në amshim

ra bora e parë e atij viti

ajo na e kujtoi kohën

kur ishe fare i ri

 

E fillove punën e mësuesit

me një xhaketë të hollë

e zemër të ngrohtë

atëherë kur unë isha në klasën e parë

një vogëlush me tlina

e këmishë kërpi

 

Luli i vocërr isha

mësuesi i Lulit ishe

 

E mbaj në mend

përkëdheljen tënde

psherëtimat e tua

protestat e heshtura

ato nuk dolën jashtë

xhaketës së  hollë

se tjetër xhaketë nuk kishe

 

Qielli pareshtur lëshonte bubullima

e goditën edhe shkollën tonë

ti nuk u tunde

lëshove kushtrimin e diturisë

i shpalle luftë errësirës

si Gjeto Basho Muji

në log të mejdanit

me kral e bajloz

 

 

Pushkë më pushkë e top më top

flakë për flakë e tym për tym

ti nuk u dorëzove

ti mbete në kushtrime

të një lufte të drejtë

Legjendë për ditë të reja

 

Mësues me xhaketë të hollë

e me xhemper të leshtë

abetaren e pate armë

jastëk nën krye

ëndërrim për nesër

 

Erdhe me tabelë nën sqetull

 

Sa hije të pat shkumësi

në mes dy gishtave të mbetur

 

Sa larg pe me atë syrin tënd dritëplotë

sa hapa qite në horizonte

me ecjen tënde

sa hirësi mbolle

në djalërinë e hershme

i forcove shpresat

të lidhura për atdhe

 

Mësues me ardhmëri në duar

me 36 shkronjat shqipe

shkrove alfabetin e jetës

vulose fatin e atdheut

 

Velia Glaua jataku yt

 

Velia Glauan e gjete në psherëtimë

me gjak në plagë të luftës

me shtëpitë shkrumb

 

mbi shkrumb shkrove shkronja

me gjakun e derdhur për abetare

 

O mësues

ti po e vazhdon ecjen

rrugës së ngjyer me ngjyrën e lapsit

 

Ajo ngjyrë

e njëjtë

me gjakun e dëshmorit

 

Shtyllë e asaj ngjyre gjak

bamirësia

në motet e bjerra nëpër rragama

 

Shtylla e asaj ngjyre gjak

kujdesi për të pamundurit

do ta shndritë rrugën

me qiririn e Naimit

 

Jo ti po ndërron jetë

ti nuk vdes

nuk vdes mësuesi jo

 

Ai rron në kujtime

ai rron në zemrat tona...

 

(Për herë të parë është lexuar gjatë  ceremonialit të varrimit. Në Dardanë  më 3. 11. 2006)

 

QAN SHIU VJESHTOR

 

Galabria ime

relievqëndisur

i ngjan qiellit

thellësisë pjellore

 

fluturat e ëndrrës shqim

tretur në qenien time ...

 

vegimi

të kundërmon nën flatra

 

guri

të shndërrohet në strall

stralli

në zog

asnjë xixë

asnjë këngë

qan shiu vjeshtor

 

TË KUNDROJ

 

Mëngjeseve të përlotura

të rrëshqet mjegulla

nga majat

mbetesh

nuse e zhveshur

të të përkëdhelë dielli

 

reliev pa menges

shoqëruar nga grigja e gurëve

që ma kullosin

qetësinë e kohës

në shuplakën e kohës bjerrë.

 

nëse ndonjë zog

fluturon mbi ty

le të dehet

me erë të lulemalit

nga pika e lartësisë

kur ty të përkëdhel

ajri i dehur

me dritën e xixëllonjave ndezur

në arat

pa grurë

e thekër

unë e kundroj

veten

në përqafim

të ahut hollak

me shijen e lëmashkut

në kujtim

të vajtimeve ndarëse

për kothere

pa kthim

 

bari e ruan freskun e lagies

si bari i larë në lot ligatash.

. . .

E kemi harruar

betimin

në gurë e dru

ai rri varur

në  rrëketë e strehëve

në bjerrje të kohës

 

gjethet farfurojnë

të njoma

nëpër duart tona

kur tymi dilte nga oxhaqet

fjollë e hollë

shoqëruar me erë misërnikeje

në ëndrrat e cfilitura

 

krojeve të kallura

shtohen stivat

bigoreve të ftohta

çka të them

më ka rrëshqitur

 

kaherë

nga kujtesa

tisi mëngjesor

shoqëruar me blegërima

 

- ah harmoni e virgjër

tretur në brendi

të heshtjes

 

Vajtuesja e nemitur

tash

kur unë po shkruaj

mbi ty vigjilon

edhe unë e shoh

ajo e di

dhembjen time

 

UDHËTIMI

 

Lundrimi i reve të zeza

mbi ato bjeshkë

me zemrën rreshkë

janë tik-take të historisë

edhe të marrëzisë

edhe të çmendurisë

 

unë nuk mund t’i numëroj

hapat e lodhjes

ato i latojnë

leqet e gjunjëve

për tokën

unë nuk mund t’i numëroj

 

udhët janë

litar në thes

 

gdhin vallë dielli natën

në bjeshkën e ftohtë

nga kalërimi i reve

 

 

SIMFONI DITORE

 

As parë

as dëgjuar

bora nuk i fshin

gjurmët e erës

qetësinë e ka hëngër

fishkëllima

nga lehja e qenve

 

- ata kuisin nën hijet e fshehta

 

qentë

atë e kanë

simfoni dite

qentë atë e kanë

mjeshtri dresimi

 

HAPAT E MI NË RELIEV

 

Mos më pyet cila është

më e vjetër

bubullima

apo rrufeja

më pyet

cila është më e shpejtë

të të tregoj

 

unë njoh

edhe shpejtësi

edhe vjetërsi

një rrap i stërvjetëruar

më tha

i kam grafite

në lëkurën time

 

ato

nuk janë të zgjebosura

edhe pse

më kruhen dhe i kruaj

janë hapat e mi

në relievin tim

të përziera me vaj vetmie

 

 

APOSTROFË

 

Hej thërras

- s’e di kë

i mbështetem

bjeshkës

 

largësisë

së thellësisë

thellësisë

së largësisë

 

përsëri e thërras

livadhin e rrafshët

me ëndje

të hidhur

 

prit - më tha

se lind dielli i natës

 

NË PESHOJË QENSH

 

Në kandarin e qenit

zogu është

mizë përdhese

cicërima

shurdhohet nga lehja

- pëshpëriti qepalla

në hulajë rrezesh

me një pikë loti rubin

 

qentë e duan natën

lehja

u dëgjohet larg

- tha e bija e kukuvajkës

e vendosur

për banim

në vegim

 

NUK LËVIZ NGA VENDI

 

 

Tash bjeshka ime

eshka ime

rreshkë

më flaku

në një skutë

për ta dëgjuar

ulurimën

e urisë

së ujkut

 

ma rrëqeth

lëkurën

ma mbush

me mornica

dhe nuk lëviz

nga vendi

edhe unë i bjeshkës

po jo ujk

edhe bërtas

edhe kush nuk më dëgjon

Shlliga shpresën shalon

 

GJURMË

 

Koha

pamëshirshëm

e ha kohën

 

pus i ri

e pështyn të vjetrin

 

mallëngjimi

me theke

- deri kur

qielli t’i gëlltitë kundërmimet...

ashku pjell psherëtimën

 

bletët

le t’i hanë dardhat

derisa mjalti të dyllëzohet

 

ujku

trason rrugën hijeve

nëpër lëmashkun

e kërmillit

- hije tymi

nuk ka mbi dëborë

 

ERA DJERSITET

 

Pranë gardhiqeve

të kalbura

qelben kockat

e harresës

nëpër to beronja

dredharon

harkun

për shteg

 

ja edhe një gur

i shekullit

era djersitet

për t’ia prishur

lëmashkun e diellit

 

duel i paimagjinuar

mbështjell me çarçaf të natës

këndejza

këndojnë

këndesa

kush t’i tagjitë

mëngjeset e arta