Ali Sh. Berisha: Muza e dhembjes (II)

Ali Sh. Berisha

 

Muza e dhembjes

 

 

Kur të vdes

 

Kur të vdes

Më varrosni me kokë kah jugu

Te koka ma mbillni një bli

T’ua ndiej flladin

Legjendave

Tek Jugu iu flet gjetheve

Për rrënjët

Ngulitur thellë në tokën shkrumë

Se ajo tokë jam unë

E Kosova

Atdheu im

 

1.12.1972 – Driton Bjeshka

(Është ora 21,ditë e premte)

 

 

 

Brezi im

 

Ndër veprime forcoje shtatin

Bëhu strall

Se shtrëngimet do të ngulfasin

 

Po bijnë këmbanat e zgjimit

Brezi im të marrë rrugë qëndrese

Të fluturimit drejt diellit

 

Driton Bjeshka

 2.12.1972

 

 

Dikush më thërret

 

Një zë erdhi nga bjeshka

I grisur nëpër ferra

I shurdhuar nëpër rrasa

Horizontin preku

Me përplasje e buçitje

 

Një dorë e padukshme ndali orën

Unë përpiqem t’i lëviz akrepat

Të eci drejt kaltërsisë

 

Unë lëvizi me akrepa në dorë

Me thirrmat që përsëriten

Me jehonat që dridhin

Me zjarret që lindin

Diej që s’shuhen

 

Driton Bjeshka, 17.12.1972

 

 

 

Fantazmat

 

Qindra duar zgjaten kah unë

Me gishtërinjë të zinjë

Me kërkëllitje trishtuese

 

Qindra portrete në dhomën time

Shndërrohen në fytyra të zverdhura

Me flokë të hirta

 

Nata kalon dhe në dritë shoh

Njerëzit tek shkojnë e vijnë

Në heshtje tek kapërdijnë dhembjet

 

Vetvetiu preku sytë e mi

Dhe pyes vetën krejt në heshtje

Unë kush jam

 

Driton Bjeshka, 1972

 

 

Sa  herë

 

Nën këmbët e mia

Bari thith lagështinë

Në agoni thneglat n’vapë

Mbështillen me napë

 

Sa i qetë është lumi

Sa i qetë është qielli

Sa aromë të këndëshme

Sjellë kalaja

 

Sa herë e puthi Meçekllavën

Një re e kuqe ngritet

Me një shtojzovalle në midis

Në lule kapardisë

 

 

Miniaturat pëshpërisin

 

Tundej

 

Tundej shqiponjë malesh

Mbi kokë të Azisë

Për diell të Shqipërisë

 

Tundej dhe Skënderbeu

Majë kali vetëtimë

Të shpëtojë Shqipërinë

 

 

Të më duash…

 

Që të më duash

Duhet të hysh brenda meje

Të notosh në syrin tim

Pastaj të bësh yll

Në mesin e luleve të egra

 

Driton Bjeshka, 1.12.1972. 

 

 

 

Peisazh

 

Nën çerdhet e zogjëve

Bërë nëpër lisa

Virren kosat

Drapërinjtë

Dhe pushkët

Që rrëfejnë trimëri të zeza

 

 

 

Shkëmb i Dragobisë

 

S’të theu kolltuku

As smira

 

S’të shtypi as Zogu

As gjoku

 

Të shtypi tradhëtia

Bërllogu i fisit tënd

 

 

Kënga e rinisë

 

Kënga e rinisë

Herrë

Poema mjerimi

Ajo

Pjell vargje të lira

Poema kushtrimi

 

 

Minatori

 

Minatori i thithë zemrës së tokës

Dashurinë

Që t’ia kthejë diellit

Pjesën e tij të mbajtur peng

 

 

Odë shekujsh

 

Qinda herë rrëzuar e rindërtuar

Muresh sheshuar nga plumbat

Djegur e shkretëruar

Por oxhaku oxhak qëndroi

Dhe shpresa e jeta

Kurrë në të s’mbaroi

 

 

Një lis

 

Një lis

Gjatë ka shtrirë krahët

Thellë ka futur rrënjët

Dhe e hijezon

Fshatin tim

 

 

Dikush herrë kohën

 

Proteina ka tretur

Nga kuqlina asgjë s’ka mbetur

Dikush do ta herrë kohën pa kohë

Deri te agimi

 

 

Dritaret e burgut

 

Një lule dergjet në errësirë

Zambaku kërkon dritare e dritë

Ndërsa veriu i mpitë

Kërkon kob

Në mot

 

 

Kaktus

 

Kaktus

S’ka shi për ty

Vatra ime s’të do

Gjethgjilpërë n’mishin tim

As për zbukurim