Poezi nga Ilir Muharremi

Dr. Ilir Muharremi

Zgjoje krijimin

Në  shpirtin e tij

Rrokulliset lum i lodhur

Shqetësimi frika

Zgjojnë krijimin

Bukuria shëmtia bëjnë

Lojë  me qenien

Qielli loton gjak

Lumenjtë  shkumohen në  det

Piktori nga vetja

Shtrydh estetikë  në  pikturë

Poeti hulumton shprehje të  rëndë  për vesh

Kështu është  më  krenar

Ekstremisti shkel me kë pucë

Në  botë  të  çmendur

Ato janë të  ç’veshura

Edhe pak verë  për realitetin

Sonte do të  dehen e do heshtin arsyet

Mjafton ti mbyllesh sytë

Mos u merakos pse? Qysh? Kurrë?

Ato janë të  ç’veshura

Me dhëmbë  kuçedre ia

Shkoq vellon koha

Eja edhe ti buzëqeshje e largët

E di se je tek unë

Eja eja sonte kam

Takim me mbinjeriun

Aty ku kurrë nuk shkohet

Në  mes të  akujve

Në  horizontet pa lule

Ne oazat pa ngjyra

Shpirti i saj fluturoi

Mirë dita parajsë  e djegur

Ku është  zoti

Kam ardhur me plot

Ankesa mundime krime

Tash jemi baraz

Ti i zhveshur unë  i zhveshur

A po dëshiron edhe pak të  më  ç’veshë sh

Jam ngjitur në  shkallë t

Më  të  fshehura

Që  i shtrove ti o zot

I zgjuar nga ëndrrat

I zgjuar nga ëndrrat me mjegull

Vrapon i pavetëdijshëm

Kah urtësia

I flet stuhisë  dhe qan

Pa e ditur pse

Në  mendjen e tij troket

Çmenduria

Pyes ku shkon ai

Në  kë të  natë  asgjë nuk është  e bardhë

Shiu kompozon në  heshtje

Ndoshta pikturon pak vuajtjen

Kujtimet e natës lagen

Në  shpirtin e tij pa ujë

Parajsa lakuriq

Një  ditë  do të  digjen historitë

Kujtimet do ta ndalin kohë n

Buzë qeshjet do ta ngjyrosin Evën

Parajsa do të  ndriçojë

Gjithçka do të  ndryshojë

Zjarri do të  rritet

Ateistë t do t’i prekin ëndrrat

Parajsën do ta shohin lakuriq