Suzana Kuqi: Stalking

Suzana Kuqi

Stalking

Stalking:  një tërësi sjelljesh anormale dhe të bezdisëshme kundrejt një personi, përbëhen nga komunikime invaduese ( si përshembull : telefonata, sms, e-mail, dërgim lulesh etj) ose  sjellje që  kanë për qëllim kontrollimin e viktimës ( si përshëmbull : ndjekje këmba këmbës, përgjime, roje e qëndrim poshtë shtëpisë, dhunim të banesës, kërcënime me forcë, agresione, vrasje ose tentativa vrasje)...

Një minutë sa të mbushem me frymë...

Me fjalë të tjera sipas një profesori: “identifikon një dhunim sistematik të lirisë vetjake”

Nuk ishte përkufizimi më i mirë që gjeta dhe nuk është as fusha e zanatit tim... Kuptova që  sjellja tipike e “stalker”, nuk është tjetër veçse ajo e ndjekjes së viktimës në të gjitha lëvizjet e saj. Thjesht kuriozitet. Kuriozitet koti, e nuk e di sepse dua ta çoj deri në fund, më mjafton paragrafi i parë. Megjithëse në pamje të parë edhe ai duket koti po të marrësh parasysh përse e kërkova. Në kohën e rinisë sime nuk kishte sms, as emaile, e... le të mos flasim për lulet. Jo se nuk kishte lule, ato ndoshta janë krijuar para njeriut, por... le të dalë një nga brezi im e të guxojë të thotë se i dilte të dashurës në takim me to në duar... Tani ndoshta edhe e thonë, mburren për ndonjë lule të dhuruar fshehtas pasi kanë parë një mijë herë rrotull se mos i pikas njeri, por atë kohë...

Në fakt kam nja dy raste në xhep.

Një vajze, së cilës familja i rekomandoi një djalë dhe ai i erdhi në takim me një tufë lulesh në duar. Kur u kthyen pas xhiros, para se të hipte shkallët e pallatit, vajza i hodhi në koshin e plehrave poshtë e me të hyrë në shtëpi deklaroi se nuk donte t'ja zinin më me gojë e nuk donte ta shihte më me sy pretendentin e gjorë. Më shumë nuk di, kështu që nuk jam e sigurtë në ishin lulet apo diçka tjetër që e kishin sjellë në këtë përfundim.

Rasti i dytë... vajzën e njihja personalisht e ma tregoi me gojën e saj. “ Dje kur po kthehesha nga plazhi, dyqint metra para shtëpisë më ndaloi një djalë me një tufë lulesh në duar.

- Zonjushë, - m'u drejtua ai duke më zgjatur lulet.- Kam dëshirë të bisedoj e të njihem me ty!  Ndala veç një moment, e pastaj ua dhashë këmbëve. Më erdhi keq për lulet, ishin të bukura por ai ishte trap!- e përfundoi rrëfimin vajza.

- Përse thua kështu? Nga e njeh ti?

- Kush ja bëri zonjushën atij? Ke dëgjuar ti të thërrasin ndonjërën kështu?

E lashë. Me keqardhje i dhashë të drejtë, nuk kisha dëgjuar veçse në filma e televizorë të huaj e lexuar në libra. Miqtë e afërt e shokët tanë na thërrisnin në emër, ata me të cilët kishim më pak konfidencë “shoqe” ose bija e filanit dhe e filanes e të panjohurit “goce”.  Zonjushat ishin për mikroborgjezët dhe ai djali ishte me fat që vajza nuk e denoncoi... Ah kohë, kohë...

Kohë... dhe kur kthehesh në kohë... janë ndjenjat, dhimbjet, ndjesitë... të mrekullueshmet, të mirat, të këqiat, të urryerat... ajo pjesë mbi të cilën koha nuk ka pushtet. Po e lë me kaq këtë triumf mbi kohën e po kthehem tek...

… “Stalker”. Nuk ekzistonte kjo fjalë për ne, asnjë nuk ja dinte kuptimin, madje tani vonë e mora vesh. I thonin i dashuruar, tmerrësisht i dashuruar, i budallallëpsur nga dashuria,  e në rastin më të keq “i fiksuar”. E një shoqes sime një i tillë ...

… Pak rëndësi kish nëse stuhia i paraprinte agimit e vishte horizontin e rrugën me mantel të dëndur shiu, nëse retë ndeheshin si vel i hirtë apo i bardhë, nëse rrezet e diellit gëzonin e lodronin, a nëse hëna ishte e plotë apo si drapër i shndritshëm... ai gjëndej gjithnjë aty, roje nderi poshtë  pallatit. Kur dilte në rrugë, shoqja ime bënte tri hije, ju betohem. Njëra që ishte e saja personale,  dy të tjerat i përbënte ai që i ngjitej pas. Nuk ju gënjej. Njëfarë kohe vetëm e ndiqte e nuk i fliste, pastaj nisi të merrte guxim e mundohej të mblidhte bashkë copëzat e zërit që i dilte i këputur. Pa e ndalur hapin ajo i thosh të mos humbiste kohë me të sepse ish punë që nuk bëhej. Po kujt i thosh? Të nesërmen tri hije e ndiqnin sërish besnikërisht në pauzën e heshtjes. Mor po ngado që të shkonte, ngado që të kalonte... Nganjëherë e humbte durimin dhe kontrollin. Ndalej, i kthehej pa pritur e pa kujtuar, e shante me çfarë t'i vinte në mend e në gojë e i bërtiste të largohej. Por as kjo nuk i bëri punë. Kur qëllonte që nuk kish kalimtarë rrugës, ai nuk i kthente përgjigje, vazhdonte e ecte duke e parakaluar e më pas e linte atë të parakalonte e i trefishonte hijen sërish. Ama kur qëllonte të kishte  njerëz përreth, ai ndalonte dhe e shihte me habi:

- Me mua e ke? Kush po t'i hedh sytë? Apo ta ka qejfi? Ec o goc shih rrugën tënde!

E imagjinoni? Njerëzit ndalonin e i shihnin duke i hedhur ca shikime qesëndisëse shoqes sime që i thonin troç “ta ka qejfi” dhe e bënin të skuqej deri në rrëzë të veshëve nga turpi dhe inati. E shkreta, nuk guxonte më të dilte vetëm, ishte katandisur për t'i qarë hallin. Nuk guxonte të kish një shok, shpresat për t'u lidhur me ndonjë i kish humbur. Askush nuk guxonte t'i dilte përpara, e nëse i dilte dikush dhe e ndalonte, pas pak minutash do të ishte i ndaluar nga hija dyshe e dreqi e di se ç'i thosh sepse nuk dukej më, humbiste si kripa në ujë... e pasi u tret shumë kripë në ujë...

... U bë më i guximshëm. E parakalonte duke i hedhur ndonjë gonxhe trëndafili rrugës para se të shkelte këmba e saj, ndonjë kartolinë, ndonjë pusullë e të tjera gjëra mbi të cilat ajo qëndronte dhe i shtypte me takën e këpucës. Po se mos i bëhej vonë atij, të nesërmen gjente gjithnjë diçka për t'ja hedhur para këmbëve derisa një ditë...

… pa pritur e pa kujtuar, na ra nga qielli një qese me kumbulla. Kumbulla jeshile. Ngritëm sytë lart, të habitura në pikë të fundit  duke pyetur vehten se ç'mëkat kishim bërë, që në mes të plazhit, në qendër të grumbullit tonë që ishim shtrirë për shtatë palë qejfe për t'u lyer me diell... qielli të na godiste me kumbulla. Jo vetëm që nuk rriteshin pemë kumbullash atje lart, por atë ditë të nxehtë për be nuk kishte as edhe një re. I zbritëm sytë e pamë rrotull. Nga e djathta jonë, fill i vetëm, veshur me kostum, kollare dhe me këpucë... Shoqja jonë rrëmbeu qesen dhe ja flaku kokës, por në zemërim e sipër, siç ndodh shpesh në zemërim e sipër, humbi nishanin. Qesja mbushur me kumbulla dhe e rënduar nga inati goditi një çadër tjetër aq fort sa e rrëzoi. Pa folur, i veshuri me kostum dhe me këpucë, u çua e duke lënë me gojë hapur banorët e çadrës fatkeqe, mori qesen dhe e flakëroi drejt nesh. Drejt e në qendër të rrethit.

- Janë ca të tharta... Po thartohu një çikë, thartohu...

Nuk arriti ta mbaronte fjalën. Burri i çadrës së rrëzuar u ngrit, e kapi prej jake dhe e përzuri. Pastaj u kthye e na pyeti:

- Më falni,  a mund ta di se cila prej jush duhej të thartohej?

Janë vetëm disa episode të një rasti vërtet të jetuar. Dikush mund të thotë se fundja... ç'të keqe i bëri, nuk përdori forcë, nuk e kërcënoi asnjëherë qoftë me një fjalë... Madje shpesh na vinte për të qeshur. Për ta bërë më të lehtë rrëfimin kërkoj sërish diçka nga ç'ka lexova në internet:

Viktima, për shkak të kësaj sistematike, qëllimi i së cilës është  t'i afrohet për ta bindur për diçka, ose në rastet më të këqia për ta frikësuar e ndëshkuar, i percepton këto me frikë e bezdi dhe rezulton thellësisht e turbulluar qoftë në nivel psikologjik qoftë në marrëdheniet me botën e jashtme. Kjo ndodh sepse këmbëngulja dhe dëndësia e veprimeve persekutuese gjeneron në atë që i pëson, pasiguri...

Më falni se u ngatërrova keq. Më duket më e huaj se gjuha e huaj nga e cila e përktheva.

Vajza nisi të ndjehej keq, jo vetëm që u bë me hije por një ushtri njerëzish e kapnin e i thonin se ishte djalë i mirë e nuk kish përse i binte fatit me këmbë. Të gjithë mendonin se e kish nga... dashuria. Asnjë nuk e mendoi të sëmurë... fundja a nuk është ajo e shkretë e më e rëndë se të gjitha sëmundjet bashkë kur të zë, aq sa i largon të gjitha të tjerat? Nisën të këmbëngulin dhe ata të shtëpisë së saj, aq shumë sa i shkëputën një “mirë”  në një moment dobësie dhe brenda javës bënë fejesën. Më ranë si shuplakë fytyrës fjalët e tij atë ditë :

- Me femrat duhet vetëm të këmbëngulësh, herët a vonë...- nuk e mbaroi fjalën, ja dha të qeshurit, ndërsa unë në mendjen time, në vend të urimit i dërgova një “ngushëllime” shoqes sime. Nuk e pashë për muaj të tërë edhe se nuk e shqisja dot nga truri merakun se si e kish hallin ajo me një të fejuar që nuk kish dashur ta shihte me sy. Thonin... thonin se me kohë... gjashtë muaj, tha dikush, e do të fillonte ta donte. I shmangja bulevardit, i ndiqja nga larg me sy kur ai mundohej ta zinte nga krahu dhe ajo shkëputej me vrazhdësi. Por se mos i bëhej vonë atij, provonte prapë po me atë këmbëngulje e me atë të qeshur të pahijëshme. Thonin se me kohë... E me kohë m'u fiksua  mendimi se një nga të paktat gjëra të pamundura në këtë botë, është të detyrosh një zemër të të dashurojë. Pas gjashtë muajsh, urova më në fund shoqen time... kish prishur fejesën. E të prishje një fejesë në atë kohë... Tashmë shumë pak vetë më kuptojnë, e ndoshta nuk do të kisha marrë mundimin të shkruaja për të, por ishte e gjitha për faj të atij “Stalking” që e dëgjova në televizor sot pasdite.