Cikël poetik nga Arben Dedja

Arben Dedja

Heshtje që zgjon mallin.

E heshtur,
më e heshtur se vetë heshtja
kjo natë.
Qetësi e mbytur
në re tymi cigaresh.
Askush nuk është,
askush nuk vjen.
Vetëm unë,
unë dhe vetmia,
që flasim pa fjalë.
Edhe tik-taku i orës ndali,
veç zemra jo.
Ajo rreh me tinguj shpirti
e natës ja prish qetësinë.

Ej, vetmi,
e di???
Kam mall për dashurinë......

Në prehër te pritjes…

Ulur në prehërin e pritjes së gjatë,
me një trëndafil në dorë.
Heshtje e frikshme më rrethon 
teksa pres të ndiej hapat e tua 
duke ardhur drejt meje.
Duart më dridhen,
buzët e thara gjithashtu.
Vetëm frymëmarrja
gjithnjë e më e shpeshtë ndiehet.
Zjarri brenda meje
ma dogji shpirtin dalëngadalë.

Jam këtu e dashur,
ulur në prehër të pritjes së gjatë. 
Pres
të munguarën fjalë.....

Erozion i shpirtit

Gurët,
një e nga një 
prej trupit mi merr rryma.
Dallga,
anës brigjeve 
rrëshket ngadalë.

Shtratin,
dhimbja gllabëron pa fjalë....

Lot i mbytur...

Shikimi yt,
shigjeta zemërimi
lëshoi drejt meje.
Kupa e qelqtë,
qindra copash 
mu thye ndër duar.

Shtanga!

Me duar të gjakosura
mbulova fytyrën,
e trupin ndieva të më dridhej.

Në zemër,
thellë depërtoi 
shigjetë e ndarjes.

Rrahjet
ritmin e tyre ndalën.

Zemra heshti.
Loti u mbyt me valën.

Dëshmitare e ditëve të mia.

Rrugicë e heshtur,

sa  gjurmë  mbi  ty  mbetën  skalitur

netëve  me  shi.

Sa  të tjera  mbi  pluhur  u  tretën

ditëve  të  nxehta.

Po  gjurmët  e  mia,  ku janë  rrugicë?!

Koha  i  përpiu  nën  kthetra!

Pritje  vjeshte

Nën  këtë  pemë  gjethe  tharë,

ky  stol  i  vetmuar  rri  e  pret.

Pret  të  vijnë  të  dashuruarit,

a  mos ndoshta  një  poet?!

Ti,  peng  i  jetës  time.

Ti.

Rrugë  e  pa  shkelur,

dorë  e  paprekur.

E  pa  thëna  fjalë,

e  pa  puthura  buzë.

Ti,  bamirëse  që  më  bëhesh  muzë.

Përtej  kufirit  të  heshtjes.

Unë  jam  heshtja  e dua të  flas,

asgjëja  jam  e gjithçka  dua.

Unë  harrimi,  ç’do  gjë  lashë  pas,

shpresa,  venitur  qëndroi  me  mua.

Unë  fjala  që  mbeti  pa  thënë,

shikimi,  që  kurrë  s’u  ndal  diku.

Tani  jam  lot,  nga  sytë  kam  rënë,

faqesh,  endur  kuturu.

Disfata  ime.

Me  këpucë  të  grisura,

rrugëve  të  baltosura  s’do  ndalem.

Me  tesha  të  shqyera,

erës  së  acartë  do  i  bëj  sfidë.

Pa  çadër  mbi  kokë ,

shiut,  të  pushojë,  s’do  i  falem.

Veç  pa  ty,

disfata  më  pret  një  ditë.    

Pres!

Pres,

ulur  në  prehrin  e  ëndërrimit  të  gjatë.

Pres

të  më  vish,  të  më  ulesh  mbi  krahë.

Pres

edhe  pse  e  di  që  s’do  jesh  kurrë  e  imja.

Pres,

se  pa  ty  s’ka  kuptim  as  dhimbja.

Pritja  e  ardhjes  tënde  më  ngroh.

E  di?  Thjesht  kënaqem  tek  të  shoh.