Luan Çipi: Një kujtim i paharruar

NJË KUJTIM I PAHARRUAR

Nga Luan Çipi

Duke shfletuar ditarin e viteve dymijë, hasa me një poezi, që më ngjalli kujtime të bukura: Një darkë të organizuar me shokët pensionistë vlonjatë, të ardhur prej vitesh në Tiranë, po që mblidhen e festojnë datëlindjet e secilit, të gëzuar e optimistë, në kujtim të viteve të bukura të rinisë, të kaluara në qytetin e lindjes, në Vlorën e bukur bregdetare.

Ne, në Tirane takoheshim shpesh edhe me kompozitorin akademik Tish Daija, lindur e formuar në Shkodër, por që kaloi disa vite të paharruara rinore, si mësues muzike në qytetin e Vlorës. Në Vlorë, i madhi Tish Daija, në moshë fare të re, 18 vjeçare, gjeti terrenin e favorshëm dhe përcolli, me pasion dhe vendosmëri, gjallërinë dhe muzikalitetin shkodran: Ishte mësues muzike në disa shkolla të qytetit; formoi korin e Shtëpisë së Pionierit, ku, më së shumti kishte repertor të krijimeve të tij muzikore; krijoi orkestrën e parë të Shtëpisë së Kulturës dhe modernizoi Bandën e Qytetit; morri pjesë gjallërisht dhe u dallua edhe si vrapues i shpejt i 100 metërshit, po gjurmë la, gjithashtu edhe si një futbollist sulmues, në ekipin përfaqësues të qytetit. Aq popullor u bë Tish Daija në Vlorë, sa fitoi dashurinë dhe simpatinë e te gjithëve, madje iu imponua edhe autoriteteve lokale, të cilët e përkrahen për ta dërguar për studime të mëtejshme universitare, jashtë shtetit. Kjo dashuri krijoi respektin e përjetshëm për Vlorën dhe vlonjatët të atij, që shpejt u bë Nderi i Kombit, kompozitor ndër më të dalluarit, drejtues shumë vjeçar i Ansamblit të famshëm të Këngëve dhe Valleve Popullore të Shqipërisë, Deputetit të Kuvendit Popullor dhe Anëtarit te Akademisë së Shkencave të Shqipërisë dhe të Kosovës.

Në Tiranë Tish Dija gjithmonë shoqërohej me kënaqësi me vlonjatë dhe ne, tani pleq, që patëm fatin e mirë ta kishim dikur dikush mësues,  bashkëlojtar në sport, apo koleg, e kemi të freskët thënien e tij krenare për një Shkodran të mirë: ”Veta jam vlonjak”.

Ja edhe poezia e dhembshur, që  u recitua në darken e treguar me sipër dhe që me ringjalli dashurinë dhe respektin e madh për mësuesin tim të mrekullueshëm e të paharruar: 

BALL PER BALL ME TISH DAJIN

Na vjen një moshë kur ngele bosh

Dhe hiqe osh të zësh një qosh.

Në kafenetë ca shokë i thërret

Dhe me lezet zë kreun vetë.

Pa nis e sos një muhabet:

Ç’kam qenë njëherë, ç’ke qenë një herë

Dhe kokë e hundë i mban përpjetë,

Paçka se s’bën dot më punë me vlerë.

*

Koha te vdesim? Jo, vëlla, të rrojmë!

Nisja, o Sado, gjithë të këndojmë!

Afrohu, Llambi, ti Niko, hajde,

Se zërat tanë gjëmojnë, si gajde.

-O, ç’na kënaqët, thotë Lul Golemi.

-Ul Sezo zërin! Ta ngrejë Axhemi!

Pa nisi labçe ky Irfan Bregu...

-Iso, Llazar! Larg nga shelegu!

-Jo, o Bardhyl, mbledh për maçok

Kockat qëmtoj e i bëj tok.

Se, mish ka boll, t’u lodhet goja.

Thonë Milto Shuka dhe Harilloja.

-Këndoni shtruar, Duro, Kudret,

Dreka, ahengu, ju pastë lezet,

Se, midis nesh, kemi për mbret

Shkodran-vlonjatin e vërtet.

Me të krenohet mbarë Shqipëria,

Për të është mbledhur tanë shoqëria

-Jeho, moj këngë! S’mbaron rakia,

“Të rrosh, sa malet, o TISH DAIJA!”