Cikël poetik nga Neki Lulaj

Neki Lulaj

KOSOVA IME E ATYRE DITËVE

Kosova një ditë,

kishte pamje tmerri,

por trimat luftonin,

që t’i ngritet nderi.

Kosova një ditë,

digjej në tym e në flakë,

por trimëria shqiptare,

ia kthej nderin prapë.

Kosova një ditë,

kishte plagë, varre, gjak e ikje,

por trimat luftonin,

për lirinë e kësaj dite.

Kosova një ditë,

përjetonte krisma, flakë e tym,

UÇK-ja trime e kreshnike,

e shpëtoi nga i egri shtetrrethim.

Mbi Kosovë ato ditë,tmerri

as zogjët nuk fluturonin,

bashkë me njerëzit qenë strehuar,

vdekjës e masakrës t´i shpëtonin.

Kosovës ato ditë,

iu turrën të tërbuarit ujqërit e zi,

me qëllime shoveniste,

që të zhdukin çka është Shqiptari.

Qyqarët e gjorë e të verbër,

horangutanët e tërbuar,

shumë keq u befasuan,

nga UÇK-ja kur u masakruan.

Kosovës në ato ditë lufte,

Dugagjini i bënte rezistencë eprore ,

me luftën ushtarako-shembullore,

ia kthyen dinjitetin shekullore..!

Ishte lufta jonë e drejtë,

e ushtrisë sonë kombëtare,

Lavdi të gjithë atyre,

që rrokën n’dorë armët çlirimtare.

Duke dëbuar armikun gjakatarë,

pas mëse një shekulli,

tani të gjithë e gëzojmë lirinë,

e dimë vetë si ndërtohet Shteti.

KUSH MUND TA DI?

Ku ta di,ore lum miku,

po të lutëm me trego

ëndrrën, mua kush ma trembi,

gjumin mua kush ma ngacmoi ,

dashurinë kush ma mallkoi?

tatëpjetës shpejtë kush iku..?

n’shpellë të ariut, shpëtim kush kërkoi .!.?

Ku ta dijë,ore lum miku,

pse po fle, eja e me trego,

Zogjtë e zemrës,kush i trembi,

që s’janë më në degë të lisit,

kah fluturuan, a thua ku u tretën?

dua të kthehen prapë këtu t’i shoh…..!

Krisma pushkësh,rrethim armiku

T’i luftojmë këta zuzarë ,

si po shihet ju ka ardhë ngordhja,

s´durohën më gjatë këta barbarë…!

Unë e di,ore lum miku,

sa e rëndë ishte robërija,

sa e madhe ishte dhembja,

atë ditë fshati kishte mord,

pa zë burri pa vajë fëmije,

qetësi e plotë nga hasmëria….!

Sa na ndrydhte,ajo kohë robërije,

kur trimat tanë, ndërmerrnin sulm,

në pragë të shtëpisë,lule Lirie.

Nuse e re për tërë Kosovë.

Ushtria jonë Çlirimtare,

kishte vrarë frikën e dhënë betimin,

djem e vajza,gjithë si një,

të betuar për vetë flijimin

për t‘i ndjekur bishat sllave,

nga trojet tona shekullore,

pët tu treguar se kjo tokë e bekuar,

si duron armiqët barbarë.

S‘është e huaja,është veç e jona,

nuk i duron sundimet e rënda,

duron vështirësitë,por nuk nënshtrohët,

kurrën e kurrës nuk asimilohët

e tëra e shqipeve gjithëmonë mbetet,

kurrë s´nënshtrohet kurrë nuk tretet.

s‘është e askujt,është veç Shqiptare.

Ku ta dija ,unë në atë kohë,

kah na ikën fshatarët,atë natë,

dikund tjetër për konak,

banor të përkohshëm të fshatit të ri

bukë e kripë e zemrën plotë,

mikpritje,zemrore ndër Shqiptari.

i pret vendlindja,në heshtje e përlotur,

që t’i kthehen jetës përsëri ,

fshatarët me zemër të çelikosur…!

NE JEMI NJË

Dy ballë muri,

i rrahë një murla,

njëri ballë ai,

tjetri ballë ne.

Janë dy rrapa shekullorë,

me një zemër,

janë dy shqipe,

me një emër.

Janë dy përmendore,

që i bëjnë sfidë lirisë,

njëra është e Kosovës,

tjetra është e Shqipërisë

Janë dy lumenj

që kanë një burim,

janë dy popuj të ndarë

që kërkojnë bashkim.

Është një gjuhë,

për dy Shtete,

me një kulturë

me një qëllim dhe mendje.