Cikël poetik nga Nuri Plaku

U lind në 10 dhjetor 1954 në Marinëz, Fier. Arsimin 8 vjeçar e kreu në fshatin e lindjes. Të mesmin në gjimnazin e Patosit. Më pas kreu aftësimin profesional në fushën e prodhimit të naftës dhe gazit në teknikumin e naftës Patos. Arsimin e lartë e kreu në Fakultetin e Shkencave Humane, në degët Gjuhë - Letërsi Shqipe dhe Histori - Gjeografi, pran Universitetit “Aleksandër Xhuvani” Elbasan.

Ka punuar për një kohë të gjatë gjeolog në kantieret e nxjerrjes së naftës në Marinëz, Cakran dhe Patos. Aktualisht jeton dhe punon në qytetin e Fierit me detyrën e specialistit në Muzeun Historik të këtij qyteti.

Me krijimtari letrare është marrë që në vitet e shkollës së mesme duke  u prezantuar në organe të ndryshme të shtypit letrar të kohës. Është pjesëmarrës në festivale poetike dhe takime të ndryshme letrare brenda dhe jashtë vendit.

“Brezi i humbur”, poezi, Shtëpia Botuese Dritëro, Tiranë, 1999.

“Prangat e zogjve”, poezi, Shtëpia Botuese Dritëro, Tiranë, 1999

“Dhimbja e lisave”, poezi, Shtëpia Botuese Toena, Tiranë, 2002

“Kuajt mbretërorë”, poemë për fëmijë, Shtëpia Botuese Globus R.Tiranë, 2003

“Qyteti pa statuja”, ese, Shtëpia Botuese Globus R.Tiranë, 2004

“Furtuna blu”, poezi, Shtëpia Botuese Globus R. Tiranë, 2006

“Jaka prej bryme”, poezi, Shtëpia Botuese Globus R. Tiranë, 2008 “Gjeometria letrare”, studim, Tiranë, 2009

 “Kujtesa e humbur”, kritika dhe studime letrare, Tiranë, 2010

      .    “LACRIMA LUNII”, poezi të zgjedhura në gjuhën rumune, Bukuresht, 2009

- Është përfshirë në antologjinë poetike,“TEMPLUL CUVANTULUI” (Tempulli i fjalës), me autor rumun e kosovarë, Bukuresht, 2009

- Cikël poetik në rumanisht. Revista “Oglinda literara”, Fokshan (Rumani), 2009 dhe revista “Vatra veche”, (Rumani) nr.1/2010

     

Druri ku u gdhend ikona jote, u ronit dalngadalë

Dhe dalta që përdori mjeshtri, u vesh me ndryshk

Dhe vetë mjeshtri që e punoi dikur, tashmë u plak.

Vetëm ti mbete ende e freskët

E denjë, për të qenë një tjetër meritë

Midis një druri, një dalte dhe një mjeshtri të ri.

Dhe unë që ruaj pengun tënd të fshehtë

I lutem Zotit

Të më kthejë në ulli.

Për ty e ndeza 

Një zjarr të ri.

Vërshoi drejt tijë 

Një lum i turbullt fjalësh

Ta shuante tinëzisht

Por shteri i gjithë

Kthyer në mallëkim.

Ti erdhe e mardhur

Me vështrim të spërkitur

Me pakëz dhimbje.

Dhe pakëz përgjërim.

Gjithë zjarret e botës janë pjellë e drurëve

Gjithë lumenjtë e dherave janë pjellë e reve

Por unë zjarrin tim nuk e ndeza me dru

As lumin se kërkova kurrë në qiell.

Kam ecur e kam ecur nëpër veten time

Sa njërën gjurmë e bëra vatër

E tjetrën burim.

Dhe zjarrin e ndeza me shegët e shkoqura të gjakut

Dhe lumin e mbusha me pikëzat e hidhura të lotit

Dhe brigjet i lidha me një urë të bukur, të bukur

Me harqe dashurish.

Që të kaloje ti

Me vello perëndish.

Mbushmani gotën me verë të kuqe

Të pi e të dehem

Të dehem e të psherëtijë

Dufte marrëzish.

Është koha kur unë betohem

Se do të rrojë

Edhe 1000 vjetë

Për të bërë

1000 faje dashurije.

E pastaj

Të më burgosin

Në zemrën e një gruaje.

Ju vajza që s’pranuat të bënit dashuri

Së paku s’më urryet, s’më mbajtët mëri.

Por tashmë kur kujtoj, ato vite të shkuar

Më pushton sërisht, një ndjenjë e vagëlluar.

A ndoshta pse shihemi, rrallë e më rrallë

E ju më vështroni me pendesë e mall.

A ndoshta për hir të atyre dashurive

Që mbetën  të heshtura, mistere nën hije.

O ju që s’më deshët, kur isha i ri

Së paku s’më urryet, s’më mbajtët mëri.

Tërë natën e kalova me ty në pyllin e parajsës

Duke kthyer gjethet e drurëve një nga një

Të gjeja buzëqeshjen tënde të fshehur.

Por gjethet bëheshin flutura të kuqe

Si buzët e tua mbushur me puthje

E iknin të trëmbura

Larg e larg

Deri në tradhëti.

Pastaj erdhi agu e pylli u kthye i tëri

Në perden e blertë të dhomës

Fluturat u bënë qendizma çarçafi

Dhe ti

Dritë e arratisur e një ylli.

Të nesërmen

Vështroja pëllëmbët e duarëve të mija

E i ktheja

Si dy gjethe pylli.

Të gjithë burrat

Janë shkëmbenj të fortë

Me një kal troje

Brenda tyre.

Një kal troje

Që hingëllin

Me zë gruaje.

Unë e festojë çdo vit

Datëlindjen e drurëve të mi!

Gjithë trungjet e tyre 

Bëjnë orgji

Me qumësht guri.

Në pëllëmbët e duarëve 

Më shfaqen përherë

Ca shenja të fshehta ashti.

Një pyll i dëndur

Ku takohem me shpirtrat e të parëve.

Dhe një blanë balte

Ku është shkruar emri im

Me gërma apokrife.

Të gjitha këto

Më flasin

Me gjuhën e gurëve

Sa herë që festojë

Datëlindjen e drurëve.

Unë e kam gjetur gjurmën e njeriut të parë

Përzier me shenja balte dhe bari

Brenda fshihej një kod i thjeshtë

Për jetën që lind dhe rrit ugari.

E gjeta kur toka kthehej nën plyk

Të zhveshur si gjurma ime e fëminisë

Të dyja ishin simotra të rralla

Gdhendur të dyja në të njëjtin plis.

E gjuajti turma të ardhurin në tribunë

Me gurë, me copa druri, me baltë.

Me gjithfarë sendesh të lyera me përbuzje

Dhe askush nuk e mbrojti.

Vetëm vetë ai

Ngriti duartë me lutje drejt qiellit e thirri;

- Mjaft!

Njerëzit heshtën

Heshti ç’do zë e ç’do pëshpërimë

Heshtën, sikur të shihnin të shfaqur

Vet perëndinë.

- Kur ju më gjuajtët me gurë

Unë doja të bëhesha gurë, tha ai

Por s’munda.

- Kur ju më gjuajtët me copa druri

Doja të bëhesha dru

Por s’munda.

Kur mbi trupin tim

Ra balta juaj

Unë u bëra baltë

Si balta që Zoti bëri njerinë.

Dhe tashmë

Unë do t’ju prijë!

Turma e heshtur

E ndiqte me përgjërim

Si të ishte një mbret.

Atë ditë

Qyteti im

U bë pak Nazaret.

Vidhen nga statuja e mermertë

Netëve të Krishtlindjes

Gjarpërinjtë mitik të Laokontit

E shkojnë në guva e shpella

Të pjellin vezët e tyre të gurta.

I mbledhin të nesërmen shpellarët

I ngjyejnë me gjak sorkadhe

E dalin të bëjnë Kristos – anesti

Ditën e pashkës së Madhe.

E verdhë dhe e përkohshme është flaka e ushtarit të rënë

Mbi varrin e humbur të luftës

E verdhë dhe e përkohshme është vetëtima që çukit

Hekurin e ndryshkur të pushkës.

E verdhë dhe e përkohshme është dekorata e lyer

Me varakun e hollë të lavdisë

I përjetshëm ngelet veç varri i humbur

Në zemrën e shenjtë të lirisë.

Mbolla në pëllëmbë të dorës një qiparis

Të rritej

Me ujrat e kripura të mallit.

Por filizi u kthye i tëri në qiri

E në majë çeli një flutur të verdhë, të verdhë

Si flakëz e drithëruar.

Ah o Zot!

Kjo është shenja jote

Për varrin e tim eti

Që kam kohë pa shkuar.

Dherat e vendlindjes sime

Janë krejt ndryshe

Rrihen nga shirat e bëhen

Baltë dallandyshe.

Përtej çdo shtegu më pret një kal

Një kal i vdekur, mbetur mbi dhe

Nuk ka kalorës, nuk ka as shalë

Një kal i endur udhëve pa strehë.

Më del përpara kudo si fantazmë

Me vdekje të fshehur diku në patkua

Ç’do xixë që del nga trokthi i tij

Është zjarr që digjet enkas për mua.

Zjarre që digjen udhë e pa udhë

Me prush të shuar që shuhet përherë

Zjarre që digjen në kohën e shkuar

Ku ngrohen veç udhëtarët e mjerë.

Përtej ç’do shtegu më pret një kal

Më fton të bëhem vëlla Kostandin

Por unë nuk kam pengje nën dhera

As motër nuk kam me emrin Doruntinë.

Do ta nxjer nga shpirti diellin tim të fundit

Ta vendos në mes të qytetit

Atje ku shiten

Fustanet e bardha të nusërisë.

Kur të vijnë djemtë nga udhëkryqet e botës

Të kenë dritë për të parë

Tekstet e shkruara

Me gërmat e padukshme të gjakut.

Pastaj kuptimet e tyre do të kthehen

Në flakëza të vogla, të vogla

E do t’u digjen në sy

Duke i joshur të bëhen

Dhëndurrët e së ardhmes.

Atëhere dhe dielli im do të bëhet

Paksa lajmëtar, paksa hyjnor

Në udhëkryqin e shpirtrave të virgjër.

Ende se kam njohur mbritjen time të vërtetë

Mes labirintit të udhëve

Mbushur me ecje të verbëra e hutim.

Herë, herë udhëtojë me Odisenë

Hipur mbi kaiken e tij antike

Si pjesë e fateve të fshehta të njeriut.

Herë, herë gjendem fillikat me veten

Kërcënuar nga shkopi magjik i Circes

Dhe kudo që shkojë

Më del përpara

Një Itakë e largët, e përgjumur.

Të gjitha Itakat udhëtojnë brenda nesh

Veshur me ëndërrat tona të plagosura

Si peng kujtese.

Sa herë që shfaqen kthesat e udhëve

Mua më shfaqet Odiseja 

Dhe flasim e flasim

Për Itakat tona.

Që ende flenë.

Se kam njohur mbritjen time të vërtetë

Por është aq bukur

Të njohësh Odisenë.