Kulturë

Dy poezi nga Kasam Shaqirvela

E shtune, 20.02.2010, 08:45 PM

Kasam Shaqirvela

RAPSODI KËNDOI EPOPENË

Një tingull i fortë po afrohet zhurmshëm

Ushtima veshët po i shurdhon

Kambana e Lirisë tundet furishëm !

Thuan trishtueshëm ajo tingëllon ?!

Për at’ që shkel Dheun e huaj pranishëm

Ngulfatje shpirti, atij i shkakton ?!

Zëra të këqinj seç po marrin dhenë

Nga shtypës barbarë me shokë përrreth

Që kur rapsodi këndoi epopenë

Kërcënime shterpë dolën në shesh

Dhuna me dhunë thuan ndalohet ?!

I ftohti, veç me të ftohtë dëbohet !

Borisë bjeri fort, mos u ndal në histori !

Nga Kepi i Shpresës Mirë mesazhe dërgo !

Oqeanit, trazoja valët deri në thellësi

Dhe peshku i shurdhër le t’i ndijë këto

Sa gjatë po të shtrihen ca vello padrejtësi

Fitimtarë dole sot, tjerët të shpallën hero !

Paqen ti përhap! -le ta përqafojë dhenë !

Pëllumbat e Bardhë lëshoi lart në qiell !

Historia i gjykon ata që gënjejnë

E vërteta del në shesh n’kohë me diell

Herët a vonë pamëshirshëm të godet

Një Bumerang të fortë peshqesh ta qet?

Të pushtuan, të copëtuan dhe t’aneksuan

Su ngopën ujqit gjak duke pirë

Dorëzim e nënshtrim s’njohu raca jote

Mbete ai që ishe dikur-sot, Dardan-Ilir

Durimi yt promethian arriti deri në qiell

Amaneti të gjëllin, shpresa kurrë s’tu nda

Ty të shpërbleu paqëtor, i Madhi Diell !

Le të kuisin lukuni armiqsh, pa çka ?!

Ti, Ati im, ti Atë i vjetër !

Mbret mbi mbretër e At’ mbi Etër

Ma thoje dikur me gojë e letër,

E vërteta vonon por nuk harohet !

Ata që s’patën as shpirt, as zemër

Plisin e bardhë, ta ndërruan me tjetër

Ta përmbysën pragun e Shtëpisë Vjetër.

Ëndrra e rendë mal, më shqetësoi !

Por, mesazhi i shpersës më vinte pa da

E sot Dita e Arbrit e mbarë më agoi

E vërteta e ime, plumb në zemër u ra?!

Rëndë shpirtzinjët tashmë i qëlloi

Mbase nuk do ta provojnë kurrë më !

As do t’iu bie ndër mend lukuni me bë.

Prishtinë, 23-02-2008

YJE TË NDEZUR FLAKË

Zgjuar ndër shekuj gjithmonë i prita
N’shqetësime shpirti si dita rrojta
Gjeneratat ndershëm vetë i rrita
N’rrudhje tokash, n’vrojtime u drojta
Eca në tatëpjeta dhe përpjeta ngjita
Kurrë me ty unë nuk u ngijta
Etja s’shuhet thuan me pika esull
Ti mu bëre qerpik ndër vetull
Varun n’qiellin përplot me Yje
Nderin tënd ta mbajnë nën sjetull
Yje të ndezur në flakë Lirie
Ta stolisin qiellin, bukur n’amshim
T’mëdhenj a t’vegjël në shkëlqim
Si afër a largë, njësoj ndër dije
Të gjithë shndrijnë dritë Lirie.
Ndërpemi vuajtjet në gjakim !
Kallma zemrën n’qirinj ndezur !
Hiqma njëherësh flakë e tym !
Përreth qafe litarë përdredhur ?!
Kthema dritën ndër sy t’vrarë
Edhe ti Bir i Arbrit t’bardhë
Tani, mos flej të rëndin gjumë !
I Fisit tënd është ky Milenium
Djersa, loti, gjaku, t’rrodhën lumë
Sot o kurrë koha ka ardhë
Ta kthesh atë në ar të bardhë !
Se, mbërrijti i madhi tashmë n’kulm
Jakë or jakë n’Kalë të Bardhë !
Si Prijatar i moçëm me nam e zulmë.

Prizren, 22-shkurt-2008