Remzi Salihu: Poezi nga poetja zvicerane Brigite Fuks

Arratisja përpara na shtrydh butë

në jastëk qetësues për të njohur

frikën e ariut tonë

të bashkë palosur nëpër festa të brishta

korube valixhesh  qëndrojnë në hapësirë ngarkese

të stivuara në kohën e rëndë të kodrave

gjatë fluturimit tonë mbi mjegullat

e çuditshme të sigurisë

ne do të mbërrijmë diku tjetër

dhe ata që na presin do të na mbyllin në kraharorë.

Dhe vetëm freskët kërcen në trapez.

Saltoja prapa ulet si te tjerët

aty ku ne përherë kapitullonin.

Sapo e kërcyem një fëmijëri.

Po. Themi ne. Baballarët tanë tani janë

të vdekur. Ne mundim shikimin ta rrëzojnë

ose ta ngremë sipas rastit. Në distancë

futim çelësin në drynin prej ajri.

Ngandonjëherë rrëzohemi nga mjegullat.

Tamam. Themi ne.

Në cilin rresht mbetemi të përhershëm.

Për çdo mbrëmje e lajmë aromën e fëmijërisë

nga këmbët. Mundohemi t’i dallojmë

ngjyrat njëra prej tjetrës.

E verdha qëndron në zogun e Nerundës

duke mbushur çerdhen me limona.

E verdha në të verdhën. Ende në ajër

të dorës së varrosur mbushet ujë nga

deti. Nuancat.

“sepse edhe atje, ku shpon shija nga çuditshmëria e

vendit të prekur, shkëlqen bashkë, ajo çka mungon,

shpesh edhe një kthjelltësi e papërmbajtur...” Ernst Bloch

Përherë dhe në të gjitha vendet mundshme

të duket se diçka të mungon. Këtu

një gardh një gjeth një monedhë

atje një jetë. Aty pranë thërrasin rregullat

me zërat e urtë të ngushëllimit. Largpamësit

premtojnë shtimin hënësorë.

Kurse ty dhe mua nuk na shqetëson kurrgjë

aq shumë sikurse

( kapja e ajrit dhe dënimi i shkëlqimit të lartë mbi kokat tona

 të tërhequra)fundi dhe qielli i munguar.

Unë mendoja në vete. Kjo lojë e syve

nuk mund të jetë e vërtetë.

Këto mprehtësi të vendit të pamësuar.

Njeriut duhet t’i mbushet mendja.

Nga e dyta apo e treta ulëse e rrethit

Unë shoh veten në rreth dhe dielli shkëlqen.

Me të vërtetën dielli shkëlqen.

Edhe këtu ku unë qëndroj ai shkon.

Kur unë dua ai kthehet prapë.

Me borën e parë nën krahë.

Rreshtat nuk janë të zëna. Merr vend.

Megjithatë asnjëherë kaq larg nuk mendoj unë.

Megjithatë po. Ka diçka këtu.

Nga trauma e vogël

deri te trendi i madh. Argjend

nga e tërë bota. Kokrriza rëre.

Pigmente. Statisti shikon me shumë domethënie.

Mbyll njërin sy. Hë nis. Unë

nuk dëgjoj kurrgjë. Unë habitem.

Sufleri flet zëshëm.

Një luzmë nga engjëlli mbrojtës fluturon.

Uji ardhmërisë derdhet pranë qytetit.

Është drekë, është mbrëmje. Fëmijët

na shërbejnë neve me fat

Me gotë,-Nënë. Ja ku është një

Frajer. Para derës...- Ne përkulemi

në pranverë dhe zgjohemi në verë

Ne habitemi. Ne rrotullohemi

Përziejmë në gotë sapunë me ujë dhe fryjmë   

Hapësira nëpër katër dritare të hapura

me dinjitete të kthyera në vete

Një artikull i shquar mbështete

në fjalën LIRIKË

mbi këtë zgjerohet

një fasulet mëndafshi i kohës

Hapësirë me katër dritare të hapura

fleta të thara dhe njolla shiu

në parket

 

Bukur. Kështu pra ai di më shumë se unë.

Syri i tij përgjon në çdo kapje

të yjeve. Për parajsën e mundshme.

Për veshjen dhe maskat.

Unë e di këtë lojë.

Dramaturgjinë.  Unë me inat  kaloj

nëpër gjurmët e pa vërtetuara të tij.

Shtroj poezi. Kurthe thuprash. Përdredhje.

Djalli i motrës së zëshme shikon

kalimthi. Këndon gjarpri në gjumë.

Në fillim është mbledhur tepihu i kuq

në djepin i derës të euforisë së engjëllit

që sipas rregullave të artit në govatë

derdhem unë nga krahu mbaj mbi  krahun lartë

ujin që rrjedh prej goje në Regenvald bashkohet

çdo bukuri ka edhe gabime e them unë

që jam  rritur këtu ndërmjet Nepal-palmave

dhe Mongravëve ku kali i pa frenuar hedh qeshjen

me kokën prapë ti mundesh krahun më afër  

ta hedhësh  për rreth meje para se të më duash

Kështu është ai. Luan edhe më tej fshehurazi

nën kapuçin prej kashte ku asnjëri se kërkon.

Dhe kur tymi ngrihet i kthjellët

kaminat tanë ua marrin drejtimin e vet të tjerëve.

Bredh vazhdimisht me përparësi

mbi çatinë e pafatësisë. Këtu më në fund

Mban veten. Shtyp kapuçin e shndërruar

në ballë. Unë duhet ta sjell fundin dhe

vendosjen e mjegullave mbi vete në tiganin e zbrazët.

 

Përqafimet thotë ajo asnjëherë

nuk kanë qenë një masë ekzakte deri më sot

përndryshe ajo pi nga dy kilogram fryte

të ekzaminuara si kapërcime anësore

që ju kaq lehtë të trishtoheni zotërinjtë e mi

derisa zgjat procesi i shërimit të saj i tanishëm

në më shumë faza ju duhet të keni

dy tre hapa më afër takimit sprovave të njëpasnjëshme

deri sa gjuri i saj shilarthet nuk i duhet vallëzues

Brigite Fuks (Brigite Fuchs) u lind më 1951 në Vindnau të Zvicrës, ka punuar si mësuese, referente dhe ka dhënë kurse të ndryshme në fushën e lirikës dhe poezisë eksperimentale 1995-2003, madje ka shërbyer si redaktore e revistës vjetore SELC.

Tani është e angazhuar në grupin punues për botimin e lirikës në AdS. Jeton tani për tani në Teufenthal.