Luan Çipi: Letër Reshat Kripës

Reshat i dashur!

Duke i rilexuar librin me kujtimet e burgut “Rinia e Copëtuar” sërish  u binda për aftësitë tuaja edhe si shkrimtar.

Unë, që përpiqem të shkruaj edhe vetë, po edhe Hanemja, gruaja ime, e lauruar për Gjuhë-Letërsi, e lexuam  edhe këtë libër me shumë dëshirë dhe kureshtje, të tërhequr nga bukuria, thjeshtësia dhe çiltërsia e paraqitjes së ngjarjeve.

Si vlonjat e bashkëmoshatar, që e kam ndjerë në vetvete, herë pas here gjëndjen poshtëruese të imponur të dinjitetit njerëzor, mund të të them me sinqeritet, se asokohe, asnjëherë nuk kam shpresuar për rrugë dalje, e aq më pak, të tentoja për kundërvënie të organizuar, siç ke bër ti me dy shokët e tu, apo heronjë të tjerë të kohës.

 Përkundrazi, jam nënshtrua dhe bashkërenduar në mënyre të pavetdijshme me padrejtësitë social-ekonomike e njerëzore të kohës. Kjo është diferenca midish nesh, supermacia juaj e padiskutueshme dhe ky është shpjegimi i krenarisë tuaj të natyrëshme.

 Dule lexuar librin, më ktheve në ato vite të shkuara. Ne,“borgjezë të deklasuar”, deri në njëfarë kohe, patëm disa përjetime të njëjta. Të dy, ishim njeri pas tjetrit, në të njëjtën shkollë, me po ata mësues të mirë,  të devotshëm e të paharruar, në të njëjtin grup teatror (besojse të kujtohet, që unë isha në rolin e Timuri dhe të Birit të Regjimentit, solist i korit me  të madhin Tish Daia dhe instrumentist, me muzikant Thoma Çaçin).

  Edhe unë, ashtu si ti, isha nxënës me të gjitha notat maksimale, me prirje për letërsi, art dhe sport. U largova për në Tiranë, në shkollën e mesme dhe nuk t’u ndodha pranë, në vitet kur u arestove dhe vuajte ato peripecitë e kobëshme çnjerëzore, që përshkruan me aq  dhëmbje e vërtetësi. Po, në Tiranë edhe unë u zhgënjave, kur megjithëse e përfundova shkollën e mesme me medalje ari, nuk m’u dha e drejta e studimeve të larta.

 Edhe unë, ashtu si ti, shkova ushtar, e më pas, megjithëse dola kampion kombëtar në ngritje peshe dhe trainer i ekipi kombëtar, u ndalova dy ditët e fundit, i fyer thellësisht në dinjitet, të shkoja jashtë shtetit, në lojnat e Ganefos. Edhe shkollën e lart u detyrova ta kryeja me korespondencë, megjithëse, sipas rregulli të përgjithëshëm, duhetë zgjidhja vetë specialitetin më të pëlqyer. Pra kisha padrejtësi të ndjera në lëkurë, por nuk protestova dhe iu nënshtrova regjimit diktatorial. Këtu diferencohemi. Këtu ti lartësohesh në zenith dhe ke të drejtë të jesh krenar dhe i nderuar nga të gjithë ne.

Në galerinë e personazheve që ti përshkuan me shumë vërtetësi, unë kam takuar shumë njerëz të njohur. Jamë plotësisht dakort, pa përjashtim me cilësimet për ta. Edhe këtu ti paraqet zëmërgjerësinë dhe fisnikërinë tënde karakteristike, që e ka burimin te origjina intelektuale e familjes qytetare shqipëtare, të lidhur mirëfillti tradicionalisht, me  kulturën, punën dhe pronën. Shembuj të tjerë gjënden po te familja juaj arsimdashëse e patriote, te vëllai Besnik Kripa, i burgosur politik shumë vjeçar, apo te motra juaj, artistja e madhe Drita Pelingu (Kripa).

Me ngjarjet dhe personazhet je, gjithashtu, krejtë i vërtetë, duke mos përjashtuar mënyrën artistike të trajtimit të tyre, me nje stil të bukur, të kuptueshëm, tërheqës, që të bën ta lexosh, krejt librin, me kureshtje deri në fund, pandërprerje. Po dhe fatin e  secilit  e ndjek me kujdes, duke krijuar diku keqardhje e më së shumti kënaqësi.

Natyrshëm, ti je protagonisti kryesor i veprës, por në galerin e personazhev, qe ti ke njohur apo ke krijuar  marëdhënie, ne hasim me ajkën e intelektualëve dhe sypatrëmburve shqiptarë. 

Duke të njohur e duke patur kontakte të shpeshta, sidomos në këto vitet e fundit, po edhe nëpërmjet veprës, unë gjithnjë e më shumë po kuptoj dhe mund të shpjegoj bagazhin e madh  intelektual që ti ke grumbulluar, jo vetëm me punën tënde kembëngulëse, por edhe për fatin që ke kontaktuar dhe që ke qënë nxënës i kësaj plejade të shquar bashkevujtësish. Kështu shpjegoj edhe patriotizmin tënd, atë qëndrim të gjerë tolerant e bashkëveprues, në dobi të Atdheut, të Kombit e të Demokracisë, duke trajtuar e kembëngulur për atë që na bashkon dhe jo për atë që na ndan...

Sa shumë do dëshiroja që ky libër i mrekullueshëm të lexohej nga të gjithë, sidomos nga të rinjtë e sotmë, bashkëmoshatarë të protagonistëve, për të mësuar sadopak, nga e kaluara e hidhur dhe përpjekjet e brezit të vuajtur për liri e demokraci. Po jo, në këtë drejtim nuk bëhen përpjekje të organizuara as nga shteti as nga shoqëria dhe natyrshëm, lexuesit priren pas emërave të bujshëm, që më së shumti vetëm fantazojnë e trillojne ngjarje jashtë realitetit.

Të uroj përzemërsisht pë librin, me  dëshirën që të vazhdosh të shkruash dhe të botosh jo vetëm në prozë,  po dhe në poezi, sipas modelit të poezisë tuaj të mrekullueshme “Unë dhe Kanarina”, apo të shumë poezive të tjera, që kam pasur fatin ti lexoj në dorëshkrim.