Cik?l poetik nga Safet Hyseni

            Autori deri më tani ka botuar këta libra: Varrezat masive në Kërçovë dhe rrethinë (2007), Arsimi dhe shkolla shqipe në Kërçovë (2007), Fate t? koduara (2009) etj.

I

Nga të katër anët heshtje varri

Nën hije ëndrrash kërkonte dashurinë

Nëpër hartën e prerë i flisnin zërat

Thellë në shpirt dëgjonte si thërrmohet zemra

Në cep të qelisë vërente si shuheshin yjet

I përqafuar nga ëndrra që mbushte netët

Me dashurinë e vrarë në pemët e zhveshura

Ajo nga larg e vriste ngadalë, ngadalë.

II

Jeta  i përngjante anies mes dallgëve

Me vështirësi i bënte ballë tundimit të saj

Të ikte apo të qëndronte skaj ëndrrës vrastare

Kujtimeve, apo erës së qelbur të mureve.

Dashuria thellë në shpirt i ishte bërë ëndërr

Dhe kjo ëndërr vallëzonte në qiell të hapur

Ai me duar të shtrira kërkonte ta rrëmbej

Priste të ndizej ai yll që t’i dhurojë shpresë

E dinte që ajo vdesë e fundit thellë qenies njeri.

III

Magjia e tij ishte në duel me jetën

Ai s’donte të jetë veç hija e ëndrrës

Derisa jetonte brenda stinës së mugullimit

Lëkura e sajë qumështore e ndizte më shumë

Kishte rënë në heshtjen e ftohtë si varri

Ajo e joshte tej horizontit të pafund.

IV

Nuk deshi  që të zgjohet nga ëndrra

Sikur edhe një shekull ta përkund në vete

Ishte mësuar me dhembjen dhe pushtetin e sajë

I mungonte pjesa e fshehur e kohës së humbur.

Rrezet e holla të diellit i ndriçonin dhimbjen në sy

Ato ledhatonin tokën dhe ngrohnin rr?njën e lules

Po zemra akull nuk shkrihej dot, s’ngrohej nga asgjë

Ai e dinte se është rob i pushtetit të dashurisë.

Në çdo pore jetë bëjnë udhë hapa shprese

Gjurmët fshihen me gërryerjen e ndjenjave

Atë e vriste floku i  sajë në erën e lehtë të ëndrrës.

V

Ai mbante peshën e fajit mbi shpinë

Sikur kish grisë mantelin e virgjërisë

Ëndërronte lotin e vakt në të bukurin sy

Mbi shpresën e tij ishte rrëzuar errësira

Jeta i dukej si ëndërr e vdekur

Mbulonte fytyrën me duar nga flaka e djegur

Kujtimet i ishin bërë copa-copa

Errësira ishte derdhur gjithkund.

VI

Në udhën e shpresës ishte rrëzuar errësira

Kur ëndrra i vdiste ngadalë

E kaluara i kalonte si zinxhir

Drita ishte në ikjen e saj

E dashuria e ëndërruar asgjëkund.

Një trishtim bridhte muzgut

Ai kërkonte të grisë perden e tij

E vrisnin mijëra kujtime të lodhura

Gërvishte me thonj membranën e territ

Për të shijuar vijat e sajë të bukura

Vështrimin e zbriste tej ëndrrës vrastare

Kujtimet si lecka të lagura shprese

Shkruheshin nëpër copa letre të braktisura

Vargje të mbështjell? nga heshtja

Në netët shtatzëna nga kujtimet

Kërkonte pikën e së ardhmes

Në botën e mbështjellë nga turpi e heshtja.

VII

Qiellit të skuqur notonin mallkimet

Nën retë e harresës ai fshehte fytyrën

Me zëmër të zbrazur të ftohtë

Ishte bërë akull sikur i mungonte gjaku

Kalonte si i pajetë një natë pa ëndrra

Me sy të përlotur shikonte copat e letrës

E fjalët e shkruara që nuk merrnin udhë

Retë kishin mbyllur qiellin blu

Shikimi shpërthyes gjysmëhëne jepte një grimë jete

Shpërthente në mija shkëndije dashuri

Ai atë e kishte futur brenda vetes.

Ajo kishte pushtet si dielli ndaj tokës

I kishte veshur tesha pëshertime që e gërryenin.

VIII

Një zemër e trazuar një ëndërr e keqe

Ishte bërë fushë rrezes që brente qetësinë

Rrahjet e zemrës grisnin terrin e natës së pafund

E nata shtatzënë sikur zbrazte barkun

Kur ikte ëndrra atij sikur i shkëputej diçka

Pikëllimi trokiste në atë copë jetë muresh të ftohtë

E madhe ishte dashuria ishte dashuria më e vjetër

Qysh në lindje i bëhej se e kishte futur në qenien e tij.

IX

Mysafirë të çmuar të zemrës janë kujtimet

Të bëjnë të vuash e gëzohesh, ndryshe humb në heshtje

E fjalët varen si në vresht rrushi që me dëshirë e provon

Pa atë ai ndihej si i braktisur

Sikur i mungonte një pjesë e fytyrës e trupit

Ajo që ishte mbretëria e shpirtit

Duke kërkuar yllin e ndezur mbi bregun e shpresës

Me zemër të kthyer kah zëri i mekur

Se dashuria i përket ati që i mungon

Se hijet e dashuruara s’kanë çka i lexojnë njëri tjetrit

Ai që harron dashurinë e vetë ua dhuron të huajve

Grise kureshtjen dhe vare atje ku shihet

Se atë e kemi ushqyer me mish të njom

Dhe nuk i duhen shi fjalësh por ngjyrë zemre

Se jemi dy trupa por kemi një shpirt.

Një ditë diku u ndeshëm dhe sytë ëmbël qeshën

një ndjenjë u zgjua dhe udhë bëri gjer tek retë

të kërkojë në mbrëmjen e freskët të dy e deshëm

gjurmë e  gjatë guximi i një shprese zgjati sa një jetë.

Zymtësi e vrazhdë i sillet shpresës vërdallë

hija jote më shfaqet më mek dhimbje e re

hapat e mi të lodhur  të ndjekin pas me mall

rrugëve të shpresës bartin këmbët trupin era dhe.

Unë flasë e ti si flutur e pikturuar qiellit hapëron

nata shkëlqen e rruga gjarpërore në errësirë tretë

kujtimi të ndoqi një jetë sa gurin kërkon të plasë

dhe dashuri e pathënë në parajsë s’do flejë qetë.

Ti në shtrat e verdhë dyllë bëje gjumë

Nga dhembja buza e kuqe të ishte tharë

Unë i trembur me vrap erdha me të pa

Mezi shtriva dorën i tmerruar të preka në ballë

Nuk di sa gjatë lëngoje në shtrat e vetmuar

Sa kohë të kishte përkundur ëndërr e marr

Veç dhoma e zbehtë kishte rrjet merimange

Ndaj unë të laga me lot duke të puthur në ballë

Ulur pranë teje me kujtimin që më sillte vërdallë

Me buzën e dridhur të putha me afsh me mall

Mu desh të iki i pikëlluar ende pa çelur agimi

Me lotin e vakët që rridhte dhe zemrën zjarr.

Mes mijëra siluetash të ndjej

Pres symbyllas përgjoj

Hapin që larg ta ndjej

Frymëmarrjen tënde kërkoj.

Në të gjitha udhëkryqet

Në të gjitha fytyrat shoh tënden

Të kërkoj bashkë me flakën

Që ka aromë puhize

E di që dikur do të vish

O të më falsh lumturi jetë,

O të më sjellësh kob vdekjen.

Për atë dashuri që patëm

Mos më ikë nga ëndrra

Mos, të lutem!

Hesht!

Vetëm heshtë!

Ti bënë rrugë hapash

Unë me stinë masë kohën

E di,

Nga kujtimi hyre në ëndërr

Mos u largo!

Të lutem mos!

Heshtë!

Të lutem mos fol!

Asnjë fjalë,

As lot!

Çdo gjë u venit

Veç copëza ëndrrash

I mbaj pengë

Në kutin? e ftohtë akull.

Më ulën në radhën e tretë

Më thanë:

Se vuaj nga largëpamsia

Se qeshë parakohe

Se qaj paskohe

Në mungesë ndjenjash

Unë banojë në një pikë të zezë

Ku duhet kursyer fjalët

Unë mbahem për fije të perit

Ku defilojn? kokat.

Që kur të ndjej ditët më zgjaten

Dhe netët marrin qetësin? nga dhoma ime

Dhe puhiza shushuritë me zërin tënd

Dhe mjegullën e dua që ndjek hapat tua

Dhe pëshpërisë në heshtej plot afsh

Në emër të dashurisë shëtisë i buzëqeshur

Mes yjesh në pafundësi ndal kujtesën

Të të takoj hap portat e pritjes çdo natë.

 N? ?nd?rr m? vjen si puhiz? pranverore

 M? zgjon nga gjumi, t? trishtuar m? le

 Shpirtin ma djeg çerdhen n? zem?r e ke prore

 Gota me ngjyr? buz?sh t? pret! Pran? meje e ke.

 Tymi i duhanit si mjegull m? humb shikimin

 Me shpres? se Ti e kthen p?rs?ri n? dashuri

 Ma shporr   lotin e nxeht? dhe trishtimin

 Se dehjen rinore e kishim t? vetmen lumturi.

P?shp?rim?n t? dua peng n? dhom? ma  le

Kur mbuluar ishe me afsh t? ngroht? dashurie 

M? deshe, ah! Sa t? dua me kok?n pas kur the 

N? puthjen e zjarrt? n? nj? çast lumturie.

***

N? at? vend t? pres ku veç h?na na v?ren

Ku shushurim? e er?s na p?rg?dhel faqe e buz?

Ku nga rreze e art? balli i ndritur t? shk?lqen

Ku zemrat digjeshin flak? e buz?t shpuz?.  

Nj? er? e vakt? m? p?shp?rit

Me puhiz?n e leht? m? fshin gjurm?n 

Buz?n e thar? e lagin ca pika shiu

M? vijn? lirsh?m etjen t? m? shuajn?

M? ngushllojn? me k?ng?n e bilbilit

Pas ylberit dhe rrezes s? art?.

Vijn? kujtimet e ?mb?la n? mua

Si rrezja pas shiut q? puth? tok?n

Vijn? me ngroht?si plot? drit?

T? rizgjojn? kujtimet si gjelbrimin

T? m? çelin shpres?n si m?ngjesi agimin

Ti  vjen si er? e leht? t? mundish errsir?n. 

Mbr?m? shpirti i trazuar n? kujtime

S’ka fjetur b?nte udh?n me fener

Si lumi me val?t ka lozur

Kujtimet e hershme m? shqet?sonin

Si er?rat q? nuk flejn?

T? kam ?nd?rruar dhe udh?tuar kam

Dhe kam mb?rritur deri tek shtrati i vakt?

Ti flejshe qet? me fytyr?n nur

E buz?qeshur nus?roje pa unaz?n time.

Do t? vij nat?s s? pabes?

Kujdessh?m do hedh hapin e leht?

Ta lagi flokun me lotin e nxeht?

T? t? p?rqafi gjat? n? krah.

Errsir?s s’pafund t? trisht?

V?zhgo drit?n e yllit t? fatit

Dhe b?m vend n? zemr?n t?nde

A e ndjen frym?n e dashuruar?

Q? buz?ve prush drith?ruesh?m po del

E mik?lon krahrorin t?nd t? gufuar.

 

N?se drita t? mungon 

Ma ndiq shushurim?n e hapit t? leht?

Hudhe tej zem?rimin e munges?s sime

Afroma got?n e mbushur plot

Dhe shikimin e ndezur dyfish

Q? p?rv?lon dhe fundin e detit.

Mos ma fshij lotin e vak?t

Le t? rr?shqas teposhtz? faqes

Se un? jam hije nate. 

Q? kurr? s’b?j gjum?

Gjith? nat?n si f?mij t? p?rkund.

 

E d?gjon k?ng?n e f?rsh?rim?n time

Q? er? pranvere t? sjell? n? gji.

Mb?shtete faqen n? duar skaj xhamit

E lodhur do ndiesh lutjen  e dashuris?

Jeta ime rend t? t? takoj n? agim

E p?rndezur q? digjet p?r dit? nga pak

Shteg?ton muzgjeve  prehje k?rkon 

N? gjirin t?nd flak?, t? bj pushimin.

Me ?ndrr?n p?r Ty ik? n?p?r nat?

Plot ankth zbres h?n?n nga qielli n? uj?

Shoh syt? e tu t? qeshur, shtat?hedhura selvi

Arom? e gjirit t?nd m? deh,  kund?rmon

Shikimi im i p?rndezur t? k?rkon n?  err?sir?

Dhe dor? e shtrir? zgjatet, flokun t?nd t? prek

~nd?rr e p?rjetshme do mbtesh n? net?t pa gjum?

Ti q? flak? shpirti ndeze, q? se shuan asnj? lum.

Q? kur t? ndjej dit?t m? zgjaten

Dhe net?t marrin qet?sin? nga dhoma ime

Dhe puhiza shushurit? me z?rin t?nd 

Dhe mjegull?n e dua q? ndjek hapat tua

Dhe p?shpris n? heshtje plot afsh

Hapat e dashuris? me buz?qeshje t? bien pas  

Mes yjesh n? pafund?si ndal kujtes?n

T? t? takoj hap portat e pritjes çdo nat?.

S’dua t? m tres? malli

Me shikim larg?sie

S’dua t? jem fragment

I nj? dashurie

S’dua zjarrin me lot ta shuaj

N? heshtje p?rqafimin t? ?nd?rroj

S’dua lumturi,   

Veç n? ?nd?rr t? jetoj...