E diele, 28.04.2024, 07:19 PM (GMT+1)

Kulturë

Poezi nga Remzi Salihi

E premte, 22.01.2010, 07:44 PM


Remzi Salihi

ME NJË SHKËNDIJË MALLI

Jetoj

midis tokës dhe qiellit

Jetoj midis peshës së rënies dhe ngritjes

një yll më mban për flokësh

m’i shkul mendimet një nga një

një pemë e lartë varet për mua

frytet i hanë të vdekurit

kometë e zgjatur midis dy atmosferëve

Tokë e Qiell më buçasin në kokë
Jetoj i tërhequr në vete zvarrë

herë lartë e herë poshtë i gjallë

me një shkëndijë malli në zemër

që më ndriçon në ballë
e më djeg si zjarr

Jetoj


NËNAT E DËSHMORËVE
 
Lumenj lotësh dhimbjet e nënave
në buzët e tyre
harta të mavijosura klithjesh
të dënuara me mall pritjesh
për pranverat e vonuara
 
Nënat e dëshmorëve janë
udhëtime të anuluara të jetës
thika të mprehta mallëngjimesh
që presin shpresën e ëndrrave
me brengat e tyre të mëdha

Luftojnë për çdo ditë në vete
me mendimet e plagosura në kohë
mbeten të vetmuara me lirinë
e burgosur në shpirt
Nënat janë perla të arta të popullit
që ujisin atdheun me yje
 
E mos i gënjeni nënat e dëshmorëve

se kanë plagët e dhimbjes si dëshmi
                      

BESIMI
 
mbete e shtanguar
në verandën e ëndrrës

nuk të pash më
as fjalët as trupin

se shpalove nga hijet

je diku e fshehur
në klithje, në haresë
para pasqyrës së vetes

madhështia nuk duket

unë mbeta pa ta njohur zemrën
si mund të të besoj


KOPSHTI I BABAIT NË GRAVURË

 

Ike ti

dhe me ikjen tënde

ikën edhe zogjtë e pëllumbat

hardhitë e shartuara

nga duart tua të palodhshme

nuk i shoh më në këtë imazh mendimi

tani në kopsht çdo gjë ka ndryshuar

qershinë që mbolle ti

e ka prerë hija e betonit

kur ike ti baba

gjithçka humbi gjelbërimin

u plastifikuan pemët dhe lulet

aroma u tjetërsua nëpër kopsht

zërat neve na u mplakën

filluam të zvarritemi pas hijes tënde

por nuk e kapëm dot

vetëm polem malli shëtitë nëpër oborr

për të gjetur gjelbërimin e ikur

por duart na u përgjakën nën doreza të lëkurta

nga kërkimet e pareshtura

të gërvishtjeve të brezave njëri pas tjetrit

nëpër beton e armaturë

ndoshta nesër ata që do të vijnë pas nesh

tërë kopshtin do ta futin në gravurë




(Vota: 2 . Mesatare: 5/5)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora