Remzi Salihi
ME NJË SHKËNDIJË MALLI
Jetoj
midis tokës dhe qiellit
Jetoj midis peshës së rënies dhe ngritjes
një yll më mban për flokësh
m’i shkul mendimet një nga një
një pemë e lartë varet për mua
frytet i hanë të vdekurit
kometë e zgjatur midis dy atmosferëve
Tokë e Qiell më buçasin në kokë
Jetoj i tërhequr në vete zvarrë
herë lartë e herë poshtë i gjallë
me një shkëndijë malli në zemër
që më ndriçon në ballë
e më djeg si zjarr
Jetoj
NËNAT E DËSHMORËVE
Lumenj lotësh dhimbjet e nënave
në buzët e tyre
harta të mavijosura klithjesh
të dënuara me mall pritjesh
për pranverat e vonuara
Nënat e dëshmorëve janë
udhëtime të anuluara të jetës
thika të mprehta mallëngjimesh
që presin shpresën e ëndrrave
me brengat e tyre të mëdha
Luftojnë për çdo ditë në vete
me mendimet e plagosura në kohë
mbeten të vetmuara me lirinë
e burgosur në shpirt
Nënat janë perla të arta të popullit
që ujisin atdheun me yje
E mos i gënjeni nënat e dëshmorëve
se kanë plagët e dhimbjes si dëshmi
BESIMI
mbete e shtanguar
në verandën e ëndrrës
nuk të pash më
as fjalët as trupin
se shpalove nga hijet
je diku e fshehur
në klithje, në haresë
para pasqyrës së vetes
madhështia nuk duket
unë mbeta pa ta njohur zemrën
si mund të të besoj
KOPSHTI I BABAIT NË GRAVURË
Ike ti
dhe me ikjen tënde
ikën edhe zogjtë e pëllumbat
hardhitë e shartuara
nga duart tua të palodhshme
nuk i shoh më në këtë imazh mendimi
tani në kopsht çdo gjë ka ndryshuar
qershinë që mbolle ti
e ka prerë hija e betonit
kur ike ti baba
gjithçka humbi gjelbërimin
u plastifikuan pemët dhe lulet
aroma u tjetërsua nëpër kopsht
zërat neve na u mplakën
filluam të zvarritemi pas hijes tënde
por nuk e kapëm dot
vetëm polem malli shëtitë nëpër oborr
për të gjetur gjelbërimin e ikur
por duart na u përgjakën nën doreza të lëkurta
nga kërkimet e pareshtura
të gërvishtjeve të brezave njëri pas tjetrit
nëpër beton e armaturë
ndoshta nesër ata që do të vijnë pas nesh
tërë kopshtin do ta futin në gravurë
https://www.zemrashqiptare.net/