Cikël poetik nga Eva Hila

... mes Shkodrës dhe Rennes në Francë...

Eva Hila u lind  në Shkodër më 2 nëntor 1963. Qysh e vogël mëton të rreshtojë vargjet e para, e më pas merr pjesë në konkurset e poezisë ne Shkodër si dhe  përfaqëson Shkodrën në konkurset kombëtare të poezisë për pesë vjet me radhë. Në vitin 1991, largohet nga Shqipëria për në Francë. Ndjek studimet për Letërsinë Moderne në  Universitetin “Victor Segalen” në Brest. Më pas punon si përkthyese në tre gjuhë shqip, italisht, frëngjisht, në fushën e drejtësisë, letërsisë dhe biznesit. Aktualisht jeton  në Francë, në Rennes, kryeqytet i krahinës  Bretagne.

Me duart që të dridhen si flakë qiriu

Me njërën ma shtrëngon dorën

Me tjetrën me përqafë,

O baba im!

E buzën e vë mbi ballin tim 

Ku rrudhat ende nuk duken

Megjithëse i “moçëm”

Fjalët e urta mi thua në vesh

Unë qesh 

dhe trajektoren e rrudhave të tua

Përkëdhel. 

Lotit i reziston me sy

Kur sheh të bardhën e syve të mi

Arnuar me të kuqen e kohës

Që si e jotja, e zbehtë,

Shpreson të bëhet.

Agimesh fle

Në melankolinë e diellit të natës,

kur portokallia ndez lëkurën tënde të zbehtë

Bëhem lot. 

Përhumbur në një shqetësim fisnik

Në pyllin e drunjëve të pa pushtuar,

ku degët lëshojnë rrënjët e tyre në qiell.

Zjarri në tokë nuk mund të shuhet.

Nga dielli i natës që dashuri përqafon.

Lumturia…!?

Të jetë kjo vashë e shurdhët?

Era do të sulet,

Çdo gjë do të shfaqet si bisht fazani

Dalë nga qafa e mjellmës.

 

Në dehjen time apatike

Gotën ndesh me kufomat 

Eternale

Labirinteve të tyre anatomike

Zvarritem

Në kërkim të ekzistencës 

Së ashtuquajturit shpirt

Që feja shpallë.

Zemrat e tyre 

Sëmbojnë si të ishin gjallë

Ndërsa zhgënjimi im zë vend 

Në epigastrën

E relikave që heshtin

Mjerisht...

 

Katedralja që jam

Mban dy shpirtra 

Njëri vdes në butësinë e heshtjes

Tjetri jeton me mortin e të parit

Nxitohuni ngadalë o shpirtra!

Në kërkim të frikës

Ky terror i zhurmshëm

Që shpirtit i shpon shpirtin.

 

Nganjëherë bëhem vdekja, për ti qeshur jetës

E petkun e bardhë në të zi e shndërroj ,

Makjazhoj syrin me të zezë terri 

E gojën e mbyll me një çelës të madh,

Netët e zeza i martoj me të bardhat,

E në unazën e tyre shpresat dhunoj,

Blasfemit e djallit i bëj lutje të mia

E pasqyrave të dhomës veten shikoj…

Kur do të shtrihem nën hënën e zbehtë

Me trupin mbuluar nga një çarçaf avulli,

Kur do të shtrihem në një shtrat çfarëdo,

Do të fshihen për mua, yjet që më thërrasin.

E shpirti im, përkundur nga kënga e vjeshtës 

Do të djegë ditët në të ftohtat errësira

Dhe në të zezën oqeanike të hijeve monotone,

Derisa harresa me fytyrë funebre

Të kapë mendjen time në akullin që kafshon

Dhe të më shtyjë me të dyja duart

Pa më të zbehtën hije të pendimit...

 

E lirë më dukej vetja,

E megjithatë e burgosur isha

Më shumë se kurrë.

E gjallë,

Por tashmë e vdekur mes të vdekurve

Qielli kishte mbetur i errët

Dhe refuzonte të ndriçonte

Dështimin tim.

Fytyrat prej guri më shikonin

Ndërsa këmbët më çonin në vendin 

ku trupi im kishte rënë

Ecja drejt tij

Me kokën kthyer nga ti...

 

Në shtratin që akuzon praninë time

Shtrihen mijëra imazhe 

Të tua 

Të mia 

Të atyre

Që lakuriqësitë tona 

Mbështollën 

Dëbuan

Përfytyruan

Nën spektrin fantazmagorik të dermit 

Qëndisur me alegori  arteriesh

Që sot janë 

Plasur

Hapur

Shndërruar 

Në lëng veshtullor 

Ngjitës parantezash

Faqesh të shqyera nga klithmat histerike

Të zemrave të asfiksuara

Po ti nuk do t’ia dish

Mbi kokë ke vendosur legjendat e mitomanit

Që hijshëm ornojnë  mbretërinë që nuk ke,

E hapa të sigurt hedh mbi të ardhmen

E sotmja, 

Dje...