Edison Ypi: Manjola

Manjola

Nga Edison Ypi

Manjola kalonte rrugës dhe nuk kuptohej nëse vinte apo ikte, vallzonte apo fluturonte. Manjola nuk ishte shtatlartë, me sy të jeshilta, me gjoks të kërcyer, këmbë të drejta, fytyrë vezake, tipare të rregullta, dhe të tjera si këto. Manjola ishte mpleksje qiellore e një pafundësie hiresh femërore. Manjola ishte e bukur e tëra. Manjola ishte vetë bukuria.

Shkollari, studenti, nëpunësi, inginieri, profesori, doktori, oficeri, ushtari, polici, pensionisti, komunisti, disidenti, spiuni, pijaneci, kur kalonte Manjola u ndalte fryma, u ngadalësohej zemra, mpiheshin, ngrinin. Manjola ishte një Circe që kush i dilte para e luante nga fiqiri. Para Manjolës nuk e dalloje dot komunistin nga disidenti, ishullarin nga spiuni, injorantin nga akademiku.

Manjolën e lakmonin por askush nuk e kishte të qartë çfarë priste nga Manjola, pse i duhej Manjola.

Manjola nuk i duhej askujt për ta bërë, ta zemë, shoqe. Manjola s'kishte asgjë prej shoqe klase, shoqe konvikti, shoqe pune, shoqe aksioni, shoqe ideali, aq më pak shoqe armësh, e kurrën e kurrës shoqe partie.

Ta bëje Manjolën mikeshë, as kjo s'mund të pretendohej. Atëhere s'kishte miq e mikesha, kishte vetëm shokë e shoqe.

Të synoje ta merrje për grua, Manjola eterike nuk mund të përfytyrohej duke larë kova dhe legena, trazuar groshë, tëhollur petë, shtruar byrek.

Për ta pasur të dashur po. Por me një kusht, vetëm si meritonte Manjola. Si nëpër libra, si nëpër filma. Këtu sharra ngecte. Ku ta sajdisje, t'i flisje, ta puthje, ta përkëdhelje Manjolën eterike ? Lokale s'kishte. Kinematë ishin plot me zhulsa. Rrugët plot me ulçerozë që mburreshin se ishin "klasë në fuqi", spiuna që të ndiqnin këmba këmbës, ushtarë që të ngjiteshin e s'të shqiteshin. Pra Manjolën e fundbotshme s'mund ta kishe as të dashur.

Megjithatë nuk epeshin. Secili betohej se sado të larta të ishin pengesat, sado e vështirë të ishte rruga, sado i gjatë të ishte kalvari, një ditë Manjolën do ta kishte, një ditë Manjolën do ta gëzonte, një ditë Manjolën do ta puthte. Në mos, do ta rrëmbente. Do ikte përtej diellit për ta gjetur te Rruga e Qumështit një skutë, një lokal, një kafene, një shetitore, një park të gjelbër, një stol për tu ulur, një rast për ta përkëdhelur, një moment për ta puthur Manjolën magjike.

Një ishullar thoshte; Do arratisem. Do më vrasin mbi telin me gjëmba. Do ma flakin kufomën e mbytur në gjak "jashtë shtetit" matanë telave me gjëmba në një hendek. Do ngrihem natën nga hendeku me baltë varri nëpër trup. Do pastrohem në një përrua. Do kthehem "brenda shtetit" ta rrëmbej Manjolën si vëllai i vdekur motrën e gjallë...

Kot e lodhnin mendjen. Për ta patur Manjolën nuk ishin problem rrethanat, problem ishte koha.

Ta bëje Manjolën tënden "tani" ishte e pamundur se Manjola e fundbotshme nuk mund të mos kishte një të dashur.

Manjolën nuk mund ta kishe as "pak më vonë" kur Manjolës s'dihej si mund t'i vente filli.

As "shumë më vonë" atëhere kur ta gjeje me ment çfarë do ndodhte imagjinata nuk mjafton.

Kohët për ta pasur Manjolën, mbeteshin dy; Para se të lindëte, ose pasi të vdiste. Pra Manjolën nuk mund ta dashuroje. Manjolën nuk mund ta prekje. Manjolën nuk mund ta puthje. Manjolën vetëm mund ta ëndërroje.

Adhuruesit e Manjolës, pasi i nënështroheshin këtij Fati të zi, arratiseshin nëpër qiejt e ëmbël të vetmjaftueshmërisë që Perëndia ja fal çdo mashkulli që një femër e dëshiron por nuk mund ta ketë.

Kishte dhe të paduruar që fill pasi shihnin Manjolën fluide u vërsuleshin nënave të kalamajve. Ua mbulonin fytyrën me Zërin e Popullit i mbarsnin mes gulçeve duke lexuar habere mbi fitoret, tejkalimin e planeve, urratë e turmave. Të tjerë, në mungesë të gruas, iknin për të rënë përmbys ku të mundnin, mbi zuska, kurva, lavire, karaputana.

Një i marrosur pas Manjolës, pasi u rropat disa muaj mbi regjistrat anagrafikë, doli në përfundimin mahnitës se një numuri të konsiderueshëm datëlindjesh po t'i zbrisje nëntë muaj koincidonte me datat e daljeve të Manjolës shetitje. Çka do të thoshte se bijtë dhe bijat në fjalë ishin ngjizur me pasionin e babait për Manjolën, ndërsa nënat e tyre kishin qënë thjesht kontenitore të spermës dhe fetusit. Hulumtuesi, duke i lënë me gojë hapur, ja kishte treguar këtë fakt disa miqve me emra dhe mbiemra etërish të lumtur që kalamajtë nuk i kishin me gratë por me Manjolën, si dhe bij dhe bija të ngazëllyera nga fakti lumturues se nuk ishin bastardë të ngjizur me shurrë mëngjezi por bij dhe bija pasioni të babait me Manjolën drithëruese. Nënat ndjeheshin gjithashtu të lumtura që nuk ishin mbarsur nën duhma fërneti të skaduar rrëkëllyer te barraka e lagjes, por nën gulçe me përfytyrim Manjole.

Më llaftarisëse se udhëtimet me të vdekur të gjallë, më makabër se Zëri i Popullit mbi fytyrën e gruas gjatë mbarsjes, ishte diçka tjetër që bënte djemtë të vajtonin fshehtas dhe burrat të ftoheshin me gratë; Pamundësia absolute për ta shkurtuar distancën me Manjolën. Manjolën, sa më tepër ta lakmoje aq më qartë shihje se një tjetër si ty bënte të njëjtën gjë. Që do të thoshte se kishe zbuluar hasmin. Të cilin edhe mund ta vrisje. Por nuk ishte 1. Në gjysmën lindore të Tiranës ku Manjola ishte më e magjishmja, hasmët ishin mijëra. Nuk i vrisje dot të gjithë. Çfarë të mbetej të bëje ishte të qaje, të ulurije, të çirrje fytyrën me thonj, ose të vazhdoje ta ëndërroje Manjolën brenda ndonjë bunkeri.

Ku ndodhet tani Manjola ?

Ca thonë përtej shtatë deteve me dallgë. Ca tetë male kaptuar. Të tjerë, nëntë qiej një mbi një. Ka dhe që thonë se është e kotë ta kërkosh. Ishte një flu' që duket kur ikën dhe zhduket kur vjen, një rënkim i ëmbël, një dhimbje e këndshme, një ankth i bukur që ke qef ta vuash.