Istref Haxhillari: Një mënyrë e mirë për të vdekur

Një mënyrë e mirë për të vdekur

Tregim nga Istref Haxhillari

- Mezi të njoha, - thirri me zë të lartë si goditje tamburi. E përqafoi.

I freskët, lëkurën të lëmuar pa rrudha, Lorani ruante të njëjtin portret. Sytë e prushtë, shtati masiv, shprehja e sigurisë në vetvete kishin hir të zhurmshëm.

Blegina u hutua. Mes faqes së majtë përvijoi ajo gropëza e njohur.

- S’ke ndryshuar! - vuri re e habitur. Dy paralele pas tij në shkollën e mesme të gjuhës frënge, ruante hijet e miqësisë së dikurshme që nuk shkoi më shumë se aq.

- Ti po, - i tha duke rrëshqitur vështrimin përgjatë profilit joshës, - qenke bërë më e bukur, - dhe sytë iu errësuan.

- Ç’ka ndodhur me ty? - u orvat të zhbironte njëzet vite të panjohura.

- Kam jetuar, - u përgjigj me ton tjetër lloj.

Ajo pikasi hidhërimin në fytyrën e tij dhe u pendua. Nuk e mendoi se prekte një plagë të hapur.

- Jo se është e nevojshme, - i tha.

Lorani i dhuroi një buzëqeshje të vogël, pastaj la kujtimet të rridhnin.

- Quhet dashuri edhe të lësh dikë të ikë, - u zbraz, - dhjetë vjet martesa u mbajt në ekuilibër mbi një fije. - U rrëfye me kokën ulur, të mos i shihte pikëllimin që e rrëmbente sa herë e sillte rasti të përmendte familjen e humbur.

- Sa e trishtuar! - zëri i saj u luhat, e humbi gazmendin e fillimit. Brenga u fut në mes për ta bërë të dhimbshëm takimin.

Ai u rrek ta kapërcente.

- Ke radhën, - e vështroi në sy.

Blegina fshehu fytyrën me duar, shprehi e mbetur nga koha e shkollës. E bënte sa herë i duhej të frenohej, për të mos thënë ndonjë gjë të nxituar.

- I kam braktisur fjalitë e gjata, - kërkoi të fitonte kohë.

- Ç’do të thuash?

- Flas shkurt.

- Gjithsesi po vonohesh..!

- Jam beqare, - i tha sa fundi. Nuk pati jetën që shpresoi, por ishte jeta e saj që ajo donte ta respektonin.

Ai nuk foli dhe mbetën në këmbë, fajtorë pa ndonjë faj konkret.

Për të mbushur humnerën e beftë të heshtjes, Lorani i futi krahun, bëri drejt lokalit në qendër të qytetit, një bar intim e i kushtueshëm, me pamje të hijshme. Zunë tavolinën e lirë në cep, shijuan peizazhin që ofronte bujarisht dritarja pa perde. Akujt vishnin trungjet e pemëve me mbulesë të platintë, degët e ngarkuara rrezatonin të gjithë ngjyrat e ylberit.

Tabloja dimërore e thithi Bleginën, nuk e vuri re trikon t’i shkiste krahëve, duke nxjerrë në pah supet e zbuluara.

- Miku i radhës, - u dëgjua një zë i shëmtuar pas tyre.

Atmosfera ndryshoi përnjëherë, u bë arktike sa jashtë. Lorani u ngrit, në fytyrë i ra çehre e keqe.

- Do të desha ta thoshe diku tjetër atë fjalë, - shfreu, - ke gjithë të drejtën e Zotit të jesh frikacak.

Blegina pa një rrudhë t’i fluturonte nëpër ballin e zbehur dhe e zuri për dore.

- S’ka gjë, - i tha pa mundur ta zhvishte zërin nga tronditja, - e dija, kështu do të sillej...

Takimi tjetër nuk vonoi.

- Kam diçka për të thënë, - i telefonoi Lorani.

Pranoi me zemër të thyer. Ngjarja e shkuar i la shije të hidhur, po mëshirën s’e donte. Shkoi vetëm t’ia thoshte.

Nuk arriti. Ai i propozoi pa ulur.

- Dua të fejohemi, nëse më pranon kështu siç jam, - e këqyri thellë syve të lëngshëm, mbushur me lot të pa derdhur, - takimi me ty ishte ai që më mungonte.

Përgjigja humbi para se ta kapte, gjuha e lirë përkëdheli në heshtje emrin e tij. Një lëmsh hormonesh femërore e verbuan.

- Do dalim për kafe?  - e pyeti me njëlloj alarmi të pa fshehur.

- Sigurisht dhe do t’i thyej turinjtë kujtdo që guxon.

Trup vigani, krahë të gjatë, muskulorë! A thua mjaftonin? Nuk do të lodhej nga jeta me një... s’guxoi të shkonte më tej.

Ai ia lexoi mendimet.

- Është i vetmi premtim, - i tha, - për të tjerë s’ ke nevojë...

Pasi la rrugën kryesore, makina rrëshqiti drejt njollave të ndriçuara që shquheshin dobët në sfondin e ngatërruar të degëve të zhveshura. Kohë pas kohe, perde të pluhurosura bore u dilnin përpara, pengonin lëvizjen.

Strukur në ndenjësen e parë, Blegina ndjente jakën e ngritur t’i bëhej përqafim.

Parkuan larg vilës së vetmuar. Rrugicën e kalldrëmtë e bënë shtrënguar pas njëri-tjetrit, po flokët e plogëta të borës ua gjenin qepallat. Në kuzhinë tavolina shtruar për festë, lule, qirinj. Flaka e oxhakut përkundej flladit të ngopur nga ngrohtësia, flatra të holla vibronin, duke vesuar leskra pluhuri rreth abazhurëve.

Lorani nxori një unazë ari nga kutiza e praruar ngjyrë vishnje.

- Pranon për burrë një plak të pafat? - e pyeti i përkulur në gjunjë.

Pamja groteske nuk e bëri të qeshë. Ngutja e frikësoi. Nuk priste të rridhnin kaq shpejt punët. E mendonte pa pushim fejesën e vonuar, po gjithnjë e kundërshtonte. Numëronte meshkujt me të cilët pati shkuar dhe përpiqej të gjente sfidantin e radhës. A do mundej të përballej me të gjithë? E shkuara del një ditë në sipërfaqe të kujtesës.

Dhe ajo nuk donte dramë tjetër.

- S’të duket se po nxitohesh? - e vështroi gjatë si t’ia ngulte sytë fatit.

- Sa duhet të presim?

Kapi bebëzat e tij të çelura dhe zemra ndërroi marsh. Nuk ishte aq e keqe sa mendonte. Të paktën një herë në jetë donte të ishte gruaja e një burri. Uli kryet, pëshpëriti një “po” të vakur. Atij i mjaftoi. E zuri për mesi, e ngriti pupël.

Shkarkesa e mishit të tij iu përnda në tërë trupin dhe u rrëqeth. Dita e saj, lumturia e shumë pritur, përse të ngurronte? Largoi imagjinatën, të vetmin armik të pranishëm, u dorëzua. Puthja erdhi e ëmbël, eksituese dhe ajo u pwshtjellua. Lorani i ngjeshi gjuhën brenda, ndërsa gishtat zunë të gjezdisnin përpjetë kofshës. Prekja e tronditi si shok elektrik, trupi i etur u përgjigj i tendosur.

Zot, ç’ditë!

- A mund të presësh pak?

Ai u ngjeth nga përfytyrimi.

- Si jo, uroj të kesh sa më shumë dëshira, - ndodhej në fushën e vet, bënte shakara, kënaqej.

Blegina e puthi sërish. U shkëputën për t’u mbushur me ajër.

- Pesë minuta... - frymëmarrje iu pengua.

Banja e priti të dehur, kraharori po i çahej. E shijonte çastin, sikur do t’i ikte dhe ajo të mos e kapte dot. Provoi të kuqin rozë. Iu duk i shpëlarë, e zëvendësoi me të ndezur. Ndërroi të brendshmet, këmishën, veshi fustanin lela, të hapur dhe shumë seksi. I shkrepi të këpuste një trëndafil kundërmues nga buqeta. E shkoliti, i shpërndau të gjitha fletët nëpër trup. Deshi të shikohej sërish në pasqyrë, pa atij çasti ikën dritat.

“Mirë je, mjaft u vonove,” - iu kërcënua vetes.

Lagja zhytur në errësirë, simfonia dimërore prekte apogjeun, po brenda ngrohtë, qirinjtë e festës ndriçonin të patrazuar.

- Erdha, zemër, - thirri te pragu.

Ishte kaq e mbushur!

U habit kur e pa të flinte mbi divan. Gërhiste lehtë, mezi dëgjohej, gjumë i plotë, pa ndonjë zhurmë, apo ëndërr. Dhoma lahej në dritën e zjarrit, fytyra herë i ndriçohej, herë i fshihej nga errësira. Nënqeshja mbi buzët e palëvizshme e tregonte të lumtur. Thithi pamjen si e përzhitur nga etja pranë ujit të burimit dhe u kujdes të mos bënte zhurmë, duke luftuar prirjen natyrale të femrës.

E shtyu pak e nga pak zgjimin, derisa heshtja u zgjat, u bë mbytëse.

- Ngrehu, gjumash, për se më ke thirrur sonte, - e preku lehtë në ballë. Ai nuk lëvizi. E shkundi ngadalë, pastaj gjithnjë e më fort, asnjë shenjë zgjimi.

Pritja e ankthshme u var e rëndë, ndjellakeqe si re e zezë, ngarkuar me mëkate. I hyri frika, nuk e dinte në ishte gjendje të fikëti, apo... mijëra pandehma e sulmuan. Zemra i thoshte se vuante nga ndonjë sëmundje e panjohur.

Rrëmbeu celularin, filloi t’u bjerë numrave me radhë. Askush nuk u përgjigj, dilnin  fikur ose të paarritshëm. Hodhi aparatin, mori pultin e portës. Sistemi nuk funksiononte pa energji elektrike dhe tërhoqi dorezën. As bëhej fjalë, dera e blinduar nuk donte t’ia dinte.

U kujtua të merrte ambulancën.

- Dikush po vdes, - u tha, - ejani sa më shpejt.

- Ku të vijmë, zonjë? - u përgjigj një zë i përgjumur.

Hera e parë që shkelte aty, s’e kishte idenë ku gjendej. U mundua të sajonte vendndodhjen, po nuk arriti, telefoni u mbyll. Mallkoi veten që ishte treguar aq e pavëmendshme. Sa me fat njerëzit! Nuk dinin çfarë ndodhte fare pranë tyre.

Dhe i urreu të gjithë.

Iu kthye telefonit, provoi përsëri. Dikur kapi sinjal.

- Lor, këtej nga ne është kulmi i punës, - u përgjigj një zë i largët, - si e ke hallin?

- Është sëmurë, - u përgjigj Blegina.

- Doktor nga Amerika kërkoni?

- Në djall vajtsh! - vuri duart në kokë, ia krisi të qarit me zë të lartë.

Lotët nuk e ndihmuan, ndërsa koha rridhte me shpejtësi marramendëse. Hapi dritaren, mori frymë thellë të gjente zërin e humbur.

- Ndihmë, Lorani po vdes, - bërtiti sa mundi.

Nga shtëpia përballë doli një burrë i shkurtër me xhup të trashë dhe kokore sharrëxhinjsh. Në duar vërtiste elektrikun me bateri.

- Cila je ti? - i lëshoi konin e dritës.

U rrek të gjente përgjigje të besueshme.

- Nusja, - thirri së fundi.

- Ç’nuse moj, ai është beqar, - u kthye mbrapsht i inatosur që e shqetësuan në mes të natës. Shaka bajate!

- Sapo u fejuam, - u mundua ta zbuste.

Ai pothuaj s’e dëgjoi. Mbase nuk donte ta dëgjonte.

- Lodër e bukur! - bërtiti. Zëri i ngjirur kumboi në errësirë si ogur i zi.

Blerina ktheu sytë nga i sëmuri që nuk jepte shenja jete dhe u ndje e kapur në faj. Qindra mendime e sulmuan, sa mundohej të kapte njërin, i ikte tjetri. E hallakatur, e çorganizuar, mbeti me vështrim mbi fytyrën e padeshifrueshme, sikur donte të mbyllte në kujtesë profilin. Truri nuk i bindej, idetë i shteruan, e kaploi një pafuqi e thellë, rraskapitëse. Çdo pjesë e qenies tejçonte ankth. Edhe zjarri i pa ushqyer ronitej ngadalë, sikur donte vdiste.

Mëngjesi nisi të çapitej me të njëjtën pamje vrastare të natës që po ikte, kur ndjeu praninë e rrymës elektrike. Shpresa i vërshoi nëpër trup, shkundi plogështinë, u sul të gjente pultin.

As e vuri re portën të mbyllej pas saj.

Qyteti i ngrirë rënkonte nga fshikujt e erës, masa të ngadalta bardhësie rrëshqisnin  çative, mbushnin oborret. Fustani i tejdukshëm futi ngricën në çdo pore të trupit, u desh fare pak të mpihej. Duke kërcitur dhëmbët bëri mbrapsht, lëvizi disa herë dorezën, ndonëse e dinte që porta nuk hapej.

U topit, s’ndiente më kurrgjë, as të ftohtin polar, as erën e marrë. Vështrimi iu vesh nga një perde e padepërtueshme, buzët iu nxinë, këmbët nuk donin të bindeshin.

Iu dorëzua mjerimit të vet...

U zgjua në një dhomë spitali me fytyrë të zbehtë, fytin të nxehtë e të ashpër. U përpoq të orientohej, po kujtesa e kishte braktisur, gjithçka i turbullohej si një makth që i zinte pamjen.      Sytë e mugët nisën të shquajnë konturet e sendeve, aparatin e serumit, krahët e zbuluar, tubat plastikë, shiringat në llëra. Një objekt i zi masiv i bllokonte shikimin. Puliti sytë, derisa masa e murrme u kthye në plakë të bëshme, shumë të vjetër. Mbi faqet e rrudhura, palosur për tmerr, vijëzonin lot. Priti ta sqaronte dikush, t’i thoshte ç’kishte ngjarë, po asgjë nuk pipëtinte.

As e ëma e Loranit, ngrirë si gur varri mbi krye.

Istref  Haxhillari

Fier, 7 qershor, 2015, e diel.