Poezi nga Esat Loshaj

ESAT LOSHAJ

 

FRIKË NGA FJALËT

 

Guximin e fjalës ende s’e kam marrë,

kam frikë se ajo po më vret,

sigurinë s’e kam kur duhet vare,

herë- herë më rri urtë e më shumë më flet.

 

Një fjalë mund të më shpojë si halë

e shumë të tjera më tresin si lumi,

s’e di ku duhet të ndalem,

do të jem i mjerë apo ai, fatlumi.

 

Mendimet më kanë fashitur fare,

mbi vargje eci, si nëpër teh shpate,

këmbësor jam dhe shihem si n’dritare,

udhë më udhë, i valerësuar fare.

 

Sikur ta dija për ku jam nisur,

falë i kisha, falë, të gjitha fjalët

dhe do të rrija me shpirtin tim të molisur,

po lulja s’është lule, po s’i pati petalet

 

Ah, të kurorëzohem me trimërinë,

fjala të flatërojë, mbyllur po më vret,

ta them atë që brenda po më ngrin

e unë pastaj ta shpall veten mbret…!

 

 

P O E Z I

 

Sa herë mbushesha me të keqen,

tek ti zbrazesha, poezia  ime,

sikur ndjehesha më mirë,

si zog kaltërsive n’fluturime,

mike më mbete, e dashur intime,

nuk të ngarkova me stërkeqen,

as njerëz nuk përfola kurrë,

me fluturat zihesha si i vogël,

me diell e hënë tash si burrë.

Lulet i kam pjesë jete gjithmonë,

kryefjalë i kam në vargënim,

tregues është e bukura e dheut

me kurorë mbretëreshe në kokë,

me fustane të bardha si bora,e imja,

flokëzeza, syshqiponja,  belholla.

Mat e ç’mat fjalët, m’ikin netët.

Eh, sa netë më ikin për një poezi!

E di për ku jam nisur,

udhën marr për të dalë malit,

kur pikë i vë zbrazjeve të mia,

lirohem nga një ankth i rëndë,

gëzohem për një lindje të re,

si nëna që gji i jep djalit …!

 

 

KORRESPONDENCË

 

Asnjëherë në jetë,

edhe në tatëpjetë

nuk kam dyshuar për dashurinë,

se zemër e shpirt t’i fala

për këtë jetë.

Vështrimi i syve të tu

më bën me krahë jete

n’fluturim pandalur jepem

zëri yt, burim për suksese!

ndjenja na lidhi që të dy

në Prishtinë,

në një kafeteri,

kur u pamë sy më sy…!

 

 

LOTËT E ZEMRËS

 

Dhembja është sinonim i zemrës

ku s’ka dhembje kurrë,

por digjet zjarri i dashurisë,

s’mund fluturojnë shqiponjat,

përleshjet e shpirtit përplasen

hullive të ballit tonë,

mosha jonë është moshë murgu,

në trutë tona ka çelsa burgu,

në male është rinia e blertë,

në gjokset tona një det,

e detarët me valët kanë miqësi,

me dhjetra e qindra vjet,

fytafyt me përbindësha vetmie,

me vëllezër e miq e shokë,

të pandashëm as sot as kurrë,

ata të ofrojnë pakëz diell shprese,

por asnjë kokërr grurë…!

Këngët ne i rrahëm me thupër thane,-

më pati thënë një mik dikur,

që atëherë shumë ujë ka kaluar nën urë,

se një fjalë nga mërgata ‘e fola shqip

as unë, as nënëmadhja e lumnueme,

unë, të gjithë ata që u rrahën me kamzhik,

i ruaj në zemër,

i marr në mbrojtje, si më i miri mik…!

 

 

TË PATA THËNË

 

Më pak se katër vite

të njoha, s’të harrova dot,

unë, mesoburrë i thinjur,

s’të ujita gjer më sot.

Freskinë e ke ruajtur,

nurhijshmja e parreshkur,

në zemër e shpirt

thellë më je ngjeshur.

Sa të dua nuk ta them,

e ëmbla, mjellmë moj,

metaforë e vargëzimit,

kam frikë mos të lëndoj.

Herët ta vura kurorën

e të shkova në sy,

kur ta shtrëngova dorën,

e gjithë bota ishte aty.

Të gjitha gjuhët i fliste dashuria,

të pata thënë mike: Ditën më je diell,

natën hënë, mbreëreshë në qiell,

ti, më je fanar i rrugëtimeve të mia..!