Poezi nga Rita Saliu

Rita Saliu

VEGIM I LODHUR NGA VETVETJA

kopsht botanik jemi bërë
ringjallje duke kërkuar
një truall për t’u çmallur
nën hijen e blinit plak
i molisur nga koha
derisa degët gjelbërohen
edhe nga dëshpërimi
që i dhurojmë njëri-tjetrit
duke mos e ruajtur dashurinë nga fjalët
me vështirësi rrisim shtatin
thjesht vetem sa për të mos rënë
pre e gjërave të ditës
e kohës zezonë qe përseritet-përseritet
si ditët si javët si muajt
sa për të kaluar një vit
përsëriten vitet shekujt
e ne an gjejnë në të njëjtin udhëkryq
për të filluar ditën me buzëqeshje
deri në asht zhveshim dëshpërimin
duke mos e njohur për të mos e pranuar
edhe pse ështëgjeneral komandant
i të gjitha gjërave që nuk na e lëshojnë
fytin deri në frymën e parafundit...
po ku është ndjesia e mundësisë reale
që na e stolisë si emblemë ëndrrën
shpresën e sëmurë na e pren me shpatë
në golgotën që e ndërtuam për kohën e sëmurë
zemrën rozë duke i amputuar
të plagosur shpirtit ecim
vetveten për ta arritur para humnerës
derisa koha e paturpëshme
pret shiun e gjakut tonëtë bie
rrugëve shesheve kah duhet të vijëpranvera
duket se shi dashurie ka rënë nëpër ne
vetëm pesë minuat
sa për të njomur kujtimin për zotin
sa për t’i bërë fytyrat tona të shkëlqejnë
vetëm në një fushë të huaj
ku gurë nuk ka, por s’ka as lule

ZEZONË E LAVDISHME

feresku i ëndrrës së bukur
dua të m’i mbajë mushkëritë e shpresës
me duart e një nëne
që botën përtërinë me dashuri
nuk dua të vuaj gënjeshtrën
që ka sytë e skëterrës
gojën e humnerës
dhe hapin tim drejt ardhmërisë
ende më duhet shtrati i shpresës
për ta mashtruar gjumin
ëndrrat për t’i tradhëtuar
se liria vetë do të më gjejë
atje ku kurrë nuk kam qenë
i lirë as luftëtar i saj
nëtrazira të tmerrëshme
asgjë nuk shoh, gjithçka ndjej
jeta zhvillohet si në një teatër
dramash të hapura reprizash të papërfunduara
ku kryehero i dëshpëruar është zhgenjimi
statistë avanturat, fantazmat
me kokë kali e shtat njeriu
që lahen në ujin e ndotur
të lumit që vërshon sa herë t’u teket
mbretit sulltanit
në këtë zezonë me fytyrë të vjeshtës
kursehemi për çeshtjet e hapura
gjerësa paturpësia shpërblehet
me kurora lavdie tëstolisura
me lule nga djerësa e NJERIUT