Vilhelme Vranari Haxhiraj: Requiem për Linën

Vilhelme Vranari Haxhiraj

Zhgënjim

-Tregim-

I nderuar lexues, këtë tregim ia kushtoj shoqes sime të Pedagogjikes "Jani Minga", vajzës së mrekullueshme, nxënëses shembullore, Lina Rrumbullaku, e cila u vetëmohua për hirë të dashurisë. Ajo ishte njëra nga qindra -mijëra viktimat që shkaktoi sistemi i egër komunist që edhe ndjenjën më sublime,  e kishte futur në brazdat e moralit komunist, duke e shndërruar në një dashuri të pamundur, ku si mjet shkatërrues përdorte luftën e klasave dhe luftën ndaj fesë.

Vivra

Requiem për Linën në 50 vjetorin e vdekjes së saj!

Fundviti 1962. Atë mbrëmje të tridhjetë dhjetorit Eva ishte tejet e  trishtuar. U shtri por pa gjetur qetësi. Një dhembje koke nuk e linte të mbyllte sytë. Sa herë dëgjonte zilkën e portës, brofte në këmbë gjithë ankth.

Diçka priste,...po çfarë...?

Nuk i kishte mbushur ende të tetëmbëdhjetat, e megjithëatë kishte marrë një vendim të rëndësishëm. Tek e fundit ishte jeta e saj, e cila ishte e vetmja prone qe zoteronte. Ndaj donte ta trajtonte atë duke ndjekur zërin e zemrës, këngën e shpirtit.

Atë buzëmbrëmje gjithë kohën qëndronte si mbi gjemba. Nga lajmi që priste, varej jeta e saj, që tani dukej sikur ishte në fije të perit, varur mbi një humnerë që s' kishte rrugë tjetër, veç vd...

Ndoshta përgjigja do të ishte zgjidhja e vetme e dashurisë së saj të parë, pasi kurrë nuk i shkonte ndërmend se do të pranonte që ta kalonte jetën me dikë që nuk e donte, vetëm për hir të familjes. Ndaj jetonte çaste ankthi, ku mes etheve të pritjes besonte se do të dëgjonte atë thirrje të shtrenjtë, sinjalin e dashurisë...Por ai zë joshës, i ëmbël e shpresëdhënës, që e ndryshoi rrjedhën e jetës së saj, kurrë nuk jehoi përsëri brenda saj. Në gjithë qenien e saj të alarmaur, ndiente trupin të rrëshqiste drejt greminës, pasi fija e perit ku ishte kalavarur, tashmë po jepte shenjat e këputjes. Ajo dhe vetëm ajo ndiente me shpirt ndarjen e perit në dy pjesë. Shtrëngonte fort shishkën që e kishte emrin e tmerrshëm"Vdekje", derisa dora nisi t'i dhembë. Dukej se ajo masë e vogël, përmes lëkurës së saj delikate, që ishte shndërruar në një masë të ngrirë akulli, përcillte një ftohtësirë e cila i shkaktonte rrëqethje në gjithë trupin. Më kot vështronte nga dritarja...Tashmë pritja ishte e kotë. E vendosur me duart që i dridheshin shkruajti disa rreshta të dhembshme. Atë letër, ku shprehej një dashuri e madhe, një dashuri e pamundur, fjalë zemre e gjithë ndjenja të një adoleshenteje, deklarata e dashurisë së parë, ia adresonte shpirtit të saj binjak...

"I dashur!

Nuk e di nëse akoma duhet të të quaj kështu. Kisha shpresuar që këtë Vit të Ri, do të isha zgjuar në krahët e tu, me ëndrrat e mia të realizuara. Kujtova se pas dimrit do të vinte pranvera, por si duket qenka akoma shumë larg.

Sa keq, shpirti im! Pasi unë do të mbaj mend vetëm stinën e akullt të dimrit, që në këto çaste i ngjan zemrës sime të mardhur... Kujtova se m'u  hapën portat e jetës dhe unë e lumtura, vallëzoja e vallëzoja pa pushim. Kurrë nuk më kishte shkuar ndër mend se qëndronin kaq pranë njëra -tjetrës e qeshura me të qarën, gëzimi me hidhërimin, lumturia me vuajtjen dhe jeta me vdekjen. Çuditërisht janë në antitezë me njëra-tjetrën dhe fiton ajo që është më e fortë, më hileqare dhe më e vendosur.

Kisha kujtuar dhe isha e bindur se më doje më shumë se gjithçka në botë, ndoshta dhe më shumë nga sa të dua unë, por e shoh se paskam gabuar rëndë. Kurrë nuk e kisha menduar, madje as e kam imagjinuar ndonjëherë se"PAJA" ca rrecka pa vlerë, qëndrokan më lart se ndjenja më e bukur dhe më fisnike, se dashuria.

Unë të dashurova sinqerisht me pasionin e rinisë, me besimin e femrës që i rreh zemra për herë të parë, pa marrë parasysh presionin e njerëzve të mi, të cilët këtë lidhje të bukur e të magjishme e ndaluan, duke e shndërruar në stinëstuhi, ku dashuria është e pamundshme. Megjithatë unë iu nënshtrova ndjesive të pagabuara të shpirtit tim, sespe ti u shndërrove në pasionin tim dhe ishe dashuria ime e parë. Të desha me gjithë qenien time, se kjo ndjenjë që të rrit, të madhon e të jep krahë, nuk ka çelës, nuk  urdhërohet, nuk njeh moshë, nuk njeh normë, as ligj e as zakon... Ajo nis tek sytë, pastaj si një valë gjaku vërshon në fytyrë, në vesh, në buzë, në kraharor e deri sa të përfshinë gjithë kurmin. Pastaj të rrëmben me krahë engjëlli e të çon fluturimthi atje ku nuk ke shkelur kurrë më parë, në Parajsë...

Të kujtohen fjalët e mia dhe dialogu ynë i fundit?

"Nëse e gjitha kjo është një ëndërr, të lutem mos më zgjo!” "  -Nuk na mbetet gjë tjetër, veçse të dy së bashku të vazhdojmë ëndrrën.

-I dashur, çfarëdo që të ndodh në të ardhmen, dëshiroj të më ruash në kujtesë këshu siç jam tani.

-E dashur, a s' bëjmë kështu...e nisim qysh tani të ardhmen dhe ecim të dy deri sa të na dalin thinjat? Në prani të fëmijëve do t'u tregoj nipave dhe mbesave tanë se kanë pasur gjyshen më të bukur, më magjepsëse dhe më të ëmbël në botë!"

Nisur nga ky dialog, nga përgjigjet e tua, mendoja se ne të dyve asgjë nuk mund të na ndante, as paja, as biografia jote, as ikona që mban fshehur nëna ime dhe askush nuk mund të hynte mes nesh. Shoh se zgjedhja ime ishte më e vendosur, kurse zgjidhja që po i jap, paçka se jam në moshë shumë të re, tregon se jam më e fortë se ti , gjë që më bind se dashuria ime është shumë më e madhe.

Unë uk pyeta askënd...i besova vetëm zemrës sime. Ajo më udhëzoi që të merrja një vendim të tillë, i cili ishte kundër dëshirës së atyre që më sollën në jetë, e që më kanë dashur dhe më duan me gjithë shpirt. Me vendimin tim unë hodha poshtë sakrificat e tyre, mundin, djersën, harrova vetëmohimin e rinisë dhe gëzimit të tyre vetëm për të më rritur dhe shkolluar...Kurse unë...

Oh,e mjera unë, e mjera! Në vend që të më vlerësoje, sepse nuk ka gjë më të bukur, më të shenjtë, nuk ka nder më të madh për një mashkull, se pafajësia e femrës që ai do. Kurse ti u trete i vesa para diellit.Ç'u bënë ndjenjat, betimet dhe premtimet e tua? Nuk di , nuk di...Ndoshta i mori tufani i dimrit me vete, ose i gllabëroi ky vit që po shkon bashkë me mosrealizimet e tij. Kurse dashuria ime është tjetër, është e fortë e paepur, por mjerisht nuk trokiti atje ku duhet.

Gjithsesi sot e kuptoj se prindërit e mi kanë pasur të drejtë. Sepse të marrësh një vendim të tillë, siç e mora unë, është vërtet një çmenduri...

Më dëgjo mirë, i dashur...! Deri tani prita një fjalë të vetme nga ti, por... Prita më kot. Asnjë fjalë, asnjë sinjal..., sikur jam inekzistente. Të dua aq shumë sa larg teje nuk jetoj dot asnjë çast. Prita përgjigje deri tani, por kur pashë se ka marrë fund çdo gjë, pësova zhgënjim të jashtëzakonshëm në atë që besoja më shumë, në dashurinë tonë që s'ishte gjë tjetër veçse një ëndërr e bukur, por tejet e shkurtër për të qenë e vërtetë. Kur ta marrësh këtë letër, unë për herë të parë nuk do të të përgjigjem.

Pas pak qenia ime do t'i takojë asgjës, mosekzistencës. Largimi im mbase do të të dëshpëroj, por nuk do të të hidhërojë sa ky lëng në këtë shishe! Jam e lumtur që po marr me vete në pëjetësi ëndrrën më të bukur të jetës që kam përjetuar këto kohë. Ndihem e lehtësuar që për ty, për njeriun që desha më shumë se veten dhe për ata që e kanë njohur dashurinë time, do të ngelem ajo Eva e brishtë, e dlirë dhe gjithmonë e re, lindur vetëm për dashuri, të cilën po e marr me vete. Pasi vetëm ajo ka qenë reale... dhe e vërteta e kësaj bote të gënjeshtërt.

Të dua , të dua vetëm ty. Me fytyrën tënde në sytë e mij po largohem nga kjo botë. Lamtumir gëzimi e dhembja ime, shpresa dhe zhgënjimi im! Lamtumir!

Të puth Eva që të do si asgjë tjetër në botë!!!"

...

E ëma e gjeti ashtu, veshur si nuse me rroba të bardha dhe ende shtrëngonte në dorë shishen që kishte një emër fatal, "Vdekje".

-Më fal, mama! Më falni! Ky ishte fati im...- dhe dora iu lëshua në anë të shtratit. Prej saj u rrëzua shishja, që duke u rrokullisur, si fati dhe jeta e saj, përfundoi tek këmbët e së ëmës. Ajo e mori rrëmbimthi dhe një "Jooo" rrëqethëse, e dalë nga shpirti i një nëne, çau qiellin e atij agu që sapo përshëndeste një epokë të re...

Por Lina s’ishte më që të përjetonte enigmat që pasuan shuarjen e jetës së saj të porsafilluar.

Një vit tjetër sapo filloi rrugëtimin e vet!