Pëllumb Gorica: Kur zogut i thyen krahët
Shpesh më mbulon një tis heshtjePa ditur për menunë e buzëqeshjesTë tret sytë në hone të një endjePas paqes i dashuruari si ters! Mjegullës, pritja i lagu mungesënQë i jep kumte qiellit të sfiliturKur zogut i thyen krahëtRrezuar nga një rreze papritur...

























