Nexhmedin Saqipi: Kur politika e mashtrimit vret të ardhmen?!

Kur politika e mashtrimit vret të ardhmen?!

Nga Nexhmedin Saqipi

Pas luftërave të përgjakshme në Ballkan, shumë prej nesh kemi shpresuar për një epokë të re: një epokë paqeje, ndërtimi, drejtësie dhe përparimi demokratik. Megjithatë, ajo që kam parë dhe përjetuar nga përfaqësuesit politikë në rajon më ka zhgënjyer thellësisht. Sepse Ballkani, sado që është ndarë në kufij politikë, në esencë mbetet një – një mentalitet, një frymë, një mënyrë e të bërit politikë: mashtrimi.

Tranzicioni

Ata që morën përsipër barrën për të udhëhequr tranzicionin drejt demokracisë – të mbështetur me financa e përkrahje nga ndërkombëtarët – shumë shpejt e keqpërdorën atë besim. Përdorën çdo krizë, çdo dallim dhe çdo plagë të së kaluarës për të përfituar politikisht. Dhe më keq se kaq: e trashëguan urrejtjen tek gjeneratat e reja, duke bllokuar çdo rrugë drejt paqes, dialogut dhe mirëkuptimit. E bënë këtë me vetëdije, ose më tragjikisht – nga padituria.

Shumë prej tyre nuk e kuptojnë thelbin e fjalëve që i thonë përditë: “dialog”, “tolerancë”, “mirëkuptim”. I shqiptojnë si papagallë, pa reflektim, pa ndjenjë, pa qëllim. Kam shkruar dhe folur shpesh për këtë: është shumë më e lehtë të ndërtosh imazhin e armikut sesa të ndërtosh paqen. Është më e thjeshtë të frysh urrejtjen sesa të hapësh rrugë mirëkuptimi. Dhe me këtë rrugë, e vorrosim të ardhmen, dita-ditës.

Mediat, që do të duhej të ishin katalizatorë të edukimit, janë bërë vegla të frikës dhe të manipulimit. Në vend të temave që ngritin dijen, nderin dhe vetëdijen, ato mbushin ekranet me zhurmë, stres, frikë dhe urrejtje. Në Serbi, çdo ditë fillon me Kosovën; në Kosovë, çdo ditë s’pushon së foluri për Serbinë. Populli i rëndomtë, që jeton me halle e varfëri, jo vetëm që po e varrosin për së gjalli, por as në varr nuk po i lënë qetësi.

Rebelizmi

Kohët e fundit, jo vetëm loja politike shqiptaro-serbe më ka lodhur, por edhe ajo e shteteve të mëdha. Pas pandemisë, bota u zhyt në një narrativë të re: kërcënime, gara armatimi, përgatitje për luftë. Po a është kjo siguri? Apo është një mënyrë tjetër për të mbjellë frikë e pasiguri, për të na bërë më të kontrollueshëm dhe më të dëshpëruar? Unë jam kundër kësaj filozofie. Sepse kjo nuk është mendje e shëndoshë, as udhëheqje me vizion, por është rrugë drejt rebelizmit, injorancës dhe humbjes së shpresës. Dhe kur njerëzit humbin shpresën, humbin vetë jetën – e kalojnë në depresion, e braktisin dijen, punën, ëndrrat.

Si mund të kërkojmë nga rinia të studiojë e të ndërtojë, kur u ofrojmë një botë pa të ardhme? Zoti i Gjithësisë, në mëshirën e Tij, i ka lënë të fshehta gjërat që do ta shkatërronin shpirtin e njeriut: vdekjen, katastrofat, çka ndodh pas çastit tjetër. Pse? Sepse njeriu nuk i përballon dot. As psikiatria nuk të mban kur humbet shpresa për jetën. Prandaj, në vend që miliarda të harxhohen për armatime, për gara kozmike, për fantazi të shfrenuara, më mirë të investojmë në Tokë – në jetën që kemi, në botën e bukur që Zoti e ka krijuar për ne.

Zgjimi

Të jetojmë si njerëz. Të zhvillojmë paqen, kulturën, edukatën, mendjen. Zoti ka dhënë gjithçka që njeriut i nevojitet për të jetuar me dinjitet. Por nuk ka garantuar asgjë për ambiciet e tij të tepruara. Për to nuk ka as kufi, as kornizë. Dhe në to fshihet shkatërrimi i botës. Koha është të zgjohemi. Të mos përkrahim më as fantazistët e as mashtruesit. Le ta ndërtojmë jetën me vlera, jo me frikë. Le ta ushqejmë shpresën, jo tmerrin. Sepse vetëm ashtu mund ta shpëtojmë njeriun – dhe ta çojmë përpara njerëzimin.

(Autori është kryetar i Shoqërisë Civile “Perspektiva” dhe Shoqatës së Gazetarëve “Etika” nga Lugina e Preshevës)