Cikël me poezi nga Anton Marku

Anton Marku

nën bar

së pari zbritën

ëndrrat e tij

pastaj ai

NGJYRA E FATIT

Në luftën e fundit

as nuk më vranë

as nuk i vrava

Plumbat qorr

nuk kanë sy

Trupi im

ende nuk ishte gati

për tu derdhur në bronz

As për këngë rapsodësh

nuk kishte lindur

Kur vdekja

t’i hyjë jetës në shtrat

qëllofsha aty

Në shtratin tjetër.

FIONGU I ZI

Një e vejë barkfryrë

u zhvesh deri në gjysmë të trupit

e u lut

për gjysmën tjetër

Gjithë natën e end

pa e ditur

se pse kishte dalë nga shtëpia

Askush nuk e përfilli

atë hije lëkurdjegur

derisa nuk iu shua hukama

lutjes

Nuk e dinte

se sa herë duhet të këndonte gjeli

para se të mohohet

ai që ende

nuk i kishte rënë brisk fytyrës

Jeta

asnjë fundi

nuk i vë pikë

Veç syve

iu ndërron ngjyrë.

PEZULL

Nga majat e degëve të jetës zbriti

me njërën dorë shkokloi vitet

Në përkohshmërinë e tij

i kishte ndodhur shpesh

të mbathte këpucët e gabuara

Kur ecja u ndal

e gjurmët nuk po e ndiqnin më

vetja iu duk

si një duhanpirës

që tymos cigaren e fundit

të mbetur në tavolinë

I duhej të bënte

vetëm edhe një hap

aq të madh

sa nuk bëhej këmbë

Nën bar

së pari zbritën

ëndrrat e tij

Pastaj ai.

URATA

Në det do i gjej

të gjithë lumenjtë

e ëndrrave të mia

Me këmbët e groposura në kripë

me ujin e tyre shpërlaj fytyrën

tash e sa vite

Në trup ruaj jetën

kohën e zbrazë në gotë

Një ditë

gjithçka do të derdhet në qiell

Deri atëherë

le të mos vdesim.

PËRTEJ

Kur atdheut

t’i rriten thonjtë

rapsodët ia thonë këngëve të moçme

Varrmihësit përvjelin mëngët

e luten

të mos bjerë shi

Vashat shkulin flokët

për djemtë

që nuk arritën të bëhen burra

Diku në qiell

është një tokë

që na pret

t’i shkojmë si njerëz

Jo si dhe.

Anton Marku, 09.06.2025