Gani Pllana: Pa mikun tim – majave të kepit!

Gani S. Pllana

PA MIKUN TIM - MAJAVE TË KEPIT!

I shkruaja mikut përherë,

U bashkuam në rini,

Këmbenim ide,

Puqeshim në mendime;

Këmbenim revista e romane,

Leximin e shkresave të mikut

E bëja me kënaqësi.

U prek për asgjë;

Si duket, xhelozia,

E futur në shpirtin e tij kaherë,

I doli në sipërfaqe!

Bëri shumë ndryshime

U fut në shoqëri të re.

U tretë, iku në largësi,

Mora lajmin në agim;

Ka vendosë vetë

Pa nderë, pa orientim

Të bëj rrugëtim tjetër...

Eh, tani jam në udhëkryq:

Ç’farë më tutje?

Nga shpirti

Me doli një ofshamë,

S’ka kthim prapa.

Pa pritur, i lënduar

E krahëthyer,

I vetmuar,

Me plagë në zemër,

Ngjitem majave të kepit,

Shtigjeve të jetës,

Pa mikun tim!?

NGURRIMI

Nëse dashuron

Dhe nuk e shpreh,

Nëse urren

Dhe nuk e thua,

Nëse do diçka

Dhe nuk e kërkon

Me zë shumë të lartë,

Është njësoj,

Sikur të mos duash asgjë!

Ekzistojnë:

Ndjenjat,

Mendimet,

Që bëhen konkrete,

Vetëm...

Kur ato janë të veshura

Me virtytet tua

Me gjuhën tënde;

Me atë, në të cilën

Të është folur,

Nga ata që të kanë krijuar,

Nga ata që të kanë përkundur;

Nga ata,

Që të kanë kënduar

Ninulla në djep;

Nga ata,

Të cilët të dhanë dashuri idilike,

Për familje,

Për farë e fis,

Për mësuesin e parë,

Për abetare e flamuar,

Për Liri e Pavarësi;

I mbushur me dashuri

Do bëheni njeridashës...

Ti nuk do kesh frikë;

Nga natyra e njerëzia.

DASHURIA PËR JETËN

Vetëm në atë gjuhë,

Me të cilën prindërit të mësuan

Ç’farë është dashuria,

Ti mund të ndjeshë,

Të shprehësh nga zemra

Dashurinë e vërtetë.

Vetëm me gjuhën e fëmijërisë

Ti mund të thurësh poezi

Për dashurinë, dhimbjen;

Për lulet e beharin,

Për ujin, malet e fushat,

Për njerëzimin,

Pa dallim ngjyre e race,

Vetëm me gjuhën e nënës,

Mund ta dashurosh botën.